NOETICA E KOSMOS

"Nada perece en el universo; cuanto en el acontece no pasa de meras transformaciones". Pitágoras

A psicoloxía transpersoal explora situacións nas que teñen lugar vivencias e situacións que conectan ás persoas coa experiencia espiritual e a autorealización. Unha das abordaxes para logralo consiste en crear unha "rede" noética que permita o desenrolo de todo o potencial humano. A rede de enerxía noética se conecta co Kosmos incrementando a cosmovisión para unha maior aprendizaxe da comunicación e da creatividade.

As sinerxías entre os nosos pensamentos, sentimentos, palabras e actos, proxéctannos a un mundo de aprendizaxe e creación constantes. Invitándonos a aprender a ver máis alá do esperado e facer da nosa vida unha experiencia permanente. A focalización e a sincronización noética implican o control do principio de causalidade, aprendendo a concentrar a enerxía na nosa intención para cambear a realidade.

O kosmos está interconectado nun "campo" invisible de conciencia. Se conectamos os nosos actos co pensamento e o sentimento, a través do amor e a intención, coa conciencia do Kosmos, podemos crear multitude de efectos nas áreas da saúde física, mental e espiritual.

A conexión entre seres humanos e naturaleza, e entre os humanos e o kosmos foi sempre obxecto de debate. O concepto indio de "Prana", e o "Chi" chinés, mencionan como exemplos destas sinerxías a saúde e a felicidade, e consideran á enfermidade como froito de desequilibrios na conexión con este tipo de enerxías. A liberdade implica que, quen queira ver que vexa, quen queira oír que oia, quen queira entender que entenda, o que queira crer que crea, o que queira aprender que aprenda e o que queira crear que cree. 

A MENTE

"Todo lo que somos es mente; el universo es mental." El kybalion

        A esfera mental de cada persoa abrangue todo o kosmos e chega ás estrelas máis lonxanas. Esta é a causa de que vexamos, oiamos e nos sintamos un co Todo. O pensamento penetra todo o creado: mundos, soles, persoas e cousas. Todo está desde o nacemento no pensamento de cadaquén. I. Kant, en "La crítica de la razón pura", dixo: "...lo exterior es lo interior... ". Nos distintos planos da existencia, o material, o mental e o espiritual, dase a máxima: "...lo que es arriba, es abajo... ".

     Como dicía Heráclito, todo flúe, e a toda acción lle segue unha reacción, a un avance un retroceso e, a unha elevación, un fundimento. Respirar, coa subida e a baixada da caixa torácica, é semellante ao fluxo e refluxo do Kosmos. É na conciencia do fluir onde se atopa a harmonía e o equilibrio. Todo efecto ten a súa causa que se converte no fado. O azar non existe, todo o que nos sucede é froito de decisións, pensamentos e feitos do noso pasado. Cada acto xera unha enerxía kósmica que volve a nós. 

           O principio de correspondencia establece que o todo ten o seu reflexo en todas as súas partes. Toda a información do universo está grabada en cada célula do noso organismo e cada gota de seiva contén a árbore completa, como dicía Maharishi. Todo está en movemento, todo vibra. A vibración provén do latexo do Kosmos que, como o corazón, se contrae e se expande, permitindo a vida e a creación das formas. O verbo é, de feito, sonido, vibración e movemento. Dicía Gastón Sant Pierre que a conciencia é unha vibración de luz e sonido que aínda non se manifestou. 

        Luz e escuridade, amor e odio, son a mesma cousa en distinto grao que se polariza na conciencia humana. Todo é dual e ten o seu par de opostos. Pero os opostos poden ser reconciliados porque os extremos se tocan. Toda verdade non é máis que media verdade e toda paradoxa se concilia nun plano superior. A existencia humana se fundamenta na polaridade e so se alcanza a unidade coa iluminación. 

         Na división se manifesta o xénero, que brota como a "auga permanens" do latexo e do fluir da propia vida do Kosmos. Cada persoa abriga no interior o xénero neutro, que alberga os dous aspectos: o masculino e o feminino. O xénero sempre obedece aos principios de xerminación e creación,  e se manifesta a través dos xenes. A harmonía do xénero reside no equilibrio dos aspectos masculino e feminino que cada un de nós posúe. 

