APRENDIENDO A VIVIR

SOMOS LO QUE COMEMOS Y LO QUE PENSAMOS: Nuestra salud mental depende en buena medida de nuestro sistema de creencias y de nuestra alimentación.
Este blog quiere ser un punto de encuentro para las personas que buscan una explicación, para los que no comprenden; aquellos y aquellas que buscan con una actitud libre y abierta respuestas...
...quiere ser una herramienta a favor de la tolerancia, la justicia y la libertad...
...un instrumento para tomar el control...
...una ayuda para conocerse mejor, comprender la existencia humana, nuestras necesidades y apegos...
...en definitiva una herramienta para llenar nuestro vacio interior y recuperar la confianza...

martes, 25 de noviembre de 2014

O FUTURO: "PROFECÍA AUTOCUMPLIDA"

"El tiempo es muy lento para los que esperan, muy rápido para los que temen, muy largo para los que sufren, muy corto para los que gozan; pero para quienes aman, el tiempo es eternidad." William  Shakespeare 





R.K. Merton dicia que a profecía que se realiza é ao principio unha definición "falsa" da situación que esperta un novo comportamento que fai que a orixinaria situación "falsa" se volva verdadeira. Do mesmo xeito, o Efecto Pigmalión en psicoloxía describe como a crenza que se ten sobre unha persoa pode influir no rendemento desta. A profesora A.A. Schutzberger afirma que se se observa coidadosamente o pasado dalgunhas persoas enfermas de cancro, se pode ver, que en moitos casos, se trata de persoas que fixeron nas súas infancias certas predicións sobre si mesmas e as súas familias, unha especie de guión de vida inconscente relacionado coa súa vida e a súa morte. Toda predicción é unha toma de poder mediante a que preconfiguramos destinos establecendo o curso da realidade.

O pasado inconscente actualiza o noso pensamento no presente. Con esa actualización, o pensamento, igual que a linguaxe, se converten nun embruxo no que o kosmos se nos presenta coa súa luminosidade orixinaria. Nesa situación, os fenómenos cobran vida fóra da lóxica convencional. O pasado e o futuro se unen nun presente no que o espacio e o tempo son meros razonamentos matemáticos. Huidobro dicía: "Por qué cantáis la rosa, oh poetas! Hacedla florecer en el poema". 

O acto profético é unha chamada á realidade, hai que afrontar o imprevisto e a propia morte. O comportamiento que pretendemos lóxico é en realidade "louco" e cruel, por irracional e contradictorio. A vida debe servir para a denúncia das apariencias e da mentira e para que da súa interpretación xurda un verdadeiro vodevil. O acto profético permite utilizar as enerxías que dormen no noso inconscente para construir unha realidade sobre a deconstrucción dunha vida que se desentende da dimensión inconscente, onírica e máxica da realidade. Por qué apoiarse na realidade da apariencia inmediata podendo experimentar a liberdade da creación sen límites. 

Hai que deixar atrás á persoa que se agocha detrás da súa personaxe, abandonar o medo e quitar a máscara para amosar o ser humano "tal cual" e poder observar a verdadeira imaxe sincrética da vida a través do efímero. Todos somos "actos" presentes" en construcción de "actos futuros", se observamos atentamente o noso presente podemos vaticinar o noso futuro porque non existe tal, os "feitos" que hoxe vivimos constrúen o noso mañán, e o mañán será presente cando constrúa o novo día, pasado mañán e futuro. 


domingo, 23 de noviembre de 2014

O RECORDO

"Cuando mi voz calle con la muerte, mi corazón te seguirá hablando". Rabidranath Tagore 





Reflexiona, eres conscente de que os recordos dirixen os teus pensamentos?. Ou, é o teu pensamento o que utiliza os recordos para construir, de forma creativa, a túa vida?. É aí o dilema: ser ou non ser conscentes de que posuímos ferramentas e instrumentos que inflúen de maneira decisiva no desenrolo da nosa existencia. 

O tempo "humano" non son máis que experiencias subxectivas, o resultado da división da realidade que percibimos nun espacio interconectado. A beleza e a fealdade son anacos de forzas extraídos dun kosmos unificado. Todo na naturaleza provén do campo unificado do universo que se fragmenta coa nosa percepción.

