"ALTER ENAXENADO VS APERTURA AO OUTRO"

“Se puede amar a los amigos y a la verdad; pero la moralidad consiste en dar la preferencia a la verdad”. Aristóteles 

A cuestión do Ser non é unha cuestión aillada e allea as nosas vidas. O individuo actual considera á filosofía como algo alleo. Considera o pensamento filosófico como algo extrano e innecesario para a vida. Non se decata que do seu rizoma xurdiu a ciencia orixinaria; que o tedio e o aburrimento que provocan unha vida absurda e sen sentido é orixe de procesos de tristeza e angustia que poden minimizarse cunha actitude filosófica activa. Compre pensar que a meditación axuda a  cultivar  a  autonomía de pensamiento entrenando á mente para ser, evitando ser programado. 

Esquecer e descoidar o propio Ser supón descoidar a esencia da vida. Trátase de dirixir a mirada cara a existencia do Ser humano; aceptar e asumir a propia conciencia, ese sentimento íntimo que todos percibimos e tentar entendela. Como a propia palabra indica, con-ciencia; é dicir,  con coñecemento. Ela é a fonte de toda percepción interna e de toda cognición. A conciencia é intencional posibilitando a percepción tanto interna como externa. O acto de conciencia e o acto de pensar son procesos permanentes. A conciencia percibe fenómenos psíquicos que o pensamento elabora. A elaboración xorde dun circuito  dialéctico entre pensamento e linguaxe. O individuo cuxa conciencia é intencional está aberto a un mundo de posibilidade no que decide actuar con responsabilidade. 

O fenómeno percibido cobra significado mediante o acto intencional a traveso da dialéctica pensamento-linguaxe que configura o significante e o significado. Para intuir e entender a orixe do proceso é preciso poñer en suspensión todo coñecemento establecido e chegar ao Ser, romper coa actitude a-critica de aceptar sen máis a realidade externa. Como dicía Husserl, a realidade natural do espíriu permanece dormida no inconsciente. A epojé fai que as vivencias se perciban con claridade para crear un coñecemento que se pregunte pola orixe da realidade que está na vida fáctica dos pobos.

A estructura orixinaria da realidade permanece disfrazada pola utilización vana de significante e significado. As vivencias non son meros obxectos que están aí, senon que eu-nós mesmos creamos ao dirixir a intención da conciencia. A historiografía que lle da significado aos entes neste mundo, produce una personalidade fría e insolidaria que debe ser superada. O yo creado pola modernidade, aillado e sen esperanza, debe revertirse para abrirse ao outro, non transformado nun alter-ego enaxenado de si pola linguaxe discursiva do poder, senon aceptando e respetando a diferencia que cada mismidade aporta na construción da realidade. O ser si mesmo polo feito de ser consciente de si é solidario e empático na apertura e na entrega cara o outro. É a definición historiográfica que se utilizou para construir o ego a que invisibiliza cosificando e negando ao outro. 

O ser consciente pon en suspensión o relato histórico para liberalo como produto da avaricia. Busca unha resposta para o recén que abre os ollos por primeira vez sen decatarse de que chega a un mundo ocupado, cuxos límites están definidos por un relato histórico hermético, insolidario e ríxido. Non somos para a morte nin para a enxenación, somos para a Vida que nos define,  nos explica e nos  implica. A irresponsabilidade cara outro non ten a raíz na conciencia de si mesmo, o yo inconsciente non se constrúe per se, tan so  é unha creación dun sistema de relacións orquestado polo relato historiográfico. A dirección e o significado ético nacen da responsabilidade que se orixina ao tomar conciencia da realidade e de si mesmo xa que o si mesmo non so é o centro, senón a meta e a expresión máis completa da vida. 

"¿...?"

"To be or not to be, that is the question". (Hamlet) W. Shakespeare. 

O ser e o non ser se esclarecen mútuamente nunha dialéctica que determina ao ser no tempo que é o mesmo que decir ser no mundo. A ordenación do tempo o regula todo en torno aos individuos. Podería decirse que é un atributo de dominación. Un poder que se nos impón a partires do cal comenza todo até que torna en pasado. A pretensión temporal establece a grandeza do poder. A forza é máis coercitiva e inmediata que o poder; sen embargo, o espacio e o tempo pertencen ao poder. 

A persoa persevera na evasión, fuxe do tempo sin decatarse da súa fugacidade. Apenas barrunta o seu ámbito histórico. Rexeita o comenzo e busca refuxio na continuación. O historicismo que opera na discreción e de xeito arbitrario vai quebrantando lentamente a interpretación de época en época disfrazando o dereito natural dos pobos á vida e o dereito das persoas a despregar as súas potencialidades. 

A instalación de novas ordes nas épocas de maquinacións  é sempre unha cuestión de poder. Os esforzos que hai que invertir para facer creíbles as explicacións se solucionan incluíndo á persoa nas maquinacións coa axuda das novas tecnoloxías e a historiografía evitando que poida tomar decisións esenciais. Para que as maquinacións conserven o auténtico poder debe asegurarse que todo é esencialmente político e que, é precisamente ese carácter, o que debe primar en cada ser humano. Como decía Heidegger, o home aínda se arriscou pouco a adentrarse na pregunta polo espacio no que a súa esencia se vai trazando. So se pon de acordo consigo mesmo cando se decata da superficie pola que se deixa arrastrar aínda que queira pensar que é él a forza propulsora. 