A TIRANÍA E O EGO

"Recordad, a lo largo de la historia, siempre ha habido tiranos y asesinos, y por un tiempo, han parecido invencibles. Pero siempre han acabado cayendo." Mahatma Gandhi 

Nada caracteriza a experiencia da vida dunha forma máis honrada e comprensiva que a experiencia do sufrimento. A nosa historia fálanos de grandes conquistas, de grandes civilizacións, e do descubrimento de grandes eventos,  pero oculta ou pasa por alto, o terrible sufrimento humano que acompañou a todos estes acontecementos. A historia das guerras, é a historia das persoas que son e foron feridas, mutiladas, destrozadas, arrasadas, torturadas, masacradas, humilladas e abandoadas. O "novo mundo" foi construído sobre o exterminio e o xenocidio, e a historia do "terceiro mundo" segue sendo a historia de humillacións e penalidades. 

As estructuras do poder que dominaron e dominan este mundo fan que os ricos sexan cada vez máis ricos e os pobres cada vez máis pobres. Milleiros de persoas están sendo excluídas da economía porque non poden consumir nin son produtoras. Simplemente non existen porque o ego se tragou o globo. A cosmovisión materialista baseada na supervivencia dos "máis aptos" cimenta unha mentalidade hipócrita que tenta controlar e dominar o mundo e impoñer a súa vontade a todo o universo, destruíndo sabidurías indíxenas milenarias. 

O ego comenza por apoderarse da persoa para erixirse no centro do mundo. Se manifesta por medio dun insaciable desexo de posesión e quere controlalo todo, a natureza, as persoas e os acontecementos. A economía do ego xira en torno da poderosa forza motriz do propio interés. Se compara co outro e compite polos eloxios, os privilexios, o poder e o diñeiro. Isto o converte en envidioso, celoso, rencoroso, hipócrita, falso, deshonesto e desconfiado. Xera medo, inseguridade, preocupación e ansiedade e carece de empatía. Intúe con facilidade o beneficio e refuta calquera achegamento ao que non lle pode "sacar partido". A liberdade, autonomía e independencia do ego son pura ilusión. So percibe a separación, o conflicto, e a rivalidade. 

Para medrar debemos acabar coa tiranía do ego que destrúe a posibilidade do "nosoutros". Din que hai semellanza entre a conduta lúdica dos meniños e a dos hipócritas. Nas dúas se finxe o que non se é, pero mentres os nenos o fan para divertirse, os hipócritas finxen para terxiversar a realidade. O hipócrita vive na mentira, mentres que o neno coñece a "verdade", por iso os seus xogos son tan divertidos.

O desapego non consiste no rexeite do afecto e a intimidade,  senon en aprender a non aferrarse ás cousas. Temos que diferenciar entre o apego e a entrega, e aprender a perdoar para ir máis aló das imputacións e das culpas. Pero non se trata dun perdón que peche os ollos á inxustiza e á corrupción. Os "imperios" se derrubaron sempre polas propias contradicións internas, polo rexurdir doutro imperio, ou, por outro poder máis eficaz: o poder da paz, a compaixón e a xustiza. Meister Eckhart dixo: "...se a única oración que dis é grazas..., é suficiente", porque, ao remate, como probaría Einstein, materia e enerxía, so son dúas formas da mesma cousa. 

A QUÍMICA DO CORPO

"Siete son los senderos que cruzan el huerto infinito, y cada uno deberá transitarse con el cuerpo, el corazón y la mente... " Evanxeo Esenio da paz

A ciencia demostrou que os sentimentos producen unha química específica. A medida que cambiamos os nosos sentimentos, cambiamos a nosa química. Temos a química do odio, a química da xenreira, a química do amor, etc. As expresións biolóxicas das emocións se expresan no corpo a través das hormonas, dos anticorpos e das encimas presentes no noso benestar. 

A química do amor reafirma a vida reforzando o sistema inmunolóxico e as funcións que regulan o corpo. Mentres que a xenreira e o odio pola contra se manifestan como sentimento de culpa, creando cunha resposta inmunodeficiente que provoca,  entre outras doenzas, alteracións do estado de ánimo (que á larga se traducen en trastornos psicolóxicos) e do ritmo cardíaco. 

Vivir pendentes do ego, separados da totalidade, crea en nós un sistema de crenzas que xira ao redor de xuízos de valor que provocan determinadas reaccións químicas no noso corpo. Todo o que sabemos e experimentamos determina a nosa elección e condiciona o noso benestar futuro. O verdadeiro sentido da vida é facer visible o amor. 

