APRENDIENDO A VIVIR

SOMOS LO QUE COMEMOS Y LO QUE PENSAMOS: Nuestra salud mental depende en buena medida de nuestro sistema de creencias y de nuestra alimentación.
Este blog quiere ser un punto de encuentro para las personas que buscan una explicación, para los que no comprenden; aquellos y aquellas que buscan con una actitud libre y abierta respuestas...
...quiere ser una herramienta a favor de la tolerancia, la justicia y la libertad...
...un instrumento para tomar el control...
...una ayuda para conocerse mejor, comprender la existencia humana, nuestras necesidades y apegos...
...en definitiva una herramienta para llenar nuestro vacio interior y recuperar la confianza...

martes, 30 de junio de 2015

DEMOCRACIA VS PENSAMENTO ÚNICO

"La mayoría de los individuos tendría que sentarse frente al televisor y masticar religiosamente el mensaje, ese que dice que lo único que tiene valor en la vida es poder consumir cada vez más y mejor, y vivir igual que esa familia de clase media que aparece en la pantalla... " Noam Chomsky 

     O concepto Democracia procede do grego demos, que significa pobo, e kratós que significa poder ou goberno; é dicir, poder do pobo. Por iso ten unha significación especial que sexa Grecia a que, para defender o "poder do pobo", teña que enfrontarse á Troika e ao liderazgo do pensamento único como forma de presión. Un acto que debería ser aplaudido polos defensores da Democracia, desencadena toda unha campaña para evitar que se cumpla a tarefa fundamental da democracia: a consulta popular. 
     ¿Por  qué esperta tal alarma a consulta popular? ¿Por qué un acto democrático se tacha de radical por aqueles gobernantes que ante situacións dramáticas para a poboación abandonan ao cidadán para favorecer ao entramado financiero? Para obter unha resposta hai que remontarse ao ano 1944 e aos acordos de Bretton-Woods, onde se establecen as bases para o relanzamento comercial a nivel planetario. Con ese obxectivo se crearon o Banco Mundial, O Fondo Monetario Internacional e o GATT (Acordo Xeral sobre Tarifas e Comercio).
     O Banco Mundial, aínda que se define como unha sociedade para o desenrolo, o que realmente lle importa é o crecemento, independentemente de quen se beneficie do uso ou de cómo se consiga. O FMI, foi creado para supervisar a paridade entre as moedas ou "acudir en axuda dos países membros"; pero a condición de que se acepten os "axustes estructurais" que non teñen outro obxectivo que mellorar a rendibilidade do capital. O GATT, que logo da Ronda de Uruguai, pasou a ser OMC (Organización Mundial do Comercio), pola súa dinámica favorece que os países ricos lle poidan impoñer as súas regras aos pobres. 
     Os organismos citados en teoría dependen das Nacións Unidas, pero na práctica obedecen os intereses das empresas multinacionais, que xunto cos fondos de pensións e os fondos de inversión, son os que controlan a economía do planeta. A cifra de negocio de General Motors, Ford, ou Toyota, por tomar algún exemplo, é máis elevada que o Produto Nacional Bruto de Dinamarca, Sudáfrica ou Noruega respectivamente. 
     Un dos principios do pensamento único é o de que a economía prime sobre a política. Os poderes económicos (Banco Mundial, FMI e Multinacionais), sustitúen aos respectivos gobernos nas tarefas que lles competen nos respectivos países, o que provoca que sexan os Mercados os que corrixan as disfuncións do capital, a competencia e a competitividade. Se nos presentan como a fórmula máxica que estimula o mundo empresarial e que o intercambio sen límites é un factor de crecemento que non se interrompe. 
     No sector das telecomunicacións ocorre o mesmo. No ano 1998, se desregula o sector coa desaparición das medidas que protexían o sector audiovisual. Coa concentración dos medios se uniformizan os contidos, que se repiten a diario na prensa escrita, na radio e na televisión. As representacións son cada vez máis homoxéneas e simplificadas para favorecer unha visión do mundo sesgada e interesada. 
     Os medios de comunicación nos presentan o pensamento único como algo natural e inevitable. Aseguran que as cousas non poden ser doutro xeito. Desnaturalizan a realidade social negando o carácter de crecemento e de construción que ten. Tendemos a asumir que o que din os medios de comunicación é a realidade, co que entramos no xogo das elites económicas e políticas, ás que o único que lles importa, é que as maiorías non cheguen a plantexarse a posibilidade do cambio. 