¿Quén  goberna? ¿Onde está a súa sede? ¿Onde a paisaxe que descuella? Primeiramente teremos que facelo visible para logo cultivalo. Coa meditación xorden decisións porque meditar é averiguar o que hai que decidir para que o esencial non quede relegado á indiferencia. Quizais algún día desapareza a meditación coma unha quimera que se esvaeceu no tempo e, o que foi se transfira a unha forma de xestión do tempo virtual. Sen embargo, compre deixar constancia destes e outros signos da nosa civilización para que algún día haxa a posibilidade de chegar a coñecer o seu alcance. Estos fenómenos practican un proceso no que a masa dos antigos e os novos homes instruídos rematen imbuidos polo relato historicista. 

As repercusións historiograficas dunha historia pretérita se afianzan tenazmente na memoria das xeracións futuras baixo o  palio dunha ciencia sosegada pola erudición dun mundo apaciguado co alcance das súas preguntas e respostas. Quen agarde consolarse coa ciencia o único que poderá obter dela será o nome e as opinións historiográficas acerca dela. Todo consuelo soslaya a inescrutable mudanza do ser humano. As preguntas futuras non so deben preguntar algo distinto, senon preguntar doutra maneira. De tal xeito que lle dean resposta á transformadora incorporación do ser humano na estancia da existencia. 

"O ALTER..."

"El lenguaje es el bien más precioso y a la vez más peligroso que se ha dado al hombre". 

Dicia Hölderlin que alí onde está a dor está tamén o que o salva. Que, únicamente cren no individuo aqueles que tamén o son. Max Meyer titulou Psicoloxía do outro un manual que recibiu escasa atención e rematou esquecido. Segundo Skinner, Meyer combinou a psicoloxía e a física na busca de absolutos. Afirmou a esencia condutista segundo a cal, o mundo dentro do pelexo do outro perde o seu estatus preferente. A conduta humana sucumbiría á investigación científica so si os psicólogos aprendían a ver aos seres humanos como o outro e deixara a un lado a experiencia interior das persoas. Deste xeito, a psicoloxía científica restrinxiría o seu ámbito aos comportamentos sociais. O ser humano para a psicoloxía deixaría de ser si mesmo para converterse en un alter enaxenado que tería que recodificar dúas das experiencias de orde superior máis significativas: a vontade e a liberdade. 

En más alá da liberdade e a dignidade, Skinner sostén, equivocadamente (noutro momento se explicará por qué), que liberdade e ignorancia son sinónimas, o que se traduciría en que o coñecemento non nos fai libres, senón que nos libera do feitizo da liberdade. Non é o coñecemento o que nos quita a liberdade, senón a ideoloxía que se agocha tras él; é dicir, cómo se utiliza. Para Meyer e Skinner, nocións como liberdade, autonomía, sentido e capacidade de acción son mecanismos de defensa que nos defenden da ignorancia humana. Non nos deixemos enganar pola ilusión da linguaxe victoriana da modernidade. O contorno so determina a conduta cando se ignoran os entresixos do condicionamento do  mesmo xeito que a maxia perde o encantamento ao descubrirse o truco. 

Meyer, igual que o fixera I. Kant doutro xeito, expulsa a ánima, o eu, a mente e a conciencia da ciencia. Supostamente,  a alteridade nos conduciría a unha nova forma de liberación política. ¿Inxenuidade académica ou ilusión?, pretender favorecer ao ser humano afianzando unha modernidade eficiente e racional. Non podemos culpar ao inaccesible do ser humano, tan necesario no proceso de individuación, dos episodios de represión, tortura, masacre, escravización e xenocidio por parte das élites do interdicto. Quizais  o ser humano como organismo explique a tendencia á manipulación das ciencias actuais. Desgraciadamente a ciencia sirve ao diñeiro e utiliza as súas conquistas para crear un crepúsculo de formigas no que a liberdade se entrega como pago polo coñecemento sectario. 

Skinner en La conducta de los organismos, non deixa de proclamar con boa fe que a liberdade non é outra cousa que a ignorancia que agarda a ser conquistada, craso erro. A liberdade implica responsabilidade polo que todo ser humano responsable é libre. Pero non so a traveso do coñecemento, senon do entendemento. Que enganado está aquel que cre que o libre albedrío non é máis ca un anaquiño de negación indixesta pola falta de información sobre os determinantes reais da conduta. So é unha certeza para aquel ou aquela que se deixan seducir por un relato que os allea de si mesmos convertidos nun alter, nunha condición experimental, unha variable de laboratorio, un número nunha distribución estadística. 

"MANIPULACIÓN UBICUA"

"Es un hecho sorprendente que aquellos que se oponen más férreamente a la manipulación de la conducta, no obstante, hacen el esfuerzo más vigoroso para manipular las mentes". B. F Skinner 

A intelixencia aplicada á computación ubicua implica acción; é dicir, que os sensores na Internet ambiental poidan ser tamén accionadores. O obxectivo é a intervención e o control ubicuos. O poder busca modificar as accións no mundo en tempo real. Os sensores intelixentes poden rexistrar e analizar a conducta no momento e averiguar o xeito de cambiala. Todo elo caracteriza unha nova faceta da produción que enfatiza as economías de acción. Unha fase decisiva dos medios de produción do capital cara un sistema operacional máis complexo e interactivo. Un fito na carreira para garantizar o lucro. 

