"LA FELICIDAD"

"Si lloras por haber perdido el Sol, las lágrimas no te dejarán ver las estrellas". Rabindranath Tagore

"La felicidad no es hacer lo que uno quiere, sino querer lo que uno hace". J.P. Sartre

 

A busca da felicidade é a motivación que dirixe á maioría das nosas accións. Entre os elementos que contribúen á sensación de felicidade podemos citar: a saúde, o amor, o prestixio social, a fé relixiosa, o diñeiro, o poder, a fama, a arte, etc. Pero ningún destes elementos é totalmente esencial e non hai fórmulas máxicas de felicidade.

Desde os Vedas, nos que se dí que Brahma se revela na ledicicia e na felicidade, coas súas influencias en  Lao-Tsé e no Budismo, pasando polos pensadores Presocráticos; por Sócrates, Platón e Aristóteles e a influencia que estes deixaron no pensamento Xudeo-cristiá e rematando coas persoas que máis influiron no pensamento contemporáneo e nas artes: Schopenhauer, Freud, Nietzsche e Heidegger, unha das teses centrais dos seus argumentos foi a felicidade.

Para Lao-Tsé, a felicidade acompaña moi de preto á desgracia. O Budismo ofrécenos a renuncia para liberarnos do sufrimento. Para Parménides a felicidade é a contemplación do Ser. O pensamento Xudeo-cristiá pídenos que escoitemos a Deus e o sigamos. Heráclito, Sócrates, Platón e Aristóteles dinnos que non hai felicidade sen virtude. Para Schopenhauer e Freud, inspirados nos Vedas, a felicidade consiste en evitar a dor e o sufrimento. E por último, Nietztsche ofrécenos a felicidade como pracer por sentirse vivos e Epicuro invítanos a vivir do pracer suprimindo o temor e a dor, dinos que o home debe coñecerse e reducir as "verdadeiras necesidades" para non sucumbir ao desexo do que non ten.

Uns propoñen ser virtuoso, é dicir, ter por hábito obrar ben, pero o ben e o mal pertencen ao ámbito da moral e a moral obedece ós costumes e ás normas de conducta dunha cultura, polo que un ben universal como a felicidade non debería reducirse a un privilexio duns poucos.

O Bhagavad Gita, o Xudeo-cristianismo e Parménides aos que podemos xuntar Schopenhauer, Freud e Heidegger,  sitúana no alén, no trascendente, e deste xeito, recoméndannos renunciar ao corpo, á paixón e ao desexo; debemos ser só psique (alma) e voltar á esencia do Ser. Epicuro e Nietzsche ofrécennos vivir do pracer (satisfacción), o primeiro, renunciando ao temor e á dor, e o segundo, aceptando que só somos vida, non hai trascendente. Deus morreu, diria Nietzsche.

A felicidade, ao igual que a verdade, son expresións do "Logos", lei ou razón universal que goberna o mundo. Filón de Alexandría dicía que o Logos é un axente espirutual-persoal que fai de mediador entre Deus e o mundo. Para San Xoán, o Verbo é fillo de Deus e é Deus mesmo. E para Heidegger o Logos é a posiblidade do desvelamento do Ser, a súa manifestación a traveso da palabra. Parafraseando a Lao-Tsé, diríamos que non hai felicidade sen desgracia, sen dor e sen sufrimento. Aquel ou aquela que queira ser feliz, ten que aceptar a vida e con ela a traxedia. Terá que descartar os valores absolutos e aceptar que a vida é un constante devir, unha permanente creación artística que se reafirma no presente. O absoluto está ao servizo da razón e a ciencia forma parte da historia dos erros consolidados. Estamos con Schopenhauer en que o mundo é "voluntad e representación", pero a vontade debe servirnos para modificar a representación, non deixarnos levar únicamente polo "instinto cego". A vida, e polo tanto o devir, pertenécenos, atrevámonos a vivir. Non rexeitemos nada, tampouco "os trasmundos", pero fagamos fincapé no fenómeno que se nos presenta como o que somos agora. Temos que aceptar a vida e con ela, a enfermidade, a vellez e a morte como sucesos que non podemos parar. Non nos detamos naquelo que non nos incumbe. Non lle temamos ao presente e non arrastraremos con cadeas as rémoras do pasado. A incertidume e a inseguridade non son malas para a creación, agudizan o inxenio. Podemos vivir sen seguridades, sen medo á vida e á morte, son dous elementos dun ente que se complementan, unha non ten razón de ser sen a outra, vivamos con intensidade e logo de vivir morramos, pero non morramos en vida polo busca dalgún absoluto moral.

"La felicidad es una mera ilusión, y apenas la dejamos, estamos abocados a la muerte." Heidegger

"No es más feliz quien más tiene, sino quien menos necesita". Anónimo



DOR VERSUS SUFRIMENTO

"El que quiere vivir el placer sin el dolor, y el orden sin el desorden, no entiende las leyes del cielo y de la tierra". Chuang Tse (filósofo taoísta)

Tradicionalmente considerouse a dor e o sufrimento como un mal en si mesmo polo que tendemos a rexeitalo. Pero o sufrimento forma parte da naturaleza humana e pode facernos madurar e medrar na nosa vida persoal se o aceptamos e o vivimos en positivo.

Para a relixión xudeo-cristiá a dor é a consecuencia do pecado orixinal que introduciu a vulnerabilidade na existencia humana. A igrexa católica instituiu a dor e o pecado como a forma de redimirse e sacrificarse para chegar a Deus. Para Sidharta a dor e o sufrimento son universais. Están causados pola paixón e os desexos. Compre renunciar a eles para liberarse do sufrimento.

O budismo e o xudeo-cristianismo esquecen que a vida é o don máis preciado para o ser humano. Sen o desexo e sen a paixón a vida valéirase de contido. Igual que non renunciamos ao pracer e á satisfacción, non podemos renunciar á dor e ao sufrimento. É unha experiencia que podemos vivir en positivo, somos nós os que decidimos como imos vivir no noso interior o sufrimento. Se non o vivimos como experiencia, o negamos e o rexeitamos, o sufrimento remata apoderándose de nós.

A "Asociación internacional para o estudo da dor" define a dor coma unha "vivencia sensorial e afectiva desagradable, asociada a lesión tisular ou potencial que se describe nos termos de dita lesión". A dor total, ten que ver con aspectos como a dor física, as emocións (depresión, ansiedade, obsesión, desamor, percepción de indiferencia afectiva...), aspectos espirituais como os proxectos de vida, o medo ao alén, a conciencia do mal,  aspectos sociais como a burocracia, a familia, os amigos, e aspectos económicos.

O sufrimento é un "desgarro" interior ante unha ameaza polo medo a estar indefensos, interveñen nel, a memoria, a intelixencia e a imaxinación, e inclúe o presente e o futuro. É unha dor anticipatoria do devir, do futuro, que se fai presente pola imaxinación, pero tamén do pasado, actualizada polo recordo.