A forma que toman os acontecementos na nosa vida é unha cuestión de enfoque. A nosa actitude e predisposición a aceptar calquera posibilidade sen prexulgala, conscentes de que podemos atraer ou repeler unha situación, é fundamental. Cada pensamento, sentimento, respiración, nutriente, movemento, etc., son unha forma de comunicación que nos leva a percibir, sentir, ou expresarnos dun determinado xeito co exterior; todas son formas de oración. 

A cada instante,  co noso pensamento, sentimento, ou emoción, estamos contribuindo ás situacións que se producen no mundo. Ás veces as nosas contribucións son directas e intencionadas, mentres que outras, contribuímos indirectamente sen, moitas veces, ser conscentes delo. 

LA HISTORIA Y EL PODER

"En efecto, la historia del poder político no es sino la historia de la delincuencia internacional y del asesinato en masa". Karl Popper 

El historicismo considera toda la realidad como un producto del devenir histórico. Pero la historia que nos enseñan non es más que una filosofía social, política y moral. En la enseñanza se eleva a la jerarquía de héroes a algunos de los mayores criminales del género humano. Pero ni la ciencia es solo una masa de hechos, en tal caso sería una colección de hechos y, como tal, dependería de los intereses de quien los coleciona. Solo se eligen ciertos hechos que tienen que ver con las teorías preconcebidas. 

      

Toda descripción científica depende de un punto de vista y de los intereses de un paradigma. La razón de que la descripción sea selectiva reside en la infinita variedad de posibilidades del mundo que nos rodea por lo que la descripción solo será una selección incompleta de los hechos. Toda descripción histórica puede ser falsa porque aceptamos las hipótesis como si tuvieseL carácter universal. 

      

La expresión "los sucesos del pasado tal como ocurrieron en realidad", expone cual es el interés del historiador. Necesitamos otros puntos de vista diferentes a la idea de que lo que importa es el carácter de los "grandes hombres", el "carácter nacional", de las ideas morales, o las condiciones económicas, etc. Los llamados hechos históricos encajan en una teoría de interés preconcebida y se mueven en un círculo vicioso de la interpretación (considérese el experimento del eclipse, necesario para decidir entre la teoría gravitatoria de Newton y la de Einstein).

      

La interpretación de que el ser humano progresa incesantemente choca con la de que retrocede permanentemente. Incluso sería posible escribir una historia del progreso y de la libertad que no fuera incompatible con una historia de la regresión y de la opresión humana. Pero la historia no puede servir a dos padres bajo la influencia de una inaplicable idea de objetividad. 

  

No hay una "historia del pasado tal como ocurrió en realidad". Solo hay interpretaciones, y ninguna definitiva y, cada geración tiene el derecho y la obligación de hacer su interpretación para saber como se relacionan las dificultades presentes con el pasado y, elegir el camino que lleve  a una verdadera solución de los conflictos que nos tienen inmersos en una sociedad de la desesperación. 

  

No existe la "historia de la humanidad", solo existe un número indefinido de interpretaciones y una de ellas es la del poder político que fue elevada a la categoría de historia universal. Si la hubiera, tendría que ser la historia de todos, hombres y mujeres. Tendría que ser la historia de todas las esperanzas, luchas y padecimientos humanos porque no existe ningún hombre que sea más importante que otro. 

      

La adoración y la reverencia nacen del miedo. Se escoge la historia del poder porque el poder actúa sobre todos, y quienes detentaron el poder obligaron a la reverencia. Infinidad de historiadores escribieron sus tratados bajo la vigilancia de emperadores, generales y tiranos. 

A DÉBEDA DO KARMA

"La suerte es una palabra que carece de sentido. Nada puede existir sin una causa". Voltaire

O Karma é a causa do que fixemos e do que imos facendo a cada momento que pasa. Os talentos cos que nacemos e todo o bo que nos sucediu e nos sucede, ao igual que os desafios nos que estamos mergullados, obedecen a esta causa. Calquera cousa que fagamos, voltará a nós nalgún momento. Karma significa oportunidade, responsabilidade e retribución. 

Ao tomar conciencia da responsabilidade para actuar, e da oportunidade que se nos ofrece para iluminar a nosa cosmovisión, colleitamos a mensaxe que lle dá sentido á vida. A vida está repleta de paradoxas cuxa solución nos mergulla nun novo dilema, a un nivel máis fondo, cara o camiño da sabiduría da nosa alma. Ao mergullarnos na luz que emiten as cousas, a naturaleza se converte na nosa mestra. 