O noso pensamento está formado por unha "danza" de partículas de enerxía intelixente. Constantemente estamos interaccionando co resto do Kosmos a través da respiración. Con cada inhalación e con cada exhalación intercambiamos as moléculas do noso corpo coas partículas do resto do Kosmos. Intercambiamos os "órganos do noso  corpo" co resto do universo.

As moléculas que forman o noso corpo son partículas de enerxía que fluctúan no campo enerxético do Kosmos. Ondas de enerxía que se converten en partículas a través do noso pensamento. Como as partículas,  o noso corpo aparece e desaparece convirtíndose en ondas de enerxía, pero o "intelectus" permanece sempre na unidade. Somos seres espirituais unidos a  Deus polo espíritu e a ánima e polo "intelectus" que lle dá forma á experiencia.

Cando pensamos ou "observamos" algo, transformamos as ondas de enerxía en partículas de materia. Estudos sobre radio isótopos demostraron que reemplazamos case a totalidade do noso corpo "físico" en menos dun ano. Candice Bert demostrou que o que pensamos,  sentimos, ou desexamos, se transforma en péptidos no noso cerebro que se "unen" aos seus respectivos receptores. Este mesmo proceso se dá en todas as células do organismo, polo que é acertado pensar que cada célula T ou B do noso sistema inmunolóxico produce as mesmas sustancias químicas que produce o cerebro cando pensa, o que quere dicir que as células que nos protexen do cancro ou das infeccións están "pendentes dos nosos pensamentos, das nosas emocións e dos nosos desexos". "porque, en verdad os digo que si tenéis fe como un grano de mostaza, diréis a ese monte: pásate de aquí allá, y se pasará; y nada os será imposible. " Mt 17:20

Unha idea desencadea unha reacción en cadea no noso corpo que provoca cambios no organismo e no campo enerxético co que interactúa. Herbert Spencer condicionou con alcanfor (EC) a un grupo de ratóns aos que lles aplicaba un estimulante do sistema inmunolóxico (EI) e pasado o tempo, a mera presenza do alcanfor estimulaba o sistema inmunolóxico (RC). Isto ocorre porque ten memoria e recorda. Noutro estudo con coellos na Universidade de Ohio se demostrou que a estimulación con "amor" facía que desenrolaran moduladores do metabolismo do colesterol.

A función do ADN é a de almacenar a información do universo para "recordala" mediante a replicación celular. As moléculas, as células e cada órgano e sistema do noso organismo teñen memoria e recordan igual que o fai o ser humano no seu conxunto. É o recordo o que nos dá identidade e o que fai que cada mañán recordemos o noso estado anterior. Recordamos e enviamos a información ao pensamento das nosas alegrías e as nosas desgrazas, da nosa saúde e das nosas enfermidades; en definitiva, contruimos un novo día como continuación do anterior sen decatarnos do inmenso poder do noso intelecto sobre o pensamento e sobre os recordos.

Poderiamos dicir que o corpo non é máis que a interpretación da experiencia. Que creamos a experiencia coa nosa imaxinación e que os nosos recordos condicionados están influíndo de cote nesa experiencia ao invadir o noso pensamento que é o que
crea a realidade. Fóra do condicionamento, pasado, presente e futuro son un continuo de posibilidades infinitas nun eterno momento que non estamos "educados" nin preparados para observar.

 "Los niños captan una gran cantidad de hechos con una enorme velocidad como para mostrar que no lo están absorbiendo por primera vez sino que los recuerdan." Cicerón

domingo, 16 de noviembre de 2014

A INTENCIÓN

"Todo lo que hai ha existido siempre. Nada puede surgir de la nada. Y algo que existe tampoco se puede convertir en nada.". Parménides


A vida consiste en ver, acercar a conciencia cada vez máis ao kosmos para discernir con máis claridade. Tal é a situación coa que nos atopamos neste misterio da existencia. Copérnico descabalgou ao ser humano do centro do universo, sen embargo a clave da existencia do universo reside no ser humano. A persoa é o centro da perspectiva e ao propio tempo o constructor do universo. 