A dor non podemos evitala, pero o sufrimento podemos controlalo por medio dos seus síntomas deixando que nos faga medrar buscándolle un sentido. Para atoparlle sentido ao sufrimento, compre ter en conta que ten un compoñente transcendente e que nos serve para madurar. Fuxir da dor xera ansiedade que alimenta e aumenta o sufrimento. O sufrimento mal asumido leva á desesperanza.

Temos que aceptar que as cousas son así, non como nos gustaría que fosen. Buscar a forma de medrar aceptando o que hai e ser funcionais, non rexeitar a realidade. A persoa que sofre, comprende mellor a existencia humana. Pola experiencia do sufrimento podemos comprender e aproveitar do presente algo verdadeiramente importante para un mesmo. Esta comprensión, fainos máis tolerantes e comprensivos do que lles ocorre aos demais. Abre unha vía ao transcendente e pode provocar un cambio no noso sistema de crenzas. Pode axudar a atoparlle sentido á vida.

"El hombre no se destruye por sufrir; el hombre se destruye por sufrir sin ningún sentido". V. Frankl

O LADO OCULTO DA NATURALEZA HUMANA: A SOMBRA



"Lo que no se hace consciente se manifiesta en nuestras vidas como destino." C.G.JUNG

"En la mitad de mi vida descubrí mis propios demonios. A partir de ese momento gran parte de lo que hasta entoncer había considerado como algo positivo se convirtió en una maldición. El anchuroso camino se estrechó, la luz se ensombreció y, en la oscuridad de las tinieblas, mi santo -tan repeinado y bien educado- tropezó con mi pecador". CONNIE ZWEIG

"¿Cómo puede haber tanta maldad en el mundo? Conociendo a la humanidad lo que me asombra es que no haya más." WOODY ALLEN

A sombra persoal vaise desenvolvendo en todos nós desde meniños. Cando nos identificamos con determinados rasgos de personalidade como a boa educación e os bos modais, que van sendo reforzados sistemáticamente polo contorno, imos configurando o noso eu máis explícito e polo que nos coñecerán os demais. Pero tamén, ao mesmo tempo, imos desterrando á sombra aquelas cualidades que non se adecuan á imaxe ideal como o egoismo, por exemplo, ou algunas conductas que non están ben vistas pola nosa familia, a sociedade ou a cultura. Deste xeito, o eu e a sombra vanse configurando simultáneamente, alimentándose da mesma experiencia vital.

Son moitas as forzas que axudan á formación da nosa sombra e determinan o que está permitido e o que non. Os pais, os parentes, os mestres, os amigos e a relixión constitúen un entorno complexo polo que aprendemos o que é unha conducta axeitada; amable, educada e moral e o que é un comportamento despreciable, bochornoso e pecador.

A sombra opera coma un sistema psíquico autónomo. Cada cultura marca de xeito diferente o que corresponde ao eu e o que corresponde á sombra. Todos os pensamentos e sentimentos rexeitados polo eu e desterrados á sombra alimentan o lado oculto da naturaleza humana. Pero non todos eles son negativos, algunhas aptitudes e talentos que non chegamos a desenvolver poden estar acochados na sombra. A sombra permanece concectada coa vida, a vitalidade e as profundidades da psique (alma).

A sombra é perigosa e inquietante e parece fuxir da luz da conciencia como se ésta constituira unha ameaza para a súa permanencia. Cando nos "namoramos" ou proxeitamos a nosa ira sobre outras persoas, é a sombra a que se manifesta, establecendo un vínculo entre o emisor e o receptor. A nosa sombra persoal forma parte do inconscente que compementa ao eu e que representa aquelas características que a nosa personalidade conscente non quere recoñecer e repudia, esquece e desterra ás profundidades da súa psique só para atopalas nos momentos más insospeitados.

Podemos achar a sombra nas nosas emocións máis ocultas, máis "baixas" ou temidas. É frecuente que o encontro coa sombra teña lugar na metade da vida, cando as nosas necesidades e valores máis fondos tenden a cambear o rumbo da nosa vida obrigándonos a romper os hosos hábitos e a cultivar capacidades latexantes ata ese momento.

As mensaxes emitidas a dirario polos medios de comunicación evidencian as secuelas  lamentables da sombra colectiva. A sombra colectiva xoga co noso diñeiro desde as entidades financieiras, alimenta a sede de poder dos políticos e corrompe o noso sistema xudicial; conduce exércitos para librar guerras, trafica vendendo armas a líderes de países onde os cidadáns morren de fame; poluciona os ríos e océanos e envenena os alimentos con pesticidas.

Nos dinteles de pedra do derruido templo de Apolo en Delfos (sobre a ladeira do monte Parnaso) os sacerdotes grabaron dúas inscripcións. Nunha delas: "coñécete a tí mesmo" os curas do Deus da luz aconsellan que o coñezamos todo de nós mesmos, o que incluiría de xeito especialísimo o lado escuro.

O descubremento da sombra ten por obxecto fomentar a relación co inconscente e expandir a nosa identidade compensando as nosas actitudes. Establecendo contacto coas nosas capacidades ocultas e deixando que flúan, liberámonos da culpa e da vergoña asociados ós nosos sentimentos e necesidades ocultos.

Ao lonso da historia da cristiandade o medo a "caer" na iniquidade expresouse como temor a ser "posuido" polos poderes do diaño. Os contos de vampiros e homislobos son exemplo disto. Pero o exemplo máis famoso é o da lenda do Fausto que, cansado de ser virtuoso termina acadando un pacto co diaño. Como sucede habitualmente, a enerxía psíquica reprimida reclamou a súa atención e como ocurriu tamén co Doutor Jekyll, sacrificou o seu eu e sucumbeu ao feitizo da sombra: Fausto rematou sendo un bebedor e o Doutor Jekyll transformouse no monstruo Mr. Hyde.

Mantemos ocultas as nosas cualidades negativas coa esperanza de que ningúen descubra a súa existencia mentres amosamos un rostro inocente ao mundo (a persona/máscara). Pensamos que é posible vencer á sombra, despoxarmonos da ambigüidade moral, expiar o pecado de Adán e retornar ao paraiso.

"Donde hai amor no existe el poder y donde predomina el poder, el amor brilla por su ausencia." C.G.JUNG

SETE PRINCIPIOS FUNDAMENTAIS PARA A VIDA

A fonte de toda creación é a esencia do Ser absoluto (...) A potencialidade da conciencia aspira a expresarse desde o non manifestado. Cando tomamos conciencia do Ser, atopamos o noso eu verdadeiro e nos alienamos co poder do universo.

Principio da Potencialidade da conciencia

"En el principio

No había ni existencia ni no existencia;

Todo este mundo era energía no manifiesta...

El Uno alentaba sin aliento, por Su propio poder;

No había nada más..."