miércoles, 24 de junio de 2015

A VONTADE DO SER

"el hombre es la medida de todas las cosas." Protágoras

       É mérito de Heidegger volver a plantexar con toda a súa radicalidade a pregunta do Ser, xa que sen esta aclaración, a filosofía está cega no seu punto de partida. Independentemente do xuízo que nos merezan as conclusións, hai que volver ao fundamento da realidade que é o Ser, que se foi vaciando progresivamente de contido existencial ata caer no esquecemento; de aí, que sexa preciso retornar, como o fixera Husserl, ás cousas na súa representación fenoménica.
    O fenómeno é aquilo que se desvela do Ser e se amosa no ámbito do cotiá. "Phainómeno" deriva de "Phaino" que significa "poñer á luz", desvelar o encuberto. Durante moito tempo, nos desviamos esquecendo a senda que conduce á verdade do Ser, sen ter en conta que a persoa é un ser, só que un ser con finitude trascendental. 
   Para Kant, tempo, espacio  e causalidade existen na nosa conciencia con independencia dos obxectos. Cando chegamos a penetrar na doutrina de Kant, según a cal, tempo, espacio e causalidade non son aplicables á cousa en si (O Ser), senón só ao fenómeno, nos convencemos da esencia interior da vontade do Ser. Toda causa natural non é máis que unha causa ocasional para o fenómeno. 
     No Ser reside o coñecemento a priori do corpo e as formas. O fenómeno da vontade está suxeito ao principio de razón, pero non a vontade en si, que é a vontade do Ser. O temperamento obedece á vontade; pero a condición e o suposto de cada acción, obedecen ao intelecto. O corpo é a miña representación que se fai visible a través do pensamento. Calquera acción sobre o meu corpo, afecta ao pensamento e me produce pracer e dor; pero cada movemento vivo da vontade do Ser a través da paixón, conmove o meu corpo e perturba a miña ánima. 
       A vontade do Ser como cousa en si é diferente do fenómeno e de todas as súas formas. Só entra nas lindes do fenómeno cando se manifesta a través do principio individuationis como realidade múltiple. A forza que latexa nas plantas, que lle dá cohesión ao cristal, a que brota ao contacto dos metais, a que se revela nos átomos como forza de atracción e de repulsión, de unión e de separación, a que atrae a pedra cara a terra e  a terra cara o sol, son todas diferentes en canto fenómenos; pero esencialmente son o mesmo. O fenómeno é so representación, so a vontade é cousa en si; é o máis íntimo, o núcleo de todo o individual e tamén do Kosmos; a vontade do Ser. 
      A vontade do Ser está fóra do principio de razón e carece de causa; pero cada unha das manifestacións está subordinada ao principio de razón. A vontade da persoa, sen embargo, é libre e independente, e está suxeita ao principio de causa-efecto; toda necesidade está suxeita a un antecedente baixo o principio de razón, que é a forma xeral de todo fenómeno e o ser humano está sometido a el en todos os seus actos. A vontade da cousa en si se proxecta a través da conciencia. A persoa, como manifestación da vontade do Ser adquire liberdade como fenómeno sometido ao principio de razón. É libre na súa conduta para comezar en calquera momento un novo xénero de vida ou, o que é o mesmo, a ser o que queira ser. É obvio que está sometido á necesidade, pero isto só é unha fase precisa para medrar a través do coñecemento  (intellectus). 
    Os individuos, nacen, morren, sempre están chegando a ser e nunca son totalmente; non son máis que ideas que proceden da cousa en si, o Ser (as ideas de Platón). A materia cambia constantemente de forma en canto os fenómenos mecánicos, químicos, orgánicos, seguen o fío da causalidade;  Bacon afirma que todos os movementos mecánicos e físicos dos corpos se verifican logo dunha percepción previa destes. O observador posúe liberdade para transmudar a forma (a Realidade). A idea que se reflexa na materia obedece a parámetros instituídos polo observador (o ser humano) que converte o mundo nunha inmensa fábrica para o seu uso, convertendo ao home en homo homini lupus. A loita cósmica non é máis ca unha representación da loita entre os humanos. 

