"Todas las pasiones tienen dos sentidos, Julieta: uno, muy injusto, en relación con la víctima; el otro, singularmente justo en relación con quien las ejerce". Marqués de Sade
APRENDIENDO A VIVIR
Este blog quiere ser un punto de encuentro para las personas que buscan una explicación, para los que no comprenden; aquellos y aquellas que buscan con una actitud libre y abierta respuestas...
...quiere ser una herramienta a favor de la tolerancia, la justicia y la libertad...
...un instrumento para tomar el control...
...una ayuda para conocerse mejor, comprender la existencia humana, nuestras necesidades y apegos...
...en definitiva una herramienta para llenar nuestro vacio interior y recuperar la confianza...
miércoles, 28 de diciembre de 2022
EROTOMANÍA QUA PÈRE-VERSIÓN
domingo, 10 de abril de 2022
""¿REALIDAD O REALIDADES?
"Si tuvierais fe como un grano de mostaza, diréis a este monte: pásate de aquí allá, y se pasará; y nada os será imposible" Jesús de Nazaret
sábado, 9 de abril de 2022
"EL OTRO LADO: LO OSCURO"
"Todo lo que reprimimos nos debilita hasta el momento en que comprendemos que también constituía una parte de nosotros mismos". Robert Frost
jueves, 24 de marzo de 2022
"EL CAMINO"
"El sentimiento de lo infinito solo lo alcanzo, sin embargo, cuando estoy limitado al máximo". C. G. Jung
No se trata tanto, de ser hinduista, jainista, budista, católico, protestante; siquiera de ser religioso, agnóstico o ateo, sino de entender que la explicación hace crecer y alivia; que es terapéutica contra la incertidumbre y el dolor; que calma y serena. Da igual que creamos en la reencarnación o en uno o más cielos; que somos solo energía o polvo y que volvemos al polvo. La respuesta a las tres cuestiones nos reafirmará para construir la realidad, primero la del si mismo, la nuestra particular, y simultáneamente la realidad colectiva, la de todos, que harán que vivamos más intensamente el ahora, en un presente esperanzador y una realidad más justa y equilibrada, porque existen principios éticos y jurídicos universales ahistoricos e independientes de la voluntad humana que pueden ser conocidos y desarrollados por el ser humano con el uso acertado de la razón, la intuición y la inteligencia. Para Platón la justicia es la virtud en la que confluyen todas las demás virtudes, y está fundamentada en la idea de Bien que le da la armonía al mundo. Según él, a través de la justicia conseguiremos la felicidad, por medio de la prudencia, la templanza y la valentía.
martes, 22 de marzo de 2022
"ÁS DE VOLVORETA" (I)
"A menudo pienso que la noche está más viva y con más colores que el día". Vincent Van Gogh
Psyche é a nai e o recipiente da arte. Abrangue a estructura psicolóxica da obra de arte desde o interior do individuo creador. Trátase dun produto que xorde desde a profundidade do aparato anímico; enerxía vital que atravesa ao creador na súa forma individualísima e, determinada. A relación entre a obra e o creador é íntima e indisoluble; non é posible explicar o un sen o outro. A obra non é nunca un proceso definitivo; é, no mellor dos casos, unha posibilidade.
A relación especial de Göethe coa súa nai, permite achar un sentido especial ás palabras do "Fausto", cando di: "Madre..., madre, ¿qué maravillosamente suena esto!"; pero, non entenderemos nunca cómo a vinculación de Göethe coa súa nai o levou a crear o "Fausto". Do mesmo xeito que, partindo do "Anillo de los Nibelungos", xamáis poderemos chegar a derivalo do feito de que Wagner puidera terlle aficción aos difraces femininos. Aínda que poidera haber algún segredo oculto na personalidade de Wagner.
Aló onde comenza a vida, a psicoloxía define as formas da arte a través de complexos e imaxes que colorean os acontecementos. A irracionalidade da arte, bulra e bulrará siempre, a explicación forzada da razón para explicala. A derivación poderá ser explicada causalmente; pero, xamáis revelarse ao coñecemento racional. Poderemos presumir que a entendemos, vislumbrala, pero nunca captala. Psyche e arte dormen o mesmo sono; alentan o mesmo vento e se enfrontan á mesma tempestade.
Arte altamente dubidosa para Psyche, é, non poucas veces extraordinariamente interesante para a merchandising. ¡Pobre Modigliani! ¡Desdichado Van Gogh! Produtos de posteridade. A obra de arte se explica a sí mesma. So é doado explicar por qué o autor creou unha obra cando está destinada ao mercado, convertida en produto de masas. As obras de Psyche, dormen á longa noite dos soños e, so atraen o interés dos profanos. Non é preciso preguntarse en qué consisten ou, qué significan. Sobran os comentarios de asombro e de admiración.
Freud ofrece un catálogo coa sospeita enfermiza, neurótica, de toda obra visionaria, incluida a do xenio. Enfoca o fenómeno artístico desde o punto de vista patolóxico. O artista mobiliza o arsenal da súa fantasía patolóxica. De tal xeito, ás figuras demoníacas, grotescas e, perversas son patrimonio do alén. Negativas tendencias instintivas. Dante e Wagner facilitaron a tarefa a traveso da visión primixenia o primeiro e, o mito no segundo. Non obstante, o sentido profundo non está no material histórico, nin nos acontecementos míticos, está, no xermo transmitido a traveso deles.
domingo, 20 de marzo de 2022
"IMAGEN ESPECULAR"
"¿Este soy yo?". La imagen de enfrente, de lo diferente. Cada yo es distinto de sí mismo, es un otro que observa e interroga acerca de la identidad. Ambos son refractarios al caos que existe en la línea fronteriza, el espejo que les diferencia y les asemeja. La palabra impone un código binario: yo/otro, luz/tinieblas, tierra/cielo, bien/mal... La fragmentación se razona como necesaria al orden para que el mundo sea comprensible. La mismidad de lo diverso se fragmenta y se opone al caos, se enfrenta, se combate, convirtiendo el mundo en un torbellino de espejos rotos ordenados.