(Himno de la Creación del Rig Veda)

Para levar a cabo este principio é preciso comprometerse a dar os seguintes pasos:

1. Adicarei algún tempo cada día a gardar silencio, simplemente ser. Practicarei a reflexión silenciosa polo menos unha vez ao día, aproximadamente trinta minutos pola noite antes de acostarme.

2. Adicareille algún tempo cada día a estar en contacto coa naturaleza e a presenciar en silencio a intelixencia que se pecha en todas as cousas vivas. Sentareime de vez en cando, en silencio, a contemplar unha posta de sol, o sonido do mar, un río, etc., ou simplemente ulir o arrecendo da herba do campo, dunha flor, dunha árbore...No silencio disfrutarei do latexar da vida e da creatividade sen límites.

3. Tentarei absterme de facer xuizos de valor gratuitos. Comenzarei a xornada coa afirmación seguinte: "Hoxe no xulgarei a ninguén nin nada do que suceda"; e ao longo do día tentarei recordalo.

Principio de entrega

"Esta frágil vasija la vacías una y otra vez y la vuelves a llenar constantemente de vida nueva. Esta pequeña flauta de caña la has llevado por valles y montañas y has soplado en ella melodías eternamente nuevas (...) Recojo tus dones infinitos con mis manos, tan pequeñas. Pasan los siglos y tú sigues vertiendo, y todavía hay sitio para más.

(Rabindranath Tagore, Gitanjali)

Comprometereime a dar os seguintes pasos:

1. Vaia onde vaia, tentarei ser agradable, educado e cortés coas persoas que me relacione. Tentarei poñer en marcha un proceso de circulación da ledicia,  controlando a miña resposta e percurando que sexa siempre a más axeitada sen temor ao erro, se así fose, rectificarei e continuarei o meu camiño.

2. Recibirei con agrado o que a vida me ofreza e afrontareino con serenidade. A luz do sol, a chuvia, o vento, a saraiba...

3. Darei sen esperar recibir. Ocupareime de entregar e recibir interés, aprecio, amor...

Principio da causalidade

"...lo que sembramos es lo que cosechamos.

        Y cuando optamos por realizar actos

    que llevan la felicidad y el éxito a los demás,

el fruto de nuestro karma es la felicidad y el éxito."

"El karma es la afirmación eterna de la libertad humana (...)

Nuestros pensamientos, nuestras palabras y nuestras obras

son los hilos de la red con que nos envolvemos a nosotros

mismos."

(Swami Wivekananda)

Comprometereime en dar os pasos seguintes:

1. Observarei as decisións que tomo en cada momento. Pola simple observación traereinas á miña conciencia. Así saberei que a mellor maneira de prepararme para calquera momento do futuro é ser plenamente conscente do presente.

2. Siempre que toma unha decisións terei en conta dúas cuestións: ¿cales son as consecuencias da decisión que estou tomando? e ¿farame medrar persoalmente e fará que estea máis satisfeito, e fará que medren as persoas ás que lle afecta tal decisión?.

3. Deixareime guiar siempre pola boa vontade, o meu benestar e o benestar xeral nas miñas decisións.

Principio do mínimo esforzo

"El ser completo conoce sin ir, ve sin mirar y consigue sin hacer."

(Lao Tsé)

Farei o seguinte:

1. Practicarei a aceptación. Aceptarei ás persoas, as situacións, as circunstancias e os sucesos tal e como ocorran. Sei que o momento é tal como debe ser, porque todo o universo é tal como debe ser. Non loitarei contra o momento, xa que non podería loitar contra o universo. A miña aceptación debe ser total e completa. Acepto as cousas como son e non tal como desexo que foran.

2. Aceptando as cousas como son, asumo a responsabilidade da miña situación e das circunstancias que vexo como problemas. Sei que asumir a responsabilidade significa non botar culpas a ninguén nin a nada da miña situación. Sei que todo problema é unha oportunidade camuflada, e esta atención ás oportunidades permíteme tomar este momento e transformalo nun beneficio superior.

3. Non sentirei a necesidade de convencer a ninguén, nin de persuadir aos demais para que acepten o meu punto de vista. Mantereime aberto a todos os puntos de vista e non estarei apegado ríxidamente a ningún deles.

Principio da intención e do desexo

"En el principio existía el deseo, que fue la primera semilla de la mente; los sabios han meditado en sus corazones y han descubierto por su sabiduría la conexión de lo existente con lo no existente."  (Himno de la Creación del Rig Veda)

Darei os pasos seguintes:

1. Deixarei que flúan a intención e o desexo. Tentarei levalos á miña conciencia e desprenderme deles. Confiarei en que, se non se cumplen é siempre por un motivo mellor.

2. Acordareime de que a intención é o desexo alléanme de min mesmo impedindo que poida sentir algo máis grande e satisfactorio.

3. Practicarei o coñecemento do momento presente e disfrutarei a fondo do que me presentan os sentidos e dos meus actos. Negaréime a permitir que os obstáculos consuman e disipen a calidade da miña intención no presente.

Principio do desapego

"En el desapego se encuentra la sabiduría

   de la incertidumbre (...) en la sabiduría

de la incertidumbres se encuentra la libertad

con respecto a nuestro pasado, con respecto

            a lo conocido, que es la cárcel

          del condicionamentiento pasado.

Y en nuestra disposición a adentrarnos

 en lo desconocido, el campo de todas

   las posibilidades, nos sometemos

   a la mente creativa que dirige la

            danza del universo."

" Como dos pájaros dorados posados en un mismo

árbol, amigos íntimos, el ego y el yo habitan el mismo

cuerpo. El primero come los frutos dulces y agrios del

árbol de la vida, mientras el segundo observa con de-

sapego." (El Upanisad Mundaka)

Comprometereime con seguinte:

1. Practicarei o desapego. Permitireime a min mesmo e aos que me rodean a liberdade de ser tal e como somos. Non imporei a miña idea. No imporei solucións aos problemas, creando novos problemas.

2. Engadirei incertidume á miña experiencia. Na miña disposición a aceptar a incertidume, acharei solucións

que xordirán do problema, da confusión, da desorde, do caos. Canto máis incertas parezan as cousas, máis seguro me sentirei, xa que a incertidume é o camiño da liberdade. Acho a miña seguridade a traveso da sabiduría da incertidume.

3. Adentrareime no campo de todas as posibilidades e esperarei a emoción que poida producirse cando me manteño aberto a un número infinito de opcións. Vivirei toda a ledicia, a pena, a maxia e o misterio da vida.

Principio do propósito da vida

"Todos tenemos un propósito en la vida (...)

     un don singular o un talento especial

          que podemos dar a los demás."

Farei o seguinte:

1. Nutrirei con amor a miña psique (alma). Prestareille atención ao meu interior. Levarei conmigo a conciencia do Ser intemporal, eterno, dentro do meu ser temporal.

2. Tomarei conciencia dos meus tgalentos singulares, de todas as cousas que me gustaría facer e penso como poñelas ao servizo da humanidad. Busco a forma de xenerar abundancia na miña vida y na dos demais.