lunes, 22 de junio de 2015

COÑECEMENTO NON É PERCEPCIÓN

  "El mundo es mi representación; esta verdad es aplicable a todo ser que vive y conoce, aunque sólo al hombre le sea dado tener conciencia de ella..." Arturo Schopenhauer 

 
A percepción é unha experiencia privada. Non podemos compartir a experiencia de "azul" con quen o perciba dun xeito diferente; do mesmo xeito non podemos compartir e experiencia de ser tocado, sentir cosquillas, oler unha rosa, saborear unha mazá ou escoitar música.
    
As cores espectrais difiren segundo a lonxitude de onda (con lonxitudes de onda comprendidas entre 400-450 namómetros percibimos a cor violeta; entre 450-500 nm, azul; entre 500-570, verde; entre 570-590, amarelo; entre 590-620, laranxa; e entre 620-700, vermello); a percepción depende ademais, do "contraste simultáneo", do nivel de adaptación do observador, da memoria da cor, etc. Na percepción táctil se codifica a información ambiental que se recibe nos receptores da pel, en sinais eléctricos que permiten darlle un significado. A percepción da dor non depende como a táctil únicamente dos receptores; tamén se ve influída por factores como a cultura, a experiencia, a situación, etc.; mentres que un patrón de cambios na presión do aire que recibe o nome de onda sonora se transforma no oído en enerxía eléctrica.
    
A maioría dos homes e mulleres modernos dan por sentado que o coñecemento empírico depende ou se deriva da percepción. Pero o coñecemento é moito máis que a acumulación de datos derivada dos sentidos. A pesares de que a materia non existe independente da percepción e que o suxeito é a base do mundo, só o é,  en canto coñece, non en canto é coñecido. O seu corpo mesmo é obxecto e está incluído nas formas de todo coñecemento dentro do espacio-tempo; pero o suxeito está fóra do tempo e do espacio porque está en cada ser capaz de representación. 
     
As formas esenciais de todo obxecto, tempo, espacio e causalidade existen a priori na nosa conciencia e nelas se expresa o coñecemento. As nosas representacións son intuitivas ou abstractas; as intuitivas abarcan a experiencia e a posibilidade;  as abstractas os conceptos. O tempo e o espacio, e todo o que neles se dá; e dicir, a causa e o motivo, so teñen unha existencia relativa. A materia é pura causalidade e a súa función é a acción que enche o espacio e o tempo. Todos os fenómenos e estados imaginables coexisten no kosmos infinito. 
     
A causalidade pon en relación o espacio co tempo. Toda realidade non existe máis que para o observador. É por medio do entendemento puro, que intuímos a realidade. Pero o que o ollo, o oído e o tacto senten, non é intuición, é un mero dato. So cando o entendemento observa, e pasa do efecto á causa, aparece a realidade material estendida como acción no espacio-tempo. O entendemento, cos datos que lle proporcionan os sentidos aprende a intuir os fenómenos sensibles; pero a intuición non é só sensible, tamén é intelectual; é dicir puro coñecemento. Toda experiencia depende do coñecemento lonxe de ser este unha consecuencia dela.
     