A afinación consiste en ofrecer pistas subliminais dirixidas a modelar sutilmente o comportamento no momento e lugar precisos co obxectivo de influir nel do xeito máis eficiente. Outro xeito sería o denominado "empurronciño" que Richard Tales e Cass Sunstein definen como "calquiera aspecto nunha arquitectura da elección que modifique o comportamento das persoas nun sentido predecible". As situacións están estructuradas para canalizar a atención e influir na acción dos individuos. 

A visión do mundo dos economistas da conducta é a dun pensamento humano fráxil e imperfecto. Esta visión anima aos gobernos para que diseñen "pequenos empurróns" que encamiñen a toma individual de decisións cara resultados concretos. O que se pretende é fomentar eleccións e decisións que parecendo libres, favorezan os intereses dos especuladores. Para iso, se compra a intelixencia de eminentes científicos formados para dominar as artes e as ciencias. 

O arreo é un enfoque que se basea no control de determinados elementos no contexto inmediato do individuo. Permite instrumentar a distancia a situación humana pechando as vías alternativas de acción guiando o comportamento por un camiño aproximado á certeza total.

Por último, o condicionamento é un enfoque para inducir un cambio na conducta.  B. F. Skinner sostiña que a modificación da conduta debería imitar o proceso evolutivo no que o comportamento é seleccionado polo seu éxito adaptativo en condicións ambientais. Propuxo o condicionamento operante a traveso do reforzo. Desenvolveu quendas de reforzo capaces de modelar as rutinas conductuais iniciando a inxeniería do comportamento. Condicionar a grande escala é esencial para o capital ao garantizar a prevalencia dun sistema que se basea na creación e o control das necesidades de consumo. 

"TELEMETRÍA E FUTURO"

"Existe al menos un rincón del Universo que con toda seguridad puedes mejorar, y eres tú mismo". A. Huxley

A exploración internacional de 1964 nas illas Galápagos brindou unha oportunidade única de explorar as posibilidades da telemetría, unha tecnoloxía que se basea na transmisión de datos a longa distancia. A telemetría posibilitaba xerar enormes lotes de datos e ofrece a oportunidade de realizar estudos con correlacións de poboacións de animales. O principio clave é que a telemática funcione sen que o portador sexa conscente de que a porta, aínda que, o realmente importante é o proceso de teleestimulación que monitoriza o comportamento e revela como pode modificarse e optimizarse nunha comunicación na que o observado non é conscente da súa participación. 

A tecnoloxía portable con sensores a grande escala que se comenzou a utilízar para estudar o clima, a xeografía e a ecoloxía do planeta, deu paso á implementación das cámaras municipais de vixianza que posibilitan a visualización dinámica da situación realista dos seres humanos cando camiñamos polas calles e aceiras das nosas cidades para rematar nunha versión animada da dinámica en tempo real nunha plataforma como Google Earth.

A ciencia que nace para seguilo comportamiento animal sofre unha metamorfose e se converte no modelo de base para que o capitalismo explore as posibilidades do comportamento humano. A teleestimulación de determinados tipos de conducta se utilizará, non para "salvar" ao ser humano da catástrofe, senon para estudar a predictibilidade da súa conduta. A computación ubicua carece de sentido sen a sensibilidade ubicua que transmite a experiencia para que sexa computada. 

A experimentación co chamado "árbol de escoita" emite un sonido que chama a atención e anuncia un futuro no que a información dixital podería convertirse nunha parte integrada do mundo físico. O obxectivo é crear un entorno virtual de sensores no que rastreadores cruzan datos a cote de lugares, interiores e exteriores, até cidades enteiras. A terra prometida aportará omnisciencia dixital, un entorno ubicuo de realidade aumentada até o derradeiro recuncho intuitivamente navegable. Representará unha prolongación de nós mesmos e, a información fluirá de xeito contínuo, directamente á nosa ollada e aos nosos oídos fulminando os límites da individuación. 

A idea é informatizar todo o espacio físico e todo rastro de comportamento desde o canto dun paxaro até o derivado sorriso dun meniño. O zumbido dunha abella e o canto dos rumorosos se agregarán a un fluxo continuo de información que abarcará todo o planeta no que se fusionarán á percepción humana todos os aparellos "omniscentes". A ansia coa que agarda o capital estes acontecementos para facerse co control do planeta camiña á par coa política implementada pola tecnocracia neoliberal. "Deus nos pille confesados"

"O MUNDO ENCANTADO"

"La educación es lo que sobrevive cuando todo lo aprendido se olvida". B. F. Skinner 

O 4 de decembro de 1492 cando Colón soltou a ancla fronte á illa de Bahía estableceu o patrón de conquista inaugurando un novo discurso que lle aportara xustificación á usurpación colonial do territorio e aos seus recursos. Colón topou unha cultura próspera que podía re-inventar para saciar o apetito dos monarcas. A riqueza da illa consistía en ouro, elaborados traballos de pedrería e outras xoias culturais. Ollando as bondades dos indíxenas, resolveu comunicarlle á raiña que sería fácil poñer toda a illa e os seus habitantes ao seu servizo. 