3. Preguntareime como podo servir e como podo axudar.

"Quiero conocer los pensamientos de Dios (...) el resto son detalles." (Albert Einstein)

O ESTRÉS E A MENTE

A psicoloxía, define o estrés como a resposta do sistema nervoso a un acontecemento ou unha situación que se percibe coma unha ameaza. Esta resposta se coñece informalmente como mecanismo de loita ou fuxida, xa que as hormonas que o organismo secreta ao sentir medo (como a adrenalina) proporcionan ao corpo a potencia física para enfrontarse ao perigo ou ben fuxir.

O estrés pode ser agudo ou crónico. O estrés agudo fai referencia á activación breve da resposta de "loita ou fuxida". O estrés crónico describe a activación persistente de dita resposta, facendo que o corpo se ache permanentemente en "situación de alerta". É este tipo de estrés o que pode chegar a ser pernicioso, xa que provoca o agotamento emocional e físico, e aumenta a vulnerabilidade a diversas enfermidades físicas e psicolóxicas. 

Prácticamente todas as experiencias da vida poden provocar estrés, depende de como as asuma a persoa. Sen embargo hai factores potenciais de estrés especialmente comúns e que acostuman coincidir cos acontecementos vitais de maior relevancia como son os nacementos, as enfermidades, os accidentes, as relacións sentimentais, os matrimonios, as separacións e as defuncións. Actualmente, o traballo figura entre as principais causas de estrés.

O estrés non é unha enfermidade, ainda que pode desembocar nela. Os síntomas varían notablemente dun caso a outro, e as persoas afectadas descríbeno como cambios físicos ("teño constantes dores de cabeza"), emocionais ("estou de mal humor") ou conductuais ("fumo máis"), ou ben como unha combinación de todos eles.

A resposta fisiolóxica ao estrés agudo coñécese como reacción de "loita ou fuxida". A acepción foi acuñada polo fisiólogo estadounidense Walter Cannon (1871-1945), pioneiro no estudo do estrés. Cannon mantiña que o máis básico dos instintos humanos é o de supervivencia. Nas sociedades primitivas, os seres humanos vivían nun contorno que os expuña a constantes perigos; de feito, a agresión dos animais era unha causa frecuente de morte.

Cannon describiu a maioría dos factores estresantes modernos como de "naturaleza simbólica" e exentos de perigo para a integridade física. Ainda que o corpo segue liberando hormonas relacionadas co estrés pero o individuo non pode fuxir ou loitar, polo contrario, debe permanecer sereo e pensar con calma.

A RESPOSTA DO CORPO AO ESTRÉS

1. O cerebro percibe unha ameaza nunha situación concreta.

2. O hipotálamo envía un mensaxeiro químico á hipófise que

    secreta unha hormona e a verque no fluxo sanguíneo.

3. Ao chegar ás glándulas suprarrenais, esta hormona estimu

    la a liberación de:

    Adrenalina e noradrenalina              Cortisol na corteza

    na médula suprarrenal.                     na corteza suprarrenal.

4. Estas hormonas preparan ao corpo para loitar ou fuxir:

    * Favorecendo a disponibilidade de glucosa para a obten-

       ción de enerxía.

   * Empregando as grasas acumuladas como combustible.

   * Aumentando o ritmo cardíaco e respiratorio.

   * Desviando sangue de áreas non vitais.

   * Interrompendo fundións corporais non vitais.

   * Intensificando a agudeza dos sentidos.

   * Mellorando a capacidade de coagulación do sangue.

O termo crónico fai referencia a toda doenza que perdura no tempo. O estrés crónico pode aparecer como resultado da concatenación de diversos acontecementos estresantes. Vivir en condicións estresantes durante un período de tempo prolongado pode resultar moi pernicioso. O individuo pode sufrir frecuentes dores de cabeza, palpitacións, dor de estómago ou molestias no peito. Algunhas persoas, incluso poden experimentar tremores ou sacudidas e unha sudoración excesiva. Desde o punto de vista psíquico, tendese á irracionalidade e ao pesimismo. A capacidade intelectual e creativa pode mermar. Os problemas de sono poden reducir os niveis de enerxía e poden chegar a descuidar o aspecto físico e a hixiene. Pérdese o apetito (algunhas persoas tenden á sobrealimentación). Disminúe o desexo sexual. Os síntomas difiren dunha persoa a outra, pero daranse en todas alteracións das emocións, o comportamento e o estado físico xeral.

FISIOLOXÍA DO ESTRÉS CRÓNICO

Nas últimas décadas desenvolviuse un ámbito de investigación denominado psiconeuroinmunoloxía (PNI). Esta disciplina examina a relación entre o estrés e os sitemas nervoso, inmunitario e endocrino (hormonal). Parece que o estrés crónico repercute negativamente sobre o sistema inmunitario. O sistema inmnitario é o mecanismo co que conta o organismo para loitar contra as infeccións. As investigacións suxiren que as persoas insatisfeitas, estresadas e deprimidas teñen máis probabilidades de padecer unha serie de enfermidades que as que aprenderon a controlar o estrés dun xeito eficaz e manteñen unha disposición de ánimo relaxada e positiva. Ainda que se descoñece como sucede, debe producirse nalgunha alteración na química do cerebro. O individuo que cultiva unha actitude mental serena e positiva estará asegurándose unha sensación de benestar non só emocional senón tamén físico. Os descrubrementos da investigación en PNI suxiren, tamén, que as persoas positivas e non estresadas restablécense con maior rapidez dunha doenza que as estresadas e deprimidas.

O estrés anticipatorio pode ser tanto agudo como crónico. A principal característica distintiva é a de que a persona ainda non se atopa diante dunha situación estresante pero o anticipamos co noso pensamento. O corpo reacciona ante estos pensamentos do mesmo xeito que cando o desafío está presente e é inminente. Un exemplo deste tipo de estrés pode producirse cando nos dan unha noticia dunha enfermidade grave ou potencialmente terminal. O estrés anticipatorio é froito da capacidade humana para almacenar experiencias pasadas e imaxinar esceas futuras.

SIGNOS PSICOLÓXICOS DO ESTRÉS

O estrés crónico pode causas cambios psicolóxicos perxudiciais. Estos cambios son especialmente nocivos se a persoa que os experimenta non recoñece que están orixinados polo estrés e, polo tanto, non adopta medidas para atallar o problema. Os signos psicolóxicos non só son problemáticos en sí mesmos, senón que tamén poden perxudicar as relacións persoais e laborais.

1. INESTABILIDADE EMOCIONAL.

2. ANSIEDADE.

3. PERDA DE CONFIANZA EN SÍ MESMO.

4. DEPRESIÓN.

5. APATÍA.

6. INDECISIÓN.

7. PERDA DE CONCENTRACIÓN.

8. LAPSOS DE MEMORIA.

SIGNOS CONDUCTUAIS DO ESTRÉS

Identificar o estrés implica buscar alteracións na conducta habitual dunha persoa, máis que identificar síntomas absolutos. Constatar no comportamento cambios asociados ao estrés resultan esenciais para evitar que a situación empeore e chegue a ser perjudicial. Estos cambios poden repercutir dun xeito negativo na saúde, o nivel de enerxía, a perspectiva psicolóxica, as relacións persoais e a vida laboral.