Representación e obxecto son a mesma cousa, o ser da intuición é a acción. Toda causalidade só existe no entendemento para o pensamento. A realidade sen o entendemento non existe. Ningunha realidade se pode pensar sen suxeito. A realidade está condicionada perpetuamente polo suxeito; posúe idealidade trascendental. So a cohesión das representacións entre sí pola causalidade distingue a realidade vixil do soño. 
     

domingo, 21 de junio de 2015

A PAIXÓN

"Adopta una virtud si no la tienes. 
La costumbre, ese monstruo que devora todos los sentimientos, 
siendo un demonio en materia de hábitos, es un ángel, 
porque para ejecutar acciones bellas y buenas 
lo mismo nos da un sallo o librea, 
que se ponen fácilmente." Hamlet (W. Shakespeare)

     O bonum summun é a felicidade, que é a actividade da alma. O costume e a educación modelan o acto convertíndoo en acto moral. Calquera idea que proceda da alma é moral e debe realizarse convertida en acto. So é inmoral o acto que vai dirixido contra a vida. Deste xeito, adquirindo unha boa educación e bos costumes atopamos pracer executando as accións. A paixón é o punto de encontro da alma co corpo. Unha acción na que a alma inflúe sobre o corpo, que se anima e se transforma encarnado noutro mundo para levar a cabo as accións da ánima. As paixóns son boas na súa natureza; coñecer e comprender a regra que as modera é fundamental para convertilas en accións e encamiñalas á fin axeitada.
    Non hai acción sen paixón. As paixóns non son inimigas da ánima, senón instrumentos afectivos; episodios necesarios para facer o camiño. A paixón, leva dentro de si o ímpetu que a leva a existir; persiste en certa potencialidade de ser constantemente renovada. Non intentamos, apetecemos, nin desexamos algo porque o xulgamos bo, senón que, pola contra, xulgamos algo bo porque o intentamos, apetecemos e o desexamos. Primero queremos e logo xulgamos. As paixóns perseveran no ser. A paixón non é cega, posúe algún tipo de discernimento. Unha idea confusa que insufla no corpo unha forma de existir máis intensa. Sentir paixón é unha forma de percorrer máis breve e intensa cara un saber que non pode proporcionar a ciencia.
     A opinión aristotélica de que a máis alta virtude é para os poucos, está en conexión lóxica coa subordinación da ética á política. O propósito da política non é a boa comunidade, senón o bo individuo. Un bo presidente non é máis digno de respecto que un bo albanel. O mérito moral non concerne únicamente aos actos volitivos. So se trata de considerar morais e virtuosos certos modos de acción. Ondequeira que dous modos de acción son posibles, é a conciencia, a que me indica cal é o apropiado. Unha persoa educada, non é necesariamente mellor que unha ineducada, todo dependerá da educación e o costume. Isto non impide afirmar que a máis alta felicidade está aberta a aqueles que son capaces de discernir o ben a través do intelecto, porque so levan á felicidade as accións que tenden á realización do ben.
     A vontade de perseverar da paixón pode verse frustrada ou realizada; no primeiro caso falamos de tristeza, no segundo de alegría. A alegría acompañada pola idea dunha causa exterior é o amor; mentres que a tristeza acompañada da idea dunha causa exterior é o odio. O pracer está amplamente asociado ao corpo, pero para gozar precisamos algo máis que os sentidos. A percepción non é en si mesma coñecemento. A cualidade do ben é un atributo do Kosmos. Todas as cousas inclúen algo divino e por isto teñen certa capacidade para praceres máis elevados.
     

viernes, 19 de junio de 2015

POLÍTICA, SOBERBIA E RAZÓN INSTRUMENTAL

"Cuanto más siniestros son los designios de un político más estentórea se hace la nobleza de su lenguaje". Aldous Huxley