A declaración é un xeito de falar pola que o que fala establece un feito creando unha realidade nova. Trátase de establecer un cambio como se xa tivera lugar e a partires dese instante, pasa a ser unha verdade. Xustificar un expolio inducindo a aceptación ao describir algo como se fose real. So queda tomar medidas políticas para revestir as accións de legalidade. As declaracións se convirten en condicións que convirten aos expoliadores en señores-dominadores pola autoridade do mismo Deus e aos individuos en vasalos obedientes baixo pena de padeceren a disociación espiritual. 

Na actualidade as transnacionais utilizan as declaracións para convertir a experiencia humana en materia prima gratuita ignorando os dereitos e os intereses da persoa, o que as converte en propietarias dos datos da experiencia dos individuos. Esta concentración de datos aportan un coñecemento sen precedentes ao poder neoliberal que o emprega para exercer o seu dominio na aprendizaxe social que é, en definitiva, o marerial co que se constrúe a cultura que estructura a mentalidade de cote.

A división victoriana do traballo se convirte na división da aprendizaxe social a traveso da facilitación gratuita dos datos da memoria dos individuos. ¿Somos realmente conscentes do que implica unha apropiación de tal magnitude? A resposta precisa un esforzo de introspección para chegar a unha verdadeira análise do "autoconcepto". O coñecemento dun mesmo leva directamente a unha toma de decisións. Coñecer que significa o ser social sano é imprescindible para crecer como ser humano. Decía Spinoza que non nos esforzamos, queremos, apetecemos ou desexamos algo porque xulgamos que é bo, senon que xulgamos que é bo, porque nos esforzamos por elo, o queremos, apecemos e desexamos. Trátase de esforzarse polo que se desexa e, ao mesmo tempo, actuar en concordancia co que é bo para o outro.

O proxecto de individuo que se establece a traveso da psicoloxía, a pedagoxía, a socioloxía, a economía e a lingüística perfila un cidadá obrigado pola necesidade e o desexo. Non obstante, o ser humano precisa actuar dacordo coa forza que persevera no seu ser individual en relación coa sociedade . A persoa non so busca o ben para sí, senon tamén para o outro. De acordo con isto, o desexo non atende ao exceso. Atende á xusta medida. No foro Económico Mundial de Davos en 2015, alguén preguntou sobre as ideas acerca do futuro de internet. Parece que a resposta foi que será sustituido sen apenas decatármonos por un mundo virtual no que estaremos integrados. A súa imbricación na vida diaria será tan íntima que non será advertida. As máquinas se axustarán de tal xeito ao contorno dos humanos que o mundo virtual será como dar un paseo por un bosque encantado.

A VIAXE (2): LATEXO KÓSMICO

"El secreto del cambio es enfocar toda tu energía, no en la lucha contra lo viejo, sino en la construcción de lo nuevo". Sócrates

O Pléroma é a Unidade primordial da que xorde todo o que existe, a plenitude da vida. A unidade esencial da que emerxen os seres divididos en pares opostos en esencia para voltar de novo á unidade. Abraxas é a súa máxima expresión. O latexo kósmico revela a orde, a harmonía, e a fecundidade da permanencia. Se nos presenta con múltiples formas. Ao contemplalo se descubre a multiplicidade do Ser. Todo está escrito no código kósmico. Non hai máis que desifralo para comprender o misterio da vida. Revela as modalidades da divinidade do Ser, ontofanía e hierofanía. A naturaleza co eterno retorno de vida e morte; o florecemento da primavera e a finitude do inverno, morte e renacemento de Dionisos que mostra o trascendente: a conciencia da infinitude. 

A terra se representa como nodriza universal e o ceo como o xermo da divinidade. O ceo revela a "durée", a trascendencia aeternitas. Representa o absoluto porque é elevado, infinito, eterno. É por iso poderoso. A persoa se admira ante o misterio da fecundidade terrestre e queda fascinado coas propiedades da naturaleza (Kosmos). A unión do ceo e a terra eleva a ollada a unha concepción total do individuo de tal xeito que a morte da materia non poría término á vida. A morte non sería máis ca unha modalidade da existencia terrea. 

O Kosmos-Naturaleza é un organismo vivo que se renova de cote. Misterio da inagotable aparición da vida coa súa rítmica renovación. É como unha árbore xigante que se rexenera sen fin. Trátase dunha trasposición de imaxes a escala micro e macrospópica. Amosa unha visión que permite descifrar nos ritmos da vexetación ideas de rexeneración, de saúde, de eterna xuventude, e de inmortalidade. A miragre do froito da ábore da vida confire inmortalidade, omnisciencia e omnipotencia. É o froito que alimenta o xermo da divinidade natural que todo mortal leva no seu interior.

Co nacemento pasamos dunha situación definida á indefinición, á incertidume. So existe a certeza dun constructo do pasado e a morte ao facerse presente o futuro. Nacemos desvalidos cunha yoidade apenas desenvolvida, pero contamos coa capacidade de aprehender. Mergullados no seo materno non experimentamos a separatidade. So cando comenzamos a desenvolver o sentimento de separatidade coa individualidade toma sentido a escisión a traveso da figura da nai e aflora a necesidade de retroceder ao seo materno para recuperar a Unidade.