1. CAMBIOS NOS HÁBITOS

Aillamento social.

Excesivo gregarismo.

Descoido da hixiene persoal.

Alteración de hábitos alimentarios.

Falta de desexo e motivación nas relacións sociais por sensación de cansancio ou falta de tempo.

Conversas limitadas a problemas persoais.

Sensación de angustia.

Mostrarse alleo.

Toda conducta pode resultar nociva en dous aspectos fundamentais: en primeiro lugar, a impresión de non estar socialmente adaptado repercute dun xeito negativo na autoestima; e, en segundo lugar, é posible que os demáis reaccionen fronte a esa actitude distanciándose, situación que en último extremo conduce á marxinación e ao aillamento.

Moitas persoas sometidas a altos niveis de tensión poden atopar nas sustancias popularmente consideradas como mitigadoras do estrés: alcol, tabaco e outras drogas, unha forma fácil e tentadora de relaxarse.

VIVIR O AGORA COMO FERRAMENTA

"D'où venons nous? Que sommes nous? Ou alons nous?" Paul Gauguin

  Unha boa explicación, atendida e entendida resulta ser, por si soa, unha das mellores terapias.
  O Demiurgo nos agasalla coa mochiliña e nos empurra cara o outeiro da vida. Nacemos co pranto e será preciso chorar para demostrar que estamos vivos; son bágoas de ledicia pola vida. Calquera suceso deixa unha pegada imborrable na nosa memoria indicándonos que formamos parte do agora. Dicía Freud que, "cando nacemos, comenzamos a morrer... "; por iso é tan importante entender.
  Os grandes filósofos, con Heráclito á cabeza, alertan de que todo flúe; de que nada permanece; e nese fluir extraviamos o sendeiro; labouramos para mitigar a dor da memoria sumidos na incertidume; sen control. Coma paxaros engaiolados construímos castelos no aire que se van derrubando un tras outro coa conseguinte frustrucción ata toparnos na ladeira da montaña, coa mochila cargada.

FERRAMENTA PARA ALIXEIRAR PESO

  Unha ferramenta non é máis ca un instrumento que nos axuda a sentirnos mellor; para que organicemos  mellor o tempo e  tomemos o control.

   Precisamos entender que a realidade é a nosa realidade, construida por nós e para nós. Temos que estar atentos para percibir e disfrutar cada momento. 

 Entrenando o autoconcepto ganaremos confianza e autoestima.

Premisas que hai que asumir 

1. A verdade é algo que nos trascende. Non existe unha verdade material. Só se chega á verdade a través do corazón e é un proceso persoal. A realidade é unha construción e é sempre relativa a cadaquén. Hai unha realidade para cada un/unha. 

2. Vivimos nun mundo relativo, non nos é dado coñecer o absoluto.

3. Somos o que pensamos.

4. Non debemos pensar en futuro, a única realidade posible é a que se presenta agora; neste instante ante nós e é neutra. A realidade non toma partido. 

5. Debemos entrenar para desapegarnos material e emocionalmente dos obxectos e as cousas; tamén das persoas. Unha cousa é o amor e outra a posesión. 

6. O don máis preciado é a vida. É imprescindible que amemos e nos amen. O amor é a sustancia da vida. Sen amor só existe o vacío. Hai que dar libremente, sen esperar.

7. Só somos responsables dos nosos actos e as nosas palabras; non somos quen de controlar máis aló do que facemos e dicimos. Non podemos controlar o que non depende de nós. Non nos ocupemos do que depende dos demais ou do contorno.

8. Aceptemos o relativismo moral porque o contrario, o dogmatismo  moral, é un serio obstáculo para a negociación. As normas abstractas xerais son un refuxio fácil para o que non se molesta en ir ao fondo dos problemas. Debemos frear as condeas morais precipitadas e facilitar a apertura do outro. É indispensable para sintonizar con empatía.

VIVIR O AGORA 

* Cadaquén ten o seu espazo que considera o máis tranquilo e fermoso, no que reflexionar sobre o día que acaba de rematar; pouco tempo, só o preciso para serenarse e planificar o día seguinte.

* Ao erguerse pola mañán e mirar pola fiestra, ollamos o novo día, que se presenta ante nós neutro, sen valor, para que coa nosa mirada o cubramos de color; se nos presenta como un lenzo ou unha páxina en branco, para que nos atrevamos a pintar e escribir o cadro ou o lenzo da nosa vida. Non hai días tristes nin alegres, nós estamos tristes ou alegres. Pintemos a vida co arcoiris de cores que nos ofrece o universo; crendo firmemente no que facemos. Teñamos confianza, a dor non podemos evitala, pero si o sufrimento. 

* Aprendemos a dirixir o pensamento cara os estímulos que percibimos (vemos, oimos, tocamos, degustamos e olfateamos). Almorzamos para tonificar o corpo e preparar a mente para disfrutar percibindo o agora; o instante, para que o cerebro nos gratifique cunha boa descarga de endorfinas, de pracer.

* Non esquecemos o rito da ducha, sintindo o pracer que nos percorre o corpo, identificándonos con el e amándoo.

* Vestímonos como queremos, sen ter en conta o "que dirán", preparados para representar o noso rol. Identificados con nós mesmos. Tentamos ser coherentes e honestos co que nos poñemos, co que pensamos e co que dicimos. Cada día se abre o telón e unha nova escea nos esixe a mellor representación. Non nos asustan os erros porque sabemos que nos axudan a medrar, nos inoculan contra o fracaso. Somos seres de éxito.

* Actuamos sempre con espíritu constructivo, sendo creativos. Somos polifacéticos. Aprendemos a decir non con asertividade. Tomamos as decisións cun talante tranquilo e conciliador; pero sen esquecer que as decisións siempre teñen consecuencias, e non sempre son positivas. Asumimos as consecuencias das nosas decisións.

* Adicámoslle como mínimo 1/2 hora a facer algún tipo de deporte; ten que ser sistemático e siempre á mesma hora.

* Queremos ser persoas ilustradas, para que non pensen por nós. Cultivamos o intelecto, "mens sana in corpore sano". 

* Queremos estar informados; queremos saber o que se fala e comenta. Veremos o mínimo posible a televisión e leremos a prensa pouco. Temos que facelo con conciencia crítica, sabendo a que señor serven, senón, acabaremos totalmente desinformados e "alienados", servindo ao mesmo señor.

* Alimentámonos de forma equilibrada. Comemos ben; pero non demasiado e ceamos pouco, "de grandes ceas están as tumbas cheas".

* Para dormir, temos en conta que o sono é paradóxico; canto máis nos pre-ocupamos del, menos durmimos e con menos calidade. Tentamos deitarnos sempre á mesma hora para fixar ben os "biorritmos"; erguéndonos tamén sempre á mesma hora. 