     A soberbia busca o exceso; é apetito de excelencia desmedida; a imitación de Deus; pero odiando aos demais e impoñendo o seu dominio. A tendencia a desprazar ao outro acentúa moitos rasgos do carácter, como o sadismo, o odio, a xenreira, a intolerancia e a cobiza. A soberbia se opón á humildade que reprime o apetito sen medida do que aspira a estar sempre por riba. É claramente perxudicial á sociedade porque se opón ao sentimento de comunidade. Cústalle comprender o maior goce de dar que de tomar. A súa ledicia está socavada pola insaciable ansia de recibir, que contrasta coa disposición anímica do donante, cuxo pensamento se orienta cara os demáis e por iso iso goza de serenidade, equilibrio e harmonía. Está encadeada ás súas liñas directrices que toma ao pé da letra e pon en práctica con extrema rixidez, impedindolle ver a realidade, porque carece da serenidade e a calma que provoca no espírito a entrega aos demais.
     A soberbia transfórmase en razón instrumental cousificando e desvirtuando as relacións entre as persoas. É unha relación de dominio sobre a natureza e o individuo. O dominio do logocentrismo é o dominio dos grandes discursos baleiros de contido. O temor xorde ante o esquecemento dos feitos a través dos discursos dominantes da política e, como consecuencia, da economía e da ciencia. O individuo e a natureza quedan anulados por completo fronte aos poderes económicos. O individuo, impotente e frustrado, desaparece fronte ao aparato ao que serve. A elevación do material é importante, pero socialmente miserable, porque aproba o sufrimento do mundo como unha necesidade inevitable. A aceptación do sufrimento convértese nun obstáculo para os que pretendan erradicalo, porque serán considerados "unha inxenuidade" ou, "un imposible", desde a política arrogante. Esta acción instrumentalizadora precisa persoas necesitadas e en paro para que a manipulación das conciencias sexa máis doada. Se emprega este esquema, non para traballar polo benestar, senón para instrumentalizar o traballo en beneficio do poder.
     O racional será sinónimo de poder e de recoñecemento; pero o máis terrible da razón instrumental será a falta de límites e o seu avance cara o control e o dominio absoluto dos seres humanos. O útil será aquilo que permita dominar. Os gobernos repercutirán so no beneficio do sistema e nun crecemento anónimo cuxa finalidade será o dominio global. A vida será racionalizada e planificada mediante unha dinámica tecnocrática allea ao ser humano que abordará as esferas do público e do privado, eliminando todo o que non sexa eficaz para alcanzar a fin proposta. Atoparlle sentido a esta instrumentalización da razón, ten que desembocar nunha aproximación esperanzadora de anhelo de xustiza. O ser humano ten que reflexionar sobre a verdade dun sistema que o identifica cun progreso que o leva á deshumanización, mantendo a ilusión nun mundo mellor, e a esperanza de que a inxustiza que percorre o mundo actual, non teña a derradeira palabra.
     A historia tradicional acepta e tolera as distintas formas de dominación e de manipulación das conciencias. O suposto carácter neutral da ciencia leva ao individuo a formas de vida estrañas. Dese xeito, unha razón científica instrumental, evitará o proceso de autoconciencia do individuo, traizoando o principio fundamental da ilustración: a emancipación. Esta realidade obedece a unha razón instrumental por iso está chea de inxustizas. A razón non debe limitarse a observar unha realidade "retorcida", nin a un ideal contemplativo, faise preciso un principio de acción para que non se perpetúe unha realidade deshumanizada; debe observar, avaliar e salvagardar a liberdade e a emancipación dos membros da sociedade.
     O enfrontamento entre a realidade da razón instrumental e o pensamento libre, negando e despreciando outros modelos de pensamento e de acción para racionalizar o mundo, presenta deformacións e distorsións en aspectos fundamentais, alonxando ao ser humano da razón ilustrada, da subxectividade, e da vida emancipadora, crítica e idealista,  someténdoo á barbarie. A razón instrumental so determina medios eficaces e seguros para garantir o beneficio económico e a explotación sen límite, creando xerarquías e dominación, traendo como consecuencia, unha cultura que estandariza e nega ao ser humano.
     Unha sociedade que utiliza a tecnoloxía como un poder sobre as cousas e os individuos, cousifica, desmoraliza e despolitiza aos cidadáns. Este tipo de sociedades desvían a auténtica finalidade da tecnoloxía, que é a liberación do ser humano. O principio de "rendemento" so escraviza á persoa e explota a natureza en beneficio dunha minoría. As sociedades, a través dos seus cidadáns, deben restablecer a "eticidade" na política utilizando como instrumentos, o coñecemento e a técnica, para que a razón e, por extensión a economía e a ciencia, estean ao servizo dos múltiples intereses do ser humano. 

martes, 16 de junio de 2015

MYKROPHYSIS


"El hierro cura lo que los remedios son incapaces de curar. El fuego cura lo que no alcanza a curar el hierro. Lo que no se cura con remedios, ni con el hierro, ni con el fuego, debe considerarse incurable." Hipócrates 

A persoa reproduce a natureza do Kosmos (physis tou Pantós). O organismo humano posúe a mesma capacidade de autorregulación que posúe a physis, coas súas mesmas propiedades, equilibrio e harmonía. Como anticipou Demócrito, o ser humano é un auténtico microkosmos.
     
