(2) As dúas vontades
Quixo o fado que a vontade natural,
íntimamente ligada á ánima,
o seu principio, a súa forza e o seu pulo;
acción inspiradora de amor, paixón e valor;
expresión directa da necesidade vital;
comunidade de pracer,
memoria esencial da persoa
e inconscente da súa identidade global,
contraria á acción calculadora
que obedece ao interés e á ambición persoal
da competencia e a indiferencia desigual
do frío cálculo,
se desviase da súa infancia provocando a disonancia
da razón acomodada, vontade da reflexión;
instrumento da uniformización da vontade comunitaria,
de cooperación e cohesión;
da vontade reflexiva orientadora do pensamento,
forxadora do sometemento da paixón pola vida e da acción;
do desexo de pertenza do intelecto ao principio de razón;
inflexión e conversión do hábito natural en convención
da memoria de representación
dos pulos do corazón.
Alfonso Iglesias Zamar
Compostela, a 02 de setembro de 2015