LA IMPORTANCIA DE LAS VITAMINAS PARA LA SALUD. ¡SOMOS LO QUE COMEMOS!

Las vitaminas no son la solución a nuestros problemas cotidianos, pero  pueden ser una ayuda muy importante en momentos de estrés o estados carenciales de nuestro organismo. Es importante comprender que no vamos a mejorar nuestra salud por ingerir grandes cantidades de vitaminas, pero, debemos preocuparnos por mantener una alimentación equilibrada que aporte al organismo la cantidad necearia de vitaminas para que nuestra salud sea óptima. 

En los miles de millones de años de su evolución sobre la tierra, la naturaleza ha creado muchas maravillas, pero las vitaminas son, sin duda, la más increible de sus creaciones.

El descubrimiento más sorprendente de la biología molecular es que, muchos estados de fatiga, enfermedad o "infelicidad" son atribuibles a un déficit de vitaminas en nuestro organismo. Por extraño que parezca, algunas veces, la carencia de hormonas, de hierro o de ciertas proteínas no es más que una consecuencia derivada del déficit vitamínico. Y resulta que el organismo tiene hierro, proteínas u hormonas suficientes, pero no puede absorberlas a través del metabolismo por culpa del déficit vitamínico.

Vitamina A para conservar la juventud y la belleza, así como la salud de la piel y las mucosas

¿tienes, a veces, la sensación de que representas cinco años más que tu edad biológica?

¿ves peor durante el crepúsculo y la noche?

¿Tienes infecciones recurrentes de  las mucosas, por ejemplo, la garganta, la nariz, los bronquios, la vejiga, la vagina?

Alimentos ricos en Vitamina A: Hígado de cordero, zanahoria, espinacas, calabaza, papaya, berza, brócoli, melón, tomate, aguacate, albaricoque.

¡Ojo, es una vitamina liposoluble, lo cual quiere decir que se acumula y se disuelve en las grasas, por lo que debemos ser cuidadosos con sus consumo!

Las vitaminas del Grupo B son un "pelotazo" de energía para nuestros nervios. Suministran energía a las células de nuestro organismo y activan el metabolismo.

Tiamina (Vitamina B1) para tener alegría de vivir.

Es una vitamina importante para el metabolismo de los hidratos de carbono, la energía celular, la actividad intelectual, el apetito, etc.

Alimentos ricos en Tiamina: Semillas de girasol, germen de trigo, pistachos, jamón, cereales enteros, avellanas, arroz entero, guisantes, hígado y patatas.

Riboflavina (Vitamina B2) el motor de la vida.

Alimentos ricos en riboflavina: Hígado, paté, almendras, caza, queso graso, setas, salmón, queso magro, truchas, cereales integrales, caballa, semillas de girasol.

Niacina (Vitamina B3) o, la "tranquilidad de los nervios".

Es importante para el estado de ánimo, el sueño...

Alimentos ricos en Niacina: Levadura de cerveza, cacahuetes, hígado, atún, aves de corral, melocotones en confitura, salmón, cereal entero, almendras, setas, etc.

Ácido pantoténico (Vitamina B5) te adelgaza y te pone en forma.

Alimentos ricos en Ácido pantoténico: Hígado, salvado, fruta, pepita de girasol, arenque, quesos camembert y roquefort, nueces, cereales integrales y yema de huevo.

Biotina, la vitamina de la piel y el cabello.

Es importante para el metabolismo de las grasas, la piel, el cabello, las uñas, el nivel de azúcar en sangre, la energía para las células del cerebro y los nervios.

Alimentos ricos en Biotina: Hígado, harina de soja, yema de huevo, nueces, cacahuetes, sardinas, almendras, setas, arros entero y cereales integrales.

Colina, pone a cien el cerebro.

Importante para la asimilación de las grasas, funcionamiento del hígado, bajar el nivel de colesterol, la concentración, la actividad intelectual, la actividad cardíaca, el sosiego y la relajación, el envejecimiento prematuro.

Inositol, quita penas y temores.

Es importante para el sueño, la relajación, el descanso, el estado de ánimo, etc.

Alimentos ricos en Inositol: Las carnes, la leche, las frutas, los frutos secos, los cereales y las hortalizas.

Pirodixina (Vitamina B6).

Es importante para la asimilación de los albuminoides, el metabolismo de las grasas y los hidratos de carbono, sistema inmune, glóbulos rojos, sistema nervioso, etc.

Alimentos ricos en Pirodixina: Hígado, haba de soja, germen de trigo, nueces, pescado, plátanos, carnes rojas, espinacas, etc.

El Ácido fólico, garantía del buen humor.

Es importante para la formación de la sangre, el crecimiento, el cerebro, el vigor de los nervios, el apetito, el vigor del cabello...

Alimentos ricos en ácido fólico: Germen de trigo, Hígado, Espinacas, Haba de soja, yema dehuevo, etc.

La Vitamina B12, la supermolécula, la vitamina más asombrosa.

Es importante para el estado de ánimo, la reacción positiva frente al estrés, la alegría de vivir, el optimismo, la agilidad ingtelectual, el cerebro, el sistema nervioso...

Alimentos ricos en Vitamina B12: Hígado, higados de gallina, embutidos de paté de hígado, ostras, arenques, sardinas en aceite, yema de huevo...

PABA, la vitamina de la belleza.

Aparece siempre en combinación con el Ácido fólico. La contiene, sobre todo el hígado y la levadura de cerveza, el germen de trigo y la melaza.

Vitamina C, arma prodigiosa.

Importante para las funciones del sistema inmune, el metabolismo del calcio, el tejido conjuntivo, el colágeno, las encías, la asimilación de las grasas, la tensura del epidermis, la fortaleza del cabello, la visión, el estado de ánimo, la salud de los nervios, la capacidad de concentración, el sueño, el estrés...

Alimentos ricos en Vitamina C: Grano de Saúco, Kiwi, Naranja, Limón con pulpa, zumo de limón, frambuesa, zumo de pomelo...

Vitamina D, para la salud de los huesos y de la dentadura (La vitamina solar).

Es importante para el crecimiento óseo, el vigor de la dentadura, el metabolismo del calcio, la solidez de los nervios, el optimismo y la serenidad, la actividad molecular, el vigor cardíaco, el sistema inmune, la secreción hormonal...

Alimentos ricos en Vitamina D: Aceite de hígado de bacalao, arenque, caballa, salmón, sardinas en aceite, atún, leche, cereales integrales, huevos y leche.

Vitamina E, la mejor amiga de nuestras células.

Combate los radicales libres, potencia la respiración celular, combate las inflamaciones, ...

Alimentos ricos en Vitamina E: Aceite de girasol, aceite de soja, almendras, margarina, nueces, cacahuetes, mantequilla, cereales integrales, huevos, leche...