A harmonía intrínseca da physis é quen de xerar harmonía e restablecer o equilibrio perdido por "defecto" ou por "exceso" dos principios activos da mykrophysis: o sangue, quente e húmido coma o aire, que emerxe do corazón e aumenta en primavera; a bilis negra, que se orixina no bazo, fría e seca como a terra, que aumenta en outono; a flema, fría e húmida como a auga, que aumenta en inverno e se orixina no cerebro; e a bilis amarela, quente é seca coma o lume, emerxe do fígado e aumenta no verán. 
    
Non existen enfermidades, senón enfermos. Cada enfermo está unido á súa enfermidade dun xeito único e irrepetible. A persoa, como mykrophysis, posúe a vis medicatrix naturae; é dicir, a potencia curativa da natureza para restablecer o equilibrio perdido coa enfermidade. O desequilibrio sobrevén por exceso ou por defecto; de calor, frío ou de nutrición. Se inicia no sangue, na médula ou no cerebro; ás veces por causas externas: a humidade, o ambiente, o esgotamento ou a privación; outras por causas internas, e teñen que ver co axuste psicóloxico.
      
Temos que prepararnos, reflexionando todos os días por espacio de media hora nun lugar tranquilo, para destruir vellos hábitos e malos pensamentos. Buscar a forma de axudar aos demais en todo o que poidamos e aprender a esquecer rápido as ofensas. Non airear os asuntos propios, non crerse débil, nin terlle medo ao futuro; porque o medo e a desconfianza atraen as malas influencias e o desastre.
      
Unha dietética que combine estilo de vida, alimentación e exercicio físico, son fundamentais para evitar desequilibrios severos e ter que recorrer ao phármakon ou á ciruxía. Compre respirar fondo e con frecuencia. Beber dous litros de auga diarios. Desterrar o pesimismo, a xenreira, o odio, o tedio, a tristeza, a vinganza e a pobreza de espírito. Fuxir das persoas maldicentes, viciosas, ruíns, murmuradoras, indolentes, chismosas, vaidosas e vulgares, para cambear o fado, porque non existe o azar e o fado se alimenta cos nosos actos. 

sábado, 13 de junio de 2015

O PRACER COMO TERAPIA


"Si gravis, brevis; si longus, levis".  Cicerón 
   
     Atopar a felicidade no simple feito de vivir é unha misión terapéutica. O pracer como liberación da dor é o instrumento que nos conduce á ledicia e ao gozo. Pero compre ter tino, porque o pracer tamén pode levar ao desequilibrio e ao deterioro da harmonía. O pracer primeiro é a busca do ben, o summun bonum. 
    Existen dous tipos de pracer: un habitual e estable e outro en movemento. O pracer en movemento ou cinético, se goza a través dos sentidos; é o que experimentamos cando deixamos de sentir a  dor. O pracer catastemático é estable; é o estado de calma que experimentamos cando nos vemos libres da turbación e o sufrimento (a dor ten que ver co corpo, mentres que a turbación e o sufrimento coa ánima).
   A felicidade é un estado permanente de liberdade ante a dor, o sufrimento e a turbación; é un pracer catastemático. Consiste en eliminar a dor do corpo e a turbación da alma. Representa a condición estable da carne mediante o equilibrio dos praceres cinéticos do corpo, porque o pracer en repouso é máis elevado que o pracer en movemento que so é un instrumento para liberarnos da dor. So necesitamos pracer cando sentimos turbación ou dor, o que nos provoca pena pola súa ausencia. 
     Os praceres cinéticos son variacións dos praceres catastemáticos. Coa felicidade, o pracer cinético se reduce a pracer estático. O summun do pracer e a tranquilidade da alma consisten en lograr un estado permanente de liberdade da dor e a turbación. Dicía Séneca que, "el límite de los males tiene corta duración". A felicidade é catastemática e envolve a vida como un todo, non está suxeita aos vaivéns particulares da pena e o gozo.
     Compre aprender do pasado, vivir con calidade e plenitude o presente, sen estar pendiente do futuro, moderando os desexos e eliminando os temores. O pan e a auga son precisos para a supervivencia individual nesta realidade material. Non é posible a vida social sen a esencial distribución do pracer necesario. É precisa unha política do necesario para que se cubran as necesidades básicas de todos os seres humanos. En ausencia de pracer cinético non é posible a moderación, o equilibrio e a medida que levan ao summun bonum; ao pracer catastemático; á serenidade e ao gozo da alma; á ataraxia e á felicidade. 