Dicía Venado Negro, da tribu dos Siux, que a vida das persoas é como un círculo que vai de infancia a infancia. Todo na naturaleza é renovación. A naturaleza humana obedece a unha corrente de conciencia karmica que se renova de cote, e igual que a Ave Fénix, rexorde das propias cinzas para renacer de novo. As cinzas do finado conteñen a semente dunha nova vida. Non somos máis que unha construción do noso pasado. 

Os ciclos naturais do Karma poden axudarnos a acadar a calma en momentos de desesperación. Como diría Yung, atopar respostas para non finir coa sensación de que nos quedan cousas por facer. A forma é reaccionar á intuición que ven do alto e do noso interior, eliminando as respostas condicionadas. O importante é averiguar onde estamos para saber a onde imos. Escoitar os sentimentos e as emocións que nos transmite o corazón require pericia e determinación. Formamos parte dun todo e todos somos interdependentes uns dos outros.

Dicía Rumi: "...viaja del ser al Ser y encuentra la mina de oro... ". Busquemos o ouro na lama. A flor de loto brota nun lamazal, pero iso non lle impide ser pura e luminosa. Os erros son a porta do coñecemento, "só os que se atreven a chegar ao fondo, son quen de alcanzar algunha vez as alturas..." (R. Kennedy). Cada un de nós contemos a orixe seminal do todo, e igual que a suciedade non pode manchar o ouro, o espíritu non pode corromperse e conserva a beleza orixinaria. 

SINCRONICIDADE E CORAZÓN

"El mundo es como una gran ciudad reflejada en un espejo... " Texto védico 

Sempre que hai unha corrente eléctrica, existe un campo electromgnetico que  a rodea. Pitágoras situaba á ánima ao redor do corazón e os estoicos pensaban que existía un espíritu profundamente infuso xerminando e desenrolando unha semilla no corazón de todo o que existe. O corazón nos eleva ao ceo e nos conduce ao infinito emitindo, con cada latexo, enerxía electromagnética ao resto do corpo que incluso pode detectarse fóra del. 

Existen variables ocultas trala realidade que están vetadas á física ortodoxa porque están nunha dimensión distinta e que explican a conexión entre partículas subatómicas. O universo é como un holograma no que cada parte, por moi diminuta que sexa, contén a totalidade do holograma orixinal atemporal. O corazón está infinitamente interconectado co universo e o cerebro converte as frecuencias de ondas en obxectos do mesmo xeito que converte as distintas lonxitudes de onda en cores.

Cando estamos tranquilos, namorados ou creando, xeramos un campo magnético en cada célula do noso corpo que se proxecta cara o exterior e pola contra, cando experimentamos mal-estar, algunha parte do noso corpo perde o magnetismo "potencial". Coa xenreira e a hostilidade se interrompe a sicronicidade e o corpo se ailla desintegrandose da intelixencia cósmica divina.

A "respiración ardente" ou pneuma, emanación da alma mundia, era unha chispa do lume celestial, fragmento da forza divina universal vinculada á acción. O cosmos mantén a orde e o equilibrio a través de ritmos e ciclos. Coa súa viaxe ao redor do Sol, a Terra crea os ritmos estacionais e toda a naturaleza actúa como un só organismo. Palpitamos co latexo do universo. 

A un nivel que está alén da experiencia a raza humana forma parte dun único ser. Deus infunde na naturaleza un propósito coa intencionalidade profunda  de topar o camiño para volver a ela. A separación do rex cogitans e do rex extensa é pura abstracción, o fundamento é a unión. Detrás da separación da realidade está a unión da intelixencia omniscente, omnipotente e omnipresente de Deus.

A mente e as ideas son campos de enerxía e información. O nivel básico e fundamental da naturaleza non é material. Deus, que opera máis aló do espacio e do tempo, non está dentro nin fóra, sencillamente está. O universo non é unha división polar vida-morte; ambos son parte dun continuo no que se penetran e mixturan. O cosmos está repleto de realidades tralas que se esconden realidades máis altas e máis fondas. A medida que nos acercamos ao corazón son posibles as milagres.

REVELACIÓNS (APOCALIPSE)

"Enrojecerá la blanquecina, palidecerá el ardoroso..."  Is., 24,23 

A través dos nosos actos presentes podemos profetizar como será o noso futuro. As nacións que fomentan a guerra, sucumbirán pola guerra. Só aquelas que elixan a paz poderán construir o futuro ser humano. Cando se utilice o amor, a compasión, e a xustiza, no lugar de invencións para "intervir" e crear desequilibrios, se atopará o verdadeiro camiño. 