Cando non observamos, hai ondas con múltiples posibilidades,  cando "miramos", hai partículas de experiencia. Detrás do que observamos, existe un universo con múltiples posibilidades. O espazo é un concepto que divide e separa os obxectos, pero en "realidade", todo está entrelazado. O que lle ocorre a un electrón, ten influencia noutro electrón en outro lugar do Kosmos. 

Alicia entra "na tobeira" e se atopa cun mundo cheo de "maravillas". Todo depende de canto queiramos adentrarnos no interior da "tobeira". A intención xera o que sucede, basta con observar os pensamentos para decatarnos. Según Masaru Emoto,  as palabras, sonidos e pensamentos, inflúen nos cristais da auga á que van dirixidos, creando unha apariencia estética diferente dependendo de se son positivos ou negativos (dunha beleza extraordinaria se son positivos). Este experimento é un de tantos que nos confirma que o que pensamos volve a nós (somos ao redor dun 85% auga). Se rexistramos a actividade eléctrica dunha pranta á que tentamos danar, decatarémonos de que aumenta considerablemente. No caso contrario, se "percibe" que a nosa intención é boa, a intensidade diminúe e, se nos aproximamos a ela con amor, permanece estable e mostra a súa mellor apariencia. 

O universo é un territorio de posibilidades sen fin e o vacío un océano de enerxía increíble. Nunha escala increíblemente pequena como a lonxitude de Plank, o espacio ten un comportamento probabilistico. Existe un territorio enerxético que non se pode ver do que emerxe a existencia. As ideas abstractas do intelecto son pura posibilidade abstracta que emerxen en forma de ondas de vibración e crean todo o que vemos. 

As cousas se moven nun campo gravitacional en todos os sentidos, incluso cara atrás. Deste xeito podemos ter acceso ao futuro igual que o temos ao pasado. O futuro ten o mesmo efecto no presente que o pasado. Se observamos o electrón a traveso dunha doble fenda (experimento da doble rendija de Tomas Young), se comporta como partícula,  pero se non "observamos" se comporta como onda con múltiples posibilidades. O feito de observar destrúe a "función de onda".

So temos tempo para necesidades emocionais "adictivas". O ser humano posúe capacidades extraordinarias por estar conectado coa Unidade, pero non nos sentimos capaces de desenrolalas. Podemos crear a realidade; a diario xorden procesos que son a nosa creación, pero non nos decantamos da influencia que temos sobre os mesmos. Somos adictos ao externo e so reaccionamos aos estímulos porque non somos conscentes de que a nosa mirada inflúe no mundo. 





viernes, 14 de noviembre de 2014

O PORVIR DUNHA ILUSIÓN

"Desde la mitad de la vida hacia adelante, solo permanece vital aquel que está dispuesto a morir con vida". C. G. Yang



Para o lactante non existe mundo exterior. Xeralmente aprende por influencias externas a diferenciar o obxecto que se atopa fóra e para cuxa aparición é precisa unha acción particular. Un segundo factor para que o ego se desprenda da Unidade son as sensacións de dor e satisfacción condicionadas polo exterior. Deste xeito xorde a tendencia de formar un ego totalmente hedónico que busca no exterior o obxecto da súa satisfacción. 

O bebé interioriza a realidade por un procedemento que condiciona os seus actos futuros. Deste xeito abandona o mundo interior para perseguir ao obxecto e apoderarse do mundo exterior. Pero o sentimento de totalidade persiste na vida anímica, provocando nalgúns casos, reverberacions melancólicas que son a semente de moitas patoloxías. Na vida psíquica, nada que tivo lugar desaparece xamais e en moitas persoas permanece un sentimento "oceánico" que deriva desa etapa primaria e que revela estados enigmáticos da vida psíquica.

A persoa aspira á felicidade, pero desde a súa mesma orixe se ve sometido ao condicionamento do seu aparato psíquico, alterando o seu programa universal, motivo polo que a decadencia e a aniquilación do exterior se "encarnan" no individuo con forzas omnipotentes e implacables que obrigan ao aparato psíquico a doblegarse ás esixencias do exterior e rebaixar as pretensións de felicidade. 