O bebé nace predisposto a desenvolver o seu temperamento innato. Trátase dunha cuestión impresa na psique. A simbiose e o apego cara a nai leva impreso o selo da búsqueda da Unidade. Escindido da unidade vai tomando conciencia de si mesmo e da súa manifesta separación . Procede da Unidade, forma parte dela e, sen embargo, sente a separatidade dun mundo fragmentario, impulsado polo mito bíblico do paraiso: Adán e Eva que viven en harmonía coa Unidade (Edén) pero sen conciencia de sí mesmos e da súa situación de separación, inician a historia coa perda da unidade. Expulsados da Unidade añoran a súa harmonía. Intentan recrear a armonía perdida que tanto ansían, pero lles resulta imposible. Poden, sen embargo, re-crear unha nova harmonía que os conecte coa Unidade. Tenden, como seres separados, ao crecemento persoal que os devolva ao estado orixinal. 

Progresión e regresión representan os polos aos que o individuo se enfrentará para unificar. Escoitar o interior e intentar integrar pasado e presente, interior e exterior, o persoal e o social. Á individuación é un proceso de integración a resolver. As solucións son ilimitadas, pero virán condicionadas polo contexto socio-histórico e cultural xa que, a sobrevivencia limita a re-creación da harmonía da Unidade nun mundo concebido para a división. 

A Plasticidade do ser humano é un proceso ilimitado. Integrar a estela que deixa ao seu paso a existencia se converte no factor de cambio para o Ser. Presinte que, "ego non sum ego". Vislumbra que o ego consciente non é a totalidade da psique e que o pouso que vai deixando a existencia opera nel de forma subliminal sen apenas decantarse. Tomar conciencia dese sustrato amplia e fai máis profunda a experiencia. A guía e o sustrato inconsciente. 

O inconsciente fala a traveso de símbolos e de soños. É un estado constante, duradeiro, que se perpetúa semellante a sí mesmo; é un continuo. Escoitamos, falamos, lemos, sobre un "éter" inconsciente que prosegue, en silencio, tecendo o fado. Tece de cote un vasto soño que, imperturbable, segue o seu camiño por embaixo da conciencia, emerxendo ás veces perante a noite, en soños, ou a traveso de pequenas perturbacións durante a xornada. A persoa se completa ao establecer comunicación co inconsciente; ao aceptalo e integralo na súa conciencia. 

O proceso de aceptación e integración implica retroceder á Naturaleza para buscar os sinais que fagan comprender a orixe. Os soños non son máis que raíces invisibles dos pensamentos conscientes. O inconsciente trata de facerse consciente. O individuo que soña entra nun mundo interior que amosa a clave da interpretación. Descubre as claves da Totalidade que lle permiten medrar e completarse. 

É importante atender e entender cando a actividad consciente cae por embaixo de "cero" e desaparece no inconsciente, onde continúa baixo a forma de actividade inconsciente. Entender que, o que se manifesta nos soños non é máis ca un despreciable residuo de conciencia; nos soños temos un papel esencialmente pasivo, sufrímolos. Reflexan as distintas capas da psique. No nivel superficial poden mostrar contidos que foron absorbidos subliminalmente ou empurrados desde o consciente á parte superior do inconsciente. Poden dicirnos cousas sobre nós mesmos, sobre outras persoas ou sobre os acontecementos; proxectarse cara diante ou cara atrás no tempo. Desde estractos máis fondos afloran novos contidos que revelan ideas creativas ou xermos de futuras condicións emocionais. Ademais, nos grandes soños arquetípicos do inconsciente colectivo, a miudo aparecen símbolos de naturaleza relixiosa ou mitolóxica que están tencidos co numinoso. Os patróns do soño revelan o crecemento psíquico gradual que caracteriza o proceso de individuación. O crecimiento interior que emerxe pouco a pouco na vida consciente re-creando a personalidade plena e madura.

Coa suma das fases conscientes  dunha  vida obtemos  a  metade  ou, como moito, as  dúas terceiras partes da súa duración total, o resto, é vida inconsciente. Durante a noite permanecemos mergullados no "éter" do fado atemporal. Ao espertar compre ter sempre a conciencia ben disposta. A imaxinación, os soños e a sombra, son estacións ao longo do camiño da aceptación de nós mesmos tal como somos para deixar á vida ser. Pero, non deixemos que o inconsciente tome o mando en exclusiva. Sen o consciente nos extraviariamos no descoñecido: O misterium.

A VIAXE (1): "ACERCA DA VIDA"

"Vivir significa asumir la responsabilidad de encontrar la respuesta a los problemas que plantea y cumplir las tareas que la vida asigna a cada individuo". Viktor E. Frankl

Á vida é a que cuestiona e o ser humano o que responde con responsabilidade coa acción conscente. Nada hai que esperar da vida, senon creala. É probable que o fado permaneza expectante e nos trascenda, pero so se non hai aceptación e acción autoconscente. Coñecer a tarefa e entendela ten un valor terapéutico e sanador, abre a porta á conciencia.

A persoa autoconscente, non é vitima nin verdugo, polo tanto, non é culpable senon responsable. O mundo é un proceso, todo está en movemento. É a nosa creación, todos temos a responsabilidade de crear o noso proxecto vital. Desenvolver a ollada para ver as infinitas capas da realidade e implicarmonos na vida con seguridade de atopar o que buscamos. Mergullarnos na tobeira como Alicia para ir descubrindo, a cada paso, novas posibilidades. Os animais obran por pulos, o ser humano intúe, observa, decide e crea, é un creador consciente, un demiurgo.