A paz ten que lograrse a través do corazón e dun sentimento de unión de todos, para que se proxecte no mundo. A paz é a clave de todo coñecemento, é o camiño para desentrañar o misterio da vida. Según Max Planck, a mente é a matriz de toda materia. Non hai códigos máxicos escondidos detrás das palabras. A oración trascende as palabras e nos invita a mergullarnos no noso interior e identificarnos con todo o que existe. O poder da oración reside na intención e no sentimento que nos abre as portas do invisible. Pensamento e sentimento poden utilizarse para realizar cambios nas nosas vidas. 

Primeiro debemos achar a paz no noso interior, a continuación debemos buscala nos nosos pensamentos e, por  último temos que atopala nos nosos sentimentos. Para cambiar as condicións externas debemos proxectar o cambio desde o interior. Somos quen de transmitir dúas emocións primarias, o amor e o medo. O amor unifica e sana, o medo polariza, separa e enferma. 

O pensamento conduce o noso amor e o noso medo. É por medio do amor e do medo cara o mundo exterior que lle infundimos vida á nosa existencia. O amor atrae, persoas, condicións, e situacións, pero o medo as repele. Os esenios nos invitan a cambiar as emocións das nosas experiencias para observar a dor. Pasamos a vida defendéndonos contra a posibilidade e deste xeito, é posible que atraiamos aquelas situacións que tentamos evitar. 

SISTEMA DE CRENZAS E REALIDADE

"El tiempo no es lo que parece. No fluye sólo en una dirección, Y el futuro existe simultáneamente con el pasado." Albert Einstein 

É o futuro algo pechado como produto dun antigo plan, ou existe un camiño fundamentado na ciencia para elexir que futuro queremos experimentar?.  As tradicións indíxenas, ás veces ven o tempo como un río que flúe nunha dirección. Outras tradicións o consideran unha senda que se pode transitar en dúas direccións. Independentemente de como percibamos o espacio entre o entón e o agora, o tempo se convirteu no factor dominante na forma de ver as nosas vidas.

G. Leibniz afirmaba que todo o que experimentamos ou presenciamos no noso mundo, sucede, debido aos acontecementos que o precederon. Se alguén ten o coñecemento suficiente, pode explicar porque as cousas ocorren dese xeito. Buda dicía que se queremos saber como será o noso futuro non temos máis que observar os nosos actos presentes. Según as leis do karma o futuro quedaría condicionado polos actos do presente.

É moi posible que existan múltiples realidades e que teñamos a posibilidade de experimentar unha ou outra sen ser conscentes delo. Se é así, temos a posibilidade de "cambiar" a realidade dun feito que xa comenzou, e se así fora, somos libres para cambiar o noso destino. Isto implica que Deus nos ofrece todas as posibilidades para que sexamos libres de elexir e tomar conciencia do resultado final. A esta realidade tentaron darlle unha formulación matemática Bose e Einstein co que se denomina condensado Bose-Einstein, unha realidade na que dous átomos se atopan no mesmo punto.

Pouco despois do Big-Bang, o 90 por cento do universo parece non existir e quedar en estado latente. Do mesmo xeito que non utilizamos máis que o 10 por cento do noso cerebro, desaparecendo paulatinamente ao longo da vida o 90 por cento restante. Os científicos cren que todo o que forma o noso mundo está formado por cuántos de luz que vibran a diferentes velocidades, pero o 90 por cento do universo vibraría en estados máis elevados de expresión que non se poderían explicar coas leis tridimensionais. Max Planck, premio Nobel de física polos seus estudos sobre o átomo, afirmaría: "La materia no existe!".

O noso sistema de crenzas inflúe sobre o curso dos acontecementos. A fe toma partido por unha realidade que trascende a materia, na que os pensamentos, os sentimentos e as emocións se poñen ao servizo de Deus para acceder a "estados máis elevados" e cambear a realidade. Everett chamalle punto de elección ao momento no que se pode cambear o curso dos acontecementos. O poder das nosas crenzas é como un "efecto volvoreta" que nos recorda o importantes que poden ser as nosas accións e os nosos pensamentos. O evanxeo exenio da paz reza: "Y un día los ojos de tu espíritu se abrirán, y conocerás todas las cosas".