O ser humano pasa a ser un "ser de necesidade" e o condicionamento da satisfacción ilimitada de necesidades se nos impón como a norma de conduta máis tentadora, "o que significa preferir o pracer á prudencia" e que nos acarrexa tan graves consecuencias. Contra este temible mundo exterior, moitos seres humanos so se poden defender co aloxamento e o retorno á quietude: formas relixiosas, yoga, ascetismo, etc...; outras, incapaces de cumplir as demandas da cultura, sucumben baixo algunha patoloxía,  e a maioría adoutan o camiño de dominar e someter a naturaleza baixo o xugo do home. 

Convertir a  multiplicidade humana nunha condición de laboratorio destinada únicamente á satisfacción da necesidade, sabendo que o ser humano posúe infinitas posibilidades potenciais que poden ser convertidas en infinitas necesidades instrumentais, só serve para crear un intenso sufrimento que por desgracia convertimos en modelo de evolución e desarrollo humano e que, se non somos capaces de ver, é porque non estamos educados para sentir empatía polo outro e estamos demasiado ocupados en satisfacer as necesidades do noso ego condicionado para ser insaciable.













miércoles, 12 de noviembre de 2014

A OLLADA DA CONCIENCIA

"Lo que niegas te somete, lo que aceptas te transforma. ". C.G.Jung


Se fala de continuidade da conciencia pero non existe tal. Nunha vida os actos conscentes duran a metade ou as tres cuartas partes. O resto está formado pola "vida"inconscente, que si é un estado constante, duradeiro e permanente. Mentres falamos, escoitamos ou lemos, o noso inconscente continúa funcionando, aflorando durante o sono e moitas veces durante a vixía con singulares perturbacións. 

Para Kant,  o inconscente é o dominio das representacións escuras que constitúen a metade dun mundo. Se poideramos xuntar os dous mundos conseguiriamos a iluminación do Buda, a sabiduría de Platón e a multiplicidade do Kosmos coa superposición de todos os mundos posibles no Un, a unidade de todo o que existiu, existe e existirá.

Entre o obxecto e nós hai relacións, un feedback que inflúe e retroalimenta a relación en si mesma. A activación da atención eleva á conciencia parte desas relacións, desviando ao inconscente todo un universo de posibilidades de relación. O eu está dotado dunha enerxía gracias á que podemos influir no decurso dos acontecementos. Esta enerxía loita por aflorar á conciencia traendo consigo un sentimento absoluto de liberdade,  pero, debido a condicionamentos externos, unha parte importante desa enerxía psíquica non se pode liberar e pasa a desempeñar unha función escura e inconscente.

Normalmente non podemos representar a totalidade do noso ser psíquico porque nos xera un estado de extrema tensión debido aos condicionamentos históricos do ego. O cuadro que se lle presenta á conciencia por medio da memoria é pobre, aínda que en situacións de extrema tensión, a representación da naturaleza pode ser tal que abrangue nun instante a totalidade dos nosos recordos conscentes (fenómeno que ocorre en moitos accidentes graves nos que o suxeito afirma que nun instante se lle pasou "toda a vida pola cabeza") e incluso recordos subliminais e crepusculares procedentes do inconscente.

Os acontecementos que orientaron a enerxía cara a conciencia e o inconscente permanecen ocultos, almacenados na nosa "memoria". A memoria nos une cos feitos que desapareceron da conciencia. Parte deles son fáciles de recuperar, pero outros se convertiron en subliminais por seren rexeitados e reprimidos, e exercen influencia desde a sombra en forma de complexos que aparecen e desaparecen sometendo á persoa.





NATURA NATURATA (I)

"Ven y sumérgete en la luz de las cosas, deja que la naturaleza sea tu maestra". William Wodsworth




Máis dun sabio recurreu á naturaleza para comprender os ciclos da vida. A vida do ser humano é un ciclo que vai de infancia en infancia. Voltaire dixo: "No es más sorprendente nacer dos veces y no una; todo en la naturaleza es resurrección". O karma e a reencarnación indican que a nosa alma, seguindo os patróns da naturaleza, viaxa polo sendeiro do nacemento, a madurez e a morte para renovarse cunha nova oportunidade nun novo nacemento. 