Toda situación é unha creación enerxética que se nos ofrece como un campo de proba. É a materia prima coa que construiremos o fado. Son precisos dous elementos: a aceptación e a confianza. A decisión como acto leva implícito o xermo do fado. É a lei da causa-efecto. Todo acto ten unha resposta que vai construindo o fado. Cada erro é un premio que nos indica o camiño. Non debemos temer porque o medo dispersa a ollada.

A certeza da morte ilumina as sombras da viaxe. A magnitude da vida non se mide, se vive. A chave para visualizar o segredo da vida está no interior de cada induviduo. Mira cara dentro sen medo e logo olla ao teu redor. O mundo tornará na cor da túa ollada se observas co corazón. Todo é mental. Non existe nada fóra que non estea dentro como se menciona no Kybalión, o que é arriba é abaixo, como é adentro, é afora. Todo parece bipolar, doble. Os opostos son idénticos en naturaleza, so son dierentes en grao. Os extremos se tocan. Todas as verdades son medias verdades. Son anacos, divisións da totalidade.

Se queremos definir ao ser humano, deberiamos  chamalo o indeterminado. So un ser humano se pode determinar a si mesmo, o que observamos so é un "produto" de consumo do capital. O carácter non é máis ca unha camisa de forza que impide os movementos do temperamento. Un seductor envoltorio do lapislázuli. A liberdade nunca se perde porque a liberdade é a esencia do ser humano. So se enmascara na representación teatral burguesa. Ollo, porque a máscara (persoa) remata suplantando ao individuo.

A existencia é misterio que se revela no acto. Compre ter paciencia para non anticipar e templanza para aceptar e decidir. O individuo nunca é completamente nada, sempre é proceso de algo, auto-actualización. Se actualiza cando o "eu" se disolve no "ti" que lle da sentido á existencia. É a remisión ao trascendente que está alén do ego. Un "eu"que se realiza no contacto co "outro" e non so contemplando a súa imaxe especular. Non é Narciso, é Dionisos.

"AROMA DE LAVANDA Y VAINILLA"

"Puede tener un automóvil del color que desee, siempre y cuando desee que sea negro" Henry Ford

No es algo novedoso que, cuando el mercado tiene un producto acabado, tiene la necesidad de que se compre ese producto. Si no existe la necesidad de comprar, hay que crearla. El credo de la innovación digital como herramienta del capital es la "disrupción" y la velocidad; es decir, la destrucción creativa acuñada por Joseph Schumpeter. En Silicon Valley se conoce con el eufemismo de innovación sin permiso. De esta forma, tienen la llave del capitalismo aquellos que destruyen una realidad para construir otra. Es el viejo leitmotiv del imperialismo que lleva implícita la deconstrución del Ser en lo humano para adaptarlo a una nueva realidad. Pero, en contra de lo que creía Schumpeter, el mecanismo de evolución del capitalismo, se impone desde el propio mercado y no por las necesidades de los consumidores. El proceso capitalista no eleva el nivel de vida del consumidor, crea el espejo en el que se mira porque este se identificará con su imagen especular. 

Para que la realidad impuesta perviva en el tiempo, es necesario crear instituciones y/o trasladar sus objetivos a las ya creadas. No es más que la vieja dialéctica, destruir para construir algo diferente. No existe realidad sin credo. El credo es el capitalismo racional establecido utilizando las propias instituciones democráticas modernas. Nos dicen que la privacidad es el precio que hay que pagar por el acceso a la información, pero el quid pro quo es pérdida de privacidad por desinformación alienante. No debe llevarnos a engaño su rápido ascenso institucional y su significativa expansión ante la promesa de una potencial inversión basados en la defensa de un ideal social. 

Amparado por las instituciones del Estado, el capitalismo de la Red nos promete vivir una vida eficaz y nos ofrece una vida virtual. Una regresión freudiana a la infancia a través del juego y la seducción del ego y su imagen especular. El resultado es una perversa manipulación para saquear nuestra identidad a través de los datos de nuestra memoria episódica y los hechos de nuestra memoria semántica. Este proceso ha escapado a nuestra comprensión no porque arraigara con rapidez, sino porque lleva mucho tiempo fraguándose. El precio que pagamos para recuperar el autoconcepto (identidad) y con ello la autoestima es nuestra propia identidad. Una vez más florece la neurosis freudiana y la sombra de la época victoriana se cierne sobre nosotros. 

Que Schumpeter calculara una duración de décadas para un proceso de institucionalización de este tipo nos estremece. El derecho al futuro, la capacidad de acción del individuo y la autonomía de la persona como requisitos esenciales del libre albedrío y, el concepto mismo del orden democrático están siendo vulnerados. Nuestras vidas están siendo transferidas, traducidas en datos, al capital. Nos han sido expropiadas unilateralmente para su reconversión sin nuestro conocimiento y por lo tanto sin instrumentos para combatirlo. Las formas de acción colaborativa han sido usurpadas bajo la seducción del poder convirtiendo la lucha por los derechos de las personas y el futuro en una quimera, en un sueño, en una ilusión. 

"EL PODER CAPITALISTA Y EL COMPORTAMIENTO HUMANO"

"El destino de los hombres está hecho de momentos felices, toda la vida los tiene, pero no de épocas felices". Friedrich  Nietzsche 

Las tecnologías de la información y la comunicación están más extendidas en el mundo que la electricidad. Lo digital está conquistando y redefiniendo un nuevo capítulo de nuestras vidas sin que podamos meditar y mucho menos decidir. Las redes pueden enriquecernos con las múltiples posibilidades que ofrece, pero también esconde nuevos territorios de preocupación. Como un rizoma, la autoridad y el poder bajo el paraguas capitalista hunden sus raíces en la propia vida para lograr su Opus Mágnum: El voluit filius. 