sábado, 6 de junio de 2015

A REALIDADE DOS SOÑOS

"...más allá de lo que puedas pensar que tiene sentido o no, mejor intenta comprenderlo." Peter Skands



     Nas Profecías de Daniel, Nabucodonosor comenza referindo un soño do seguinte xeito: "He aquí las visiones de mi espíritu mientras yo me hallaba en mi lecho". Os soños son "visións" extraordinariamente complexas e insondables para a conciencia; non son susceptibles de se reducir a unha teoría que os someta á satisfacción dos desexos ou complexos de inferioridade; tampouco a meros fenómenos compensadores da vida consciente. O experimento de Young, tamén chamado de "doble rendija", amosa algo extraordinario: para que unha partícula se comporte como tal, precisa un observador; noutro caso, se comporta como onda con múltiples posibilidades. Isto leva a pensar nun entramado de múltiples realidades no que so unha se materializa baixo a ollada do observador.
   A ánima (psique), coas impresións, pensamentos, e estados anímicos, está entrelazada coas infinitas realidades do holograma kósmico; realidades materializadas algunhas, por conseguinte, sometidas á dimensión espacio-temporal (o pasado); posibles outras e, polo tanto, sometidas ao ámbito do posible (o futuro). A alma, en definitiva, non é máis que unha representación do Kosmos, polo que todas as infinitas posibilidades do Kosmos poden representarse no individuo. No kosmos todo está entrelazado e existen infinitas realidades posibles. En estado de vixía, observamos a realidade para a que estamos "entrenados" (léase educados); pero nos soños, todas as realidades están entrelazadas e a psique "viaxa" libre, a través de múltiples ondas de información que se superponen nun entramado holográfico sen as barreiras espacio-temporais.
     O soño non é un produto da mente, senón un estado no que a alma, libre da xeometría do espacio-tempo, contempla no holograma do Kosmos, algunha das infinitas posibilidades da materia; unha representación de contidos que afloran tralo veo da realidade material; e nos comunica, a través dun vocabulario simbólico, ideas, xuízos, directrices, tendencias... No rexistro alegórico dos soños, hai residuos arcaicos, igual que ideas de situacións futuras non cristalizadas. A falta de observador nos soños, explicaría a realidade onírica e a súa volatilidade.
   Ao contrario que o pensamento lóxico, característico dos procesos mentais conscientes, as representacións dos soños semellan fantásticas. O proceso asociativo dos soños crea relacións e contactos que son incomprensibles para a realidade material. Calquera interpretación é posible, sempre que sexa coherente coas expectativas do suxeito e coa realidade material. Como dicía Kant, "a comprensión non é máis que unha explicación axeitada ás nosas expectativas". Os soños se sitúan á marxe do mundo consciente porque só se fai consciente un mundo que se espera coherente co esperado e se concreta a través dos sentidos. Calquera outra realidade permanece oculta, pertence ao ámbito do inconsciente, e so se chega a ela a través da intuición, a imaxinación e os soños. A realidade dos soños é aleatoria e non obedece á lóxica nin ás leis físicas porque forma parte da posibilidade.