Non somos únicamente fragmentos históricos. A información viaxa a través do espacio e o tempo en elementos discretos, os xenes e as súas mutuacións, que conteñen as semillas das nosas vidas anteriores. A nosa alma, igual que a Ave Fénix, xorde unha e outra vez a traveso das cinzas da nosa existencia anterior para renacer nunha nova vida. Isto é o que axuda a comprender porque nacemos con aptitudes e talentos que moitas veces dirixen as nosas aspiracións particulares. Son o factor que explica o noso temperamento, as nosas relacións e incluso, a nosa saúde.

Os nosos pensamentos, palabras e feitos, crean a engrenaxe coa "sustancia" de todo o que nos sucede.  O que existe é un proceso dinámico que se concibe a si mesmo, participando así da esencia e da plenitude do universo. Deste xeito experimentamos personalmente as consecuencias do noso comportamento. Cada acto, cada palabra e cada pensamento,  nos axuda a medrar e a completarnos como seres humanos.

A realidade natural e a alma cósmica representan a unidade de todo o que existe na infinitude do Universo. A realidade é un proceso dialéctico no que a  multiplicidade se integra na permanente unidade infinita de Deus. Tal e como un labrego pranta semillas e obtén o seu fruto, do mesmo xeito ocorre coa vida. Pitágoras dicía que a vida era unha oportunidade para perfeccionar a alma. Como diría B. Franklin dunha forma ou de outra nunca deixamos de existir (...) esperando, sen embargo, que os erros nos sirvan para rectificar. Unha vida é máis grande e profunda do que o noso entendemento nos fai crer.




miércoles, 5 de noviembre de 2014

O DISCURSO POLITICO

"En el estado actual de la historia, todo escrito político sólo puede confirmar un universo policíaco, del mismo modo que todo escrito intelectual sólo puede instituir una para-literatura que ya no se atreve a decir su nombre." Roland Barthes 



O benestar desta sociedade descansa sobre a base desgraciada dun "mundo mergullado na desesperación". O poder sobre o home adquirido nesta sociedade ao asimilar todo o que toca, ao absorber toda oposición, esquece con facilidade a destrución dos recursos naturais,  a proliferación do despilfarro e a falta de equidade na distribución dos recursos. 

A conciencia feliz rexeita toda conexión. É certo que existe a tortura como un feito normal, pero ocorre en lugares á marxe do "mundo civilizado" e pode levarse a cabo con absoluta boa conciencia, porque "a guerra é a guerra", e tamén está á marxe porque, despois de todo, so lle afecta aos países "subdesarrollados", polo demais reina a paz. 

Os axentes de mediación entre os amos e os escravos publicitan un mundo "unidimensional", cunha linguaxe que aboga pola identificación e a promoción sistemática do pensamento único. Os conceptos de demostración e crítica sustitúense polos de aserción e os de imitación, e os laboratorios de defensa, as oficiñas executivas, os gobernos, os poderosos e os expertos en eficacia, teñen sempre a última palabra. 

A celebración dunha personalidade autónoma e humana, e dunha sociedade xusta e equitativa, parecen ideales propios dunha etapa anterior á que se desprecia por "trasnochada", mentres unha minoría privilexiada goza dos bens e representa o ideal. Se traiciona a esperanza por un mundo plagado de "xogos para adultos"  con grandes palabras vacías de contido que, pronunciadas na radio e na televisión, se transforman en sonidos sen sentido que só o adquiren dentro dun contexto de propaganda e de negocio. 

Nombrar as cousas ausentes é entrar nun orden de cousas diferente ao establecido. Na dialéctica entre o actual e o posible, a linguaxe deixa de ser a do engano, a ignorancia e a sumisión. Non só se aliena a vida, tamén a arte e o público ao que se dirixe. O concerto, a  ópera, o teatro están diseñados para evocar outras realidades que están sendo eliminadas e transformadas en productos alienados que se incorporan á sociedade para que circulen como obras que venden, conforman ou excitan. A alienación artística, igual que outras formas de alienación, sucumbe a  un proceso tecnocrático que lonxe de lograr un sistema social de benestar óptimo, reduce e limita as posibilidades do ser humano.