Estamos obligados a plantearnos preguntas en el marco de la civilización digital. ¿Será una civilización que permita, oriente y apoye nuestro proyecto vital?, o por el contrario, nos alejará para siempre de nuestro rumbo como seres humanos. El seductor lenguaje del poder nos invita a conectarnos y a renovarnos arrullados bajo su protección. Sin embargo, en la naturaleza del hijo perdido está la búsqueda de su destino, regresar al origen, a las raíces para hallar un nuevo rumbo que nos proteja de la angustia de la "separatidad".

Los sistemas de datos producen un ámbito de conocimiento nuevo y los derechos de ese conocimiento y el derecho a usarlo pertenece en exclusiva al poder y a las transnacionales. Tal plan de ingeniería viaja en primera clase, mientras los ciudadanos monitorizados, jugamos con sueños freudianos. El volumen de negocio del mercado mundial de datos es de miles de millones de dolares, pero en las frías calles de las grandes ciudades suplican "esmola" seres a los que hemos arrebatado la confianza. Las acciones giran en torno a nuestras voces, nuestras emociones y nuestra personalidad. El mercado apuesta por nuestro pasado, nuestro presente y nuestro futuro. 

Se recogen datos sobre los usos y costumbres utilizando sensores de movimiento y computación para aprender los movimientos de los ciudadanos. La política de privacidad, el acuerdo de términos del servicio y, el acuerdo de licencia para el usuario, esconden consecuencias en materia de seguridad y privacidad. Aware Home y otros proyectos visionarios bajo la premisa de imaginar un mundo digital que nos empodera, facultándonos para vivir vidas más eficaces, han convertido nuestros hogares en compartimentos estanco bajo "un crepúsculo de formigas".

El neoliberalismo reclama para sí la materia prima gratuita de los datos del comportamiento humano. Un excedente conductual, plusvalía diría Marx, de las transnacionales que vigilan su propiedad para fabricar productos predictivos enriqueciéndose con las transacciones en los mercados behavior. La piedra filosofal que empuja, persuade y estimula el comportamiento. Gracias a ellos, las máquinas no solo conocen nuestra conducta, también moldean nuestro comportamiento, ¡bravo por la burguesía capitalista! La deriva capitalista está a un paso de automatizarnos. 

"HIPERIÓN" (I)

"Oh, ¿adónde me llevan 

las nubes púrpura? ¡ojalá que allá arriba 

en luz y en aire se esfumen para mí el amor y el sufrimiento! 

F. Hölderlin 

Ser poeta é andar a cabalo das nubes, alonxado do mundo, ¿neutral?, o poeta nunca é neutral porque está encadeado ao fado. Fado que o leva a acariciar a infinitude crepuscular da loucura. Entregado a non se sabe que forzas que falan pola súa boca emitindo palabras coa arte como produto. "da pura intelixencia nunca brotou nada intelixible, nin nada razoable da razón pura", diría o poeta. Tamén, "da nada, por sublime que sexa, nunca naceu nada".

O poeta é o verbo poetizándose na súa poeticidade. Apetito mergullado na incesante busca da utópica felicidade. Homes e mulleres libres dunha comunidade futura nun eido que trascende o poema. Linguaxe profética que garda do Caos e fala do Kosmos orixinal. Mediador entre o tótem e o tabú, o sagrado e o profano. Que non fala da beleza, que a espalla pola terra. Que leva o xermo das cousas sinxelas. 

O poema que fala con novas palabras, fala da realidade para transformala. ¿Misterio? ¿Sincronicidade? ¿Qué houbera sido da palabra se Hölderlin houbera lido a Marx? Dilema do "surrealisme, ¿Marx ou Rimbaud?". ¿Cambiar o mundo ou cambiar ao home?. Como dicía Hölderlin : "¡Que cambie todo a fondo! ¡Que das raíces da humanidade xurda un novo mundo! ¡Que unha nova deidade reine sobre os homes, que un novo futuro se abra ante eles! No taller, nas casas, nas asambleas... ¡Que cambie todo en todas partes!" Porque o ceo que prometen os donos da terra sempre foi un soño que condea aos máis lúcidos ao reino das tebras. 

Cando se ama, todo se transforma nun poema aínda non feito. Non é a palabra quen se resinte, senón quenes en exceso falan, preocupados pola moralexa. Compre respetar os tempos, os ritmos, as cadencias para que revelen novas formas e paisaxes na Terra. Quenes se limitan a extraer o arume das flores e as cortan para comprendelas, nunca chegan a entendelas. Non é simple desexo, tampouco pura abstracción. Trátase de construir outro relato cunha nova canción. 

A BELEZA TURBIA

"Hundirse en el fondo del abismo, Cielo o Infierno, ¿qué importa? Al fondo de lo desconocido para encontrarse de nuevo?  Charles Baudelaire.

Os escolásticos coñecían ben a idiosincrasia da voluptuosidade na dor. François Banal ao falar da "novela cruel" que os jansenistas edificaran sobre a teoloxía da gracia, di que algúns "encontran o sistema moi cristiá (...) como confunden a súa linguaxe coa de San Pablo, a mesma dureza e terror parecen refinar a súa devoción e canto máis treman de medo, máis se imaxinan transidos de piedade...".