La Vitamina K, importante para la coagulación de la sangre, la cicatrización de heridas, la formación de los huesos, la dentadura, el hígado, la vitalidad...

Alimentos ricos en vitaqmina K: Col verde, espinaca, coles de bruselas, brócoli, lechuga silvestre, berro, coliflor, judías verdes, pepinos...

A IMPORTANCIA DO DESAPEGO

"Todo lo que somos es el resultado de lo que hemos pensado; está fundado en nuestros pensamientos y está hecho de nuestros pensamientos"

"El dolor es inevitable, pero el sufrimiento es opcional". Sidhartha Gautama

O discurso da histodia das civilizacións e o o discurso da supremacía do home sobre a naturaleza. A historia das desigualdades, da opresión e do dominio do home polo home. Desde os inicios o ser humano desarrolla ferramentas para someter e abatir aos seus semellantes ou para convertilos en escravos. A ansia de eternidad e a incertidume que lle provoca a naturaleza lle producen temor que se converte en medo ao futuro.

Desviar o pensamento cara ao futuro precisa apoderarse do obxecto de desexo do outro. Esta dialéctica se impondrá ao longo dos séculos configurando un mundo no que o exterior influirá definitivamente nas relacións humanas. Desde Ramsés II a Darío, desde Alejandro a César, Atila o Carlomagno, o dominio do home polo home escribirá a historia; a gloria dos dominadores, conseguida a "espada e sangue", será admirada e interiorizada como un valor universal de desenrolo cultural.

Cando o medo se apodera do ser humano, desencadena comportamentos agresivos, instalados no máis profundo de seu ser. A locución latina "...homo homini lupus" de Plauto, popularizada por Hobbes, define esta dialéctica do ser humano que non se conforma coa satisfacción das necesidades e que acumula recursos para sentirse seguro e garantizarse un futuro. Deste xeito se sinte poderoso  e cré poder controlar o seu destino. Este vai ser un fito no desenrolo do apego polo alleo, polo material e polo exterior. O vínculo emocional que se crea é tan forte que termina alienado.
Alleado de si mismo, únicamente prevalece a necesidade; necesidad de poder, de posuir e  de ter, e abandona o Ser. O control do exterior pasa a ser a garantía da súa permanencia y se vacía como ser humano. Os valores, os principios e as crenzas xirarán en torno a atributos alleos, iniciándose una carreira sen descanso para saciar esa necesidade que tanta desazón lle crea. O pensamento se dirixe ao futuro que xa non se deterá e o medo ao futuro, como garantía de permanencia, pasa a ser un feito cotidiano que amenazará a supervivencia. Se esquece o presente acorralado pola presión dos acontecementos pasados e a angustia do futuro. Necesita cada vez máis e coa necesidade xorde o medo, compañeiro inseparable de viaxe.
A persoa que logra facerse cos medios de producción, utilizará sutilmente o medo para crear un mundo de necesidade sen límite. O medo se convertirá nun compañeiro de viaxe e non se entenderá, non se cuestionará, formará parte do ego provocándolle desamparo e deixando unha pegada que permanecerá ata o día do xuízo final.

É posible liberarse do medo e desapegarse do obxecto de desexo. O intelecto e a atención na intención permiten o bautismo a unha nova vida no presente. Vivir con nobreza, con xustiza, con honestidade, con coherencia, con serenidade e con paixón polos demáis. A realidade é unha construcción do noso pensamento. No hay días malos nin tristes, a tristeza e a maldade están no noso pensamento e nos nosos corazóns. Non xulguemos e non seremos xulgados, tratemos aos demáis como queremos ser tratados, pidamos e non temamos equivocarnos. Pensemos un presente xusto, equitativo e esforcémonos por entrenar a nosa conduta cada día, non existe éxito que no fora concebido polo erro.  Meditemos no que fumos para construir o que somos e crear o que seremos con  fe, xa que, sen fe non é doado comprender o absoluto. 

"El que domina a los otros es fuerte, el que se domina a si mismo es poderoso."

"El viaje de mil millas comienza con el primer paso."

"No vayas contra lo que es justo para conseguir el elogio de los demás."

"Viajar es una buena forma de aprender y de superar los miedos." Lao-Tzé

COÑÉCETE A TÍ MESMO E VIVE CONSCENTEMENTE O AGORA.

"Por Dios entiendo una substancia infinita, eterna, inmutable, independiente, omnisciente, omnipotente, que me ha creado a mi y a todas las demás cosas que existen, si es que existe alguna. Pues bien, eso que entiendo por Dios es tan grande y eminente, que cuanto más atentamente lo considero, menos convencido estoy de que una idea así pueda proceder sólo de mí. Y, por consiguiente, hay que concluir neceariaamente, según lo antedicho. Que Dios existe. Pues aunque yo tenga la idea de substancia en virtud e ser yo una substancia, no podría tener la idea de una substancia infinita, siendo yo finito, si no la hubiera puesto en mí  una substancia que verdaderamente fuera infinita..." René Descartes.

Para Sócrates a Mayéutica (por analoxía Maya, unha das pléyades da mitoloxía grega) consistía en interrogar a unha persoa para que chegara ao coñecemento a traveso das súas propias conclusións e non a a traveso do mero coñecemento aprendido e preconceptualizado. Baséase na capacidade intrínseca de cada indidivuo para chegar á verdade, o cal supón que a verdade está oculta no interior dun mesmo.

No Hinduismo, "O Ser" trascendente é a esencia invisible e indestructible, a vida unha, eterna y omnipresente. É un concepto aberto que non pode ser explicado nin entendido. É imposible formarse unha imaxe mental do Ser. Impregna profundamente cada forma, é a nosa identidade máis profunda, a nosa verdadeira naturaleza. Só se deixas a mente en branco (meditación) serás capaz de sentir a unidade co Ser. É un estado de conexión con algo inconmesurable e indestructible, con algo do que formas parte esencialmente. É atopar a túa naturaleza máis aló do nome e da forma. A incapacidade de sentir esta conexión crea en tí a ilusión de que eres un corpo separado do mundo que te rodea e de ti mesmo. Represéntaste como un fragmento aillado, entón xorde o medo e os conflictos internos e externos pasan a ser a norma. O maior obstáculo para experimentar esta conexión é a identificación coa túa mente que fai que o pensamento se volva compulsivo.

Construimos o pensamento co noso pasado que queda grabado na nosa memoria e reverbera de cotio. Desde o nacemento, estamos expostos a situacións que provocan en nós sentimentos de medo e temores en distintos graos. O medo é un sentimento desagradable provocado pola percepción dun perigo. Desde o punto de bista biolóxico, o medo é adaptativo e constitúe un mecanismo de supervivencia e de defensa. Desde o punto de vista neurolóxico consiste na activación da amígdala situada no lóbulo temporal. E, desde o punto de vista psicolóxico é unha ferramenta necesaria para a correcta adaptación da persoa ao seu contorno. O medo produce cambios fisiolóxicos inmediatos: increméntase o metabolismo celular, aumenta a presión arterial, a glucosa en sangue e a actividade cerebral, tamén a coagulación sanguínea. O sistema inmunitario detense ao igual que toda función non esencial; o sangue flúe aos músculos maiores (especialmente extremidades inferiores), e o corazón bombea sangue a grande velocidade para levar hormonas ás células (especialmente adrenalina). Tamén se agrandan os ollos para ver mellor, dilátanse as pupilas para facilitar a admisión de luz, a fronte se engurra e os beizos se estiran. O organismo se prepara para loitar ou fuxir e o Sistema límbico, encargado en xeral das funcións de conservación do individuo, fixa a atención no obxeto ameazante.

