MEMORIA E IDENTIDADE

"Mandó mi madre por uno de esos bollos, cortos y abultados, que se llaman magdalenas, y muy pronto, abrumado por el triste día que había pasado...me llevé a los labios una cucharada de té en el que había echado un trozo de magdalena. En el mismo instante que aquel trago tocó mi paladar, me estremecí, fija mi atención en algo extraordinario que ocurría en mi interior." Marcel Proust: En busca del tiempo perdido

Para Hegel, o saber absoluto, meta do despliegue dialéctico do espíritu, se alcanza só a traveso da memoria. Como síntese máxica do mundo e da posible acción sobre el, se constitúe certa arte da memoria. Con Giordano Bruno a memoria logra saber como é o mundo percorrendo escenarios coa ollada. O principal interés de Bruno é reflexar as formas e as imaxes da naturaleza mediante vestixios e sombras no espello da mente. 

A Academia española define a memoria como "potencia del alma por la cual se retiene y se recuerda el pasado". Aprendizase, recordo e memoria están estreitamente unidos e con frencuencia se confunden. A memoria é a base da nosa personalidade, "somos o que facemos, o que dicimos e o que nos ocorre..." Posúe a orde, conexión e composición de todas as cousas; a relación entre o material e o espiritual, o superior e o inferior, e o ascenso e descenso do ser.

A memoria é a vía pola que o suxeito ascende das tembras á luz, da ignorancia ao coñecemento. Conxuga dous aspectos, lugar e imaxe. A mente é o reflexo da naturaleza e o espacio da mente ten a súa correspondencia no espacio real. O Universo non está nun lugar determinado, senón que todos os lugares son posibilidades do Universo.

Cada organismo nace cun caudal de memoria ancestral herdada de xeracións anteriores. Nacemos cunha memoria filética que nos permite analizar o contorno desde o primeiro momento; discernir olores, sabores, colores, obxectos en movemento, calor, frío, etc...

A emoción conectada aos coñecementos ten unha extraordinaria importancia porque a mente modifica intencionadamente a realidade percibida. O que aflora á nosa conciencia non é o mesmo que se gardou. O cerebro nos "engana" ao percibir a realidade e ao recordala.

Vemos o que a memoria nos fai ver. O ver é unha intención. Como diría Ortega: "El ver es un mirar". Recordar é ver, mirar de novo. A memoria lle dá continuidade á intimidade subxectiva aportándolle identidade ao suxeito.