Moitos destes temas de beleza turbia aparecen nos románticos, pero cunha actitude nova de sensibilidade. Un romántico buscará suxerir un trasfondo de experiencia vital. Nombrar o desordenado, o grotesco, o macabro, o terror e o extrano para que aflore á realidade e facelos visibles. Asombrar as luces da razón agochadora das certezas escondidas. Sacudir o sentido moral do lector que obra coma un actor que interpreta un papel ensiñado de antemán. 

Mostrar a fermosura agochada trala máscara dun trastorno de personalidade. Un diaño de terciopelo que dorme o sono da vida agochado da inmundicia. Descrita, quizais por Barbery D'aurevilly cando di: "No cambiaría tus ojos abatidos, tu palidez, tu cuerpo enfermo, no lo cambiaría por los ángeles del cielo". Cantarlle á beleza agochada tralas palabras mundanas do relato da igrexa. Beleza que baile na ribeira do Ganges coas bayadeiras e que se bañe coas odaliscas de Estambul. Beleza agochada, espida, cuxa aperta poidera espertar máis dunha conciencia. 

Fermosas mendigas invisibles nas rúas douradas de palabras falsas e seductoras. Cortesanas que impregnan dun sabor doce a acre ollada da cotidianidade. Di Baudelaire:

"Blanca joven de cabellos rojizos 

cuya ropa andrajosa, por sus agujeros 

deja ver la pobreza 

y la belleza... 

Vive así, sin adorno alguno, 

ni perfumes, ni perlas, ni diamantes, 

solo con tu pobre desnudez, 

¡oh, belleza mía!

(...)

La mendiga de mi alma toma todo su brillo. 

Insensible a las miradas del universo burlón, 

su belleza sólo florece en mi triste corazón".

Visibilizar a beleza agochada baixo o discurso voluptuoso dun falaz discurso. Desaparecida baixo as pegadas de longos paseos por rúas empedradas repletas de fríos desexos. Existencia efímera que non deixa máis ca unha estigma indeleble que atenaza a alma, emocionada pola angustiosa tardanza. Como diría Marino, "Desdichada, ¿más de que me vale, si no hay esperanza, al estado primero volver la mente?.

TABÚ

 "...pero del árbol del conocimiento del bien y del mal no comerás...". Génesis 

Tabú es una palabra que los polinesios utilizaban para referirse a lo sagrado y diferenciarla de noa que significaba lo ordinario y accesible. Para los pueblos denominados primitivos, el mundo sagrado tiene un significado antagónico al mundo profano. Ambos son los dos estados de la conciencia que orientan la conducta hacia la bipolaridad.

Existe una separación esencial entre los seres sagrados y los profanos. La inclinación natural de lo sagrado es extenderse sobre lo profano, sin embargo, el poder de acción puede inclinar la balanza sobre un estado o el otro imponiendo y expulsando al otro de la conciencia. Existen una serie de ritos para encarnar la separación entre un estado y el otro. Su función es impedir que se mezclen y que haya aproximaciones indebidas entre ellos con la finalidad de guardar el equilibrio y que un estado no invada el dominio del otro. 

Los ritos se limitan a prohibir determinado tipo de actos cuya violación se considera un desencadenante automático de desórdenes padecidos por aquel o aquella que los quebrante, de tal forma que la prohibición pasa a tener una significación inquietante y peligrosa. 

Por el contagio inherente a todo acto sacro, un ser profano  no puede violar la prohibición sin que la fuerza sagrada a la que se aproxima indebidamente se extienda sobre él o ella. La fuerza de lo sagrado emerge desde la oscuridad del inconscente para restablecer su imperio, invadiendo la conciencia de la persona con contenidos inusitados y prohibiciones ancestrales. 

El inconsciente es crepuscular hasta la oscuridad y dispone de datos inconmensurables y estratificaciones depositadas en el inconsciente colectivo en el devenir de civilizaciones ancestrales. Viviendo la vida de familias, clanes y fratrías, vive la de la sociedad moderna, la de la transmodernidad y,  vivirá la de las civilizaciones que vendrán. 

El inconsciente preexiste al mundo bipolar en el que inicia su recorrido el ego. Gracias, entre otras fuerzas, a la definición que Freud ha hecho del ego, este ha penetrado el pensamiento para fijar la conducta y orientarla hacia la ambivalencia ante el objeto prohibido. Por una parte, experimenta el deseo de realizar el acto y, por la otra, el miedo estampado en el sistema límbico lo reprime. La prohibición es consciente pero, la tendencia interdicta es plenamente inconsciente, hecho que la persona ignora. Es precisamente esa doble vertiente la que convierte a la persona en neurótica (enferma).

El origen no hay que buscarlo en la experiencia individual, sino en los residuos de la experiencia de toda la humanidad, bajo el yugo del poder del lenguaje discursivo de las élites de poder. Se trata de imágenes ancestrales que se van fijando en el inconsciente. Son los sedimentos de la imposición del poder del ego a los pueblos que pasan a ser la forma de ver y contemplar el mundo, herdedada y perpetuada con el paso de los años, que se manifiesta en nosotros a través de imágenes y arquetipos y que da forma al sustrato del enigmático y misterioso inconsciente.