El Eros de la modernidad habla y la palabra silencia su antigua procedencia. La imagen que se ofrece en el espejo ha sufrido una metamorfosis. No es posible recuperar la semejanza, solo queda el eco de un símil en la metáfora. Lo diverso es menos problemático que lo semejante. El poema y la locura subliman la similitud perdida escudriñando la sustanciación del caos a través de la analogía. Bajo el disfraz del arbitrario signo se esconde agazapado el fatum intencionado. El poeta y el loco escudriñan en silencio la palabra, conocen su arcana procedencia, y descubren su hechizo.
La sintaxis de los conceptos impone, decide lo que se debe, puede y quiere. La sintaxis de la forma señala a la redención. Constituyen requerimientos, llamadas a la presencia, a la atención. Expresadas en tono exclamativo tienen el significado de una orden. Sustituyen las formas, las transforman, generan una nueva imagen especular. Metamorfosis, testigo y víctima de la miseria. Interdictum de Eros, cazador nocturno de relaciones oscuras, la palabra sobrevuela la noche en las alas (de mariposa) de psique. Imagen especular de participación intelectual como instrumento para pensar las ideas inducidas a través de las imágenes, la metamorfosis.
La imagen especular observa la intencionalidad, la pretensión y calla, enmudecida por el asombro, permanece en la ignorancia de lo que intuye. Dialéctica del mysterium; lo oculto y lo secreto que se niega a sí mismo. Lectura equivocada, mal escrita, malentendida. La vida. Distorsiones ópticas, conceptuales, operadas. Pizarra en blanco. Señal inequívoca de progreso. Malas lecturas, equívocos, buenas intenciones y soluciones perversas. Hoja de calco en papel carbón sin orientación. Engaño evidente de subversión conceptual. Imagen que observa el acoplamiento prohibido. Turbia confusión de una caricia, de una mirada que interroga angustiada. Juego simbólico de la vida real. Oso de peluche en la cama evocador de imágenes para mañana.
El espejo ofrece la inequívoca identidad. No existe la contradicción. Tampoco hay oposición en la doble grafía o, en el antagonismo entre palabra e imagen. Solo la locura y la poesía reparan en la diferencia de la representación visual y la referencia lingüística. La palabra crea el objeto, le da forma. No hay superposición, antagonismo, sino co-laboración. Reconciliación de doble grafía. Homofonía de la vida. Las palabras buscan, encuentran y desentrañan el misterio. Prisioneras de una trampa conceptual obligadas a la doble convención simbólica de la letra y la imagen. La figura sin límite ni especificación, con el paso de los años, se desconcierta, se observa atentamente en el espejo, y se pregunta, a través de la palabra: ¿Quién soy yo?
sábado, 19 de marzo de 2022
"FIAT LUX"
"Todo lo que somos surge con nuestros pensamientos. Con nuestros pensamientos construimos el mundo." Buda Gautama (Dhammapada)
jueves, 17 de marzo de 2022
"MUEIN: CERRAR LOS OJOS Y CALLARSE"
"El ente se concibe, en cuanto a su ser, como presencia, se le comprende de acuerdo a un determinado modo del tiempo, el presente (...) la simple percepción de algo ante los ojos (...) tiene la estructura temporaria del puro hacerse presente algo". Heidegger
Dice Hesíodo: "Ante todo existió el Caos...". La palabra Caos se relaciona con el verbo griego jaino, abrirse una herida, abrirse la boca... Esta visión, afín a todas las teogonías, en el principio se abrió una herida, también pudiera ser, se abrió la boca y se pronunció la palabra. Como lo relata el mito, la tierra, el cielo, el tiempo, los dioses, los humanos, son productos de esa primigenia fragmentación por la palabra pletórica de finitud. La tentativa inició también la sensación de distancia, de separatidad, de lejanía, de culpa. Con la conciencia pristina, surge la añoranza de lo Otro que restañe la herida.
Comienza a introducirse un formato de relación humano-divina. Dionisos suministró el primer germen de unión para saturar la herida al que, se une su hermano Apolo, dando lugar a la adoración de los opuestos en la divinidad tal como ocurría en la naturaleza del ente. La oposición entre la belleza consciente y lo vital inconsciente. Otra de las tentativas fue el orfismo. Ambas describen el alumbramiento bipolar de los humanos. La conversión del sentimiento de gratitud hacia el alimento (convertido en animal totémico) por la noción de culpa originaria. El relato de la muerte del mito como deriva de los acontecimientos históricos transmitido a la descendencia. La solidaria ceremonia totémica de gratitud por la comida, se convierte en culpa que se presenta exteriormente como temor al castigo; pero, mayormente, como perturbación interior, como condena. La conmoción humana de esperanza en el futuro como burdo velo de simulación cultural.
La tierra prometida entre Mesopotamia y Egipto asociada a su fertilidad de alimento, se convierte en la fuente del deseo en claro contraste con el árido desierto, con su soledad y su dolor que recuerda la sensación de vacío. El desierto físico remite al desierto simbólico. Hay desierto en