O medo comenza e termina co desexo de sentirmonos seguros, con certidume e permanencia. Queda fixado no "cerebro reptiliano", o máis antigo e primitivo, que controla as funcións corporais e manteñen a vida e a supervivencia. Na nosa memoria represéntanse unha e outra vez esceas de dolo e sufrimentos que atentaron contra o noso instinto de vida, que ameazaron a nosa supervivencia e de seguido desátase o medo ao pasado. Automáticamente, botamos a ollada ao futuro, e comenzamos a soñar... Pero, un por un, os soños esvaécense como un castelo de naipes no aire. Aparecen a frustración, e de novo, o medo; o medo ao futuro e aparelladas aparecen a ansiedade e a angustia.

Asumamos que a verdade nos trascende,  que a realidade é a nosa representación, e que nós construímos a realidade co noso quefacer diario. Se ordeamos o noso pasado, e o organizamos  dándolle unha explicación, a nosa explicación, non é precisa erudicción, senón unha explicación plausible, que nos satisfaga, elaborada por nós e para nós, utilizando como ferramenta únicamente o noso coñecemento e a nosa experiencia (a nosa instrucción e formación) e "pasamos páxina", podemos comenzar. En canto ao futuro, ningún dos nosos sentidos é quen de percibir o futuro, só perciben o aquí e agora, o presente máis inmediato, a única realidade posible, a que se nos representa, polo tanto, debemos deixar de pensar en futuro.

Xa estamos no agora, vexamos cómo se nos representa, depende de nós, da nosa vontade. É preciso que saibamos construir ferramentas para acadar un pensamento que nos axude a percibir axeitadamente, de forma "sana" e funcional, que nos axude a tomar conciencia de que a realidade é unha substancia neutra, somos nós os que lle atribuimos valor, non existe un día bo nin malo, unha realidade mellor nin peor, é o noso pensamento o que lle pon a "cor". Somos quen de conducir o noso pensamento para que perciba como queremos. Pero debemos arranxar algunhas cousas;  temos que desenvolver ferramentas que nos sirvan para tomar conciencia de que iso é posible e quizais, ao final, até poidamos intuir a verdade. Quizais sexa,  O ETERNO RETORNO DO MESMO.

A VERDADE

"Yo soy el camino, la verdad, y la vida; nadie viene al  Padre sino por mí." jn 14:6

A verdade pertence a unha dimensión que  nos trascende. A realidade é producto do noso pensamento e se nos presenta a través dos sentidos e as emocións ; se o noso corazón lle transmite boas intencións ao pensamento, a realidade é creativa e fermosa. Di Schopenhauer: "El mundo es mi representación. Esta es la verdad que vale para todo ser viviente y cognoscente aunque solo el hombre puede llevarla a la conciencia por la reflexión abstracta".

A sabiduría hindú coñece esta realidade porque así aparece como principio fundamental da filosofía vedanta. O dogma fundamental desa escola afirma que a materia non ten esencia independiente da mente. A antiga sabiduría hindú dí que a Maya é o veo do engano que envolve os ollos dos mortais e lles fai ver un mundo que se semella ao soño. A verdade para o ser humano non se pode atopar no presente. Permanece detrás dos obxectos sensibles e só é posible chegar a ela por medio do pensamento como facultade da alma. É a revelación polo intelecto e só se fai patente como diálogo entre Deus e o ser humano. É a liberdade en estado natural; un comportamento e un proxecto de futuro.

O "Argh" de Anaximandro, o Ser de Parménides, o lume de Heráclito son atributos da divinidade. O motor eterno, inmóbil e sen extensión de Aristóteles,  acto puro, pensamento de pensamento e causa final de todo o universo que ordea a naturaleza. Logos que se identifica co "pneuma" que todo o penetra e  vivifica e ao que nada se lle escapa. O misterio desborda pola súa trascendencia o noso limitado coñecemento. Ao ser humano se lle "revelan" verdades que podería chegar a entender con moita dificultade e moito traballo por medio do seu intelecto intentando que os seus pensamentos non se perdan nos erros e sexan capaces de atopar a seguridade do camiño. 

A alma de cada individuo se encarna nun corpo con sensacións, emocións e sentimentos que converte en desexos, ideas, emocións e pensamentos, e estes en actos. Os pensamentos reprimidos son desprazados ao inconscente, formando parte dunha personalidade escindida que opera desde a sombra e que poden provocar estados alterados da conciencia, dificultando a vontade, a memoria é, incluso, verdadeiros conflictos morais. Toda conducta ten unhas consecuencias que volven a nós como futuro. Se queremos que ese futuro sexa adecuado, debemos tomar conciencia dos erros para iniciar o cambio asumindo que cada quen ten a libertade de elexir e é responsable da su propia existencia. Cada persoa é responsable, libre, e realiza eleccións entre diversas posibilidades abertas. Unha persoa non é algo estático: sempre está en proceso de devir algo diferente. Polo tanto, depende dela realizar as súas potencialidades. Solo "actualizando" esas potencialidades pode vivir una auténtica vida. As persoas que negan o seu devir se están negando a posibilidade dunha verdadeira vida humana.

Para a fenomenoloxía existe una unidade mente-corpo, e para a experiencia fenoménica a persoa é e permanece como unha unidade. Se plantexa a existencia do "ser" no tempo presente, nun espacio determinado, centrado na individualidade. Trátase dun ser humano que progresa activamente na vida, asumindo a responsabilidade de realizar as súas posibilidades, aprendendo a transcender realizando as súas potencialidades. O humanismo enfatiza o xeito en que a conciencia, os sentimentos, as emocións subxectivas, e as experiencias persoais, se relacionan coa propia existencia nun mundo mellor, máis xusto e equitativo. Trátase dunha perspectiva "fenomenolóxica" para a cal a experiencia subxectiva (tal como se presenta aquí e agora) é o fenómeno principal da naturaleza humana. Cada conduta debe estar guiada cara a auto-actualización, tendencia que é idiosincrática de cada indivíduo. O ser humano é o eixo da súa propia conduta é experiencia, como "axente conscente" que experimenta y decide  as súas accións. Se alguén está famento e sedento tenderá a calmar a sede antes que a fame. Da mesma forma, si alguén está sedento, pero o someteron a condicións que non lle permiten respirar, prevalecerá a necesidade de respirar para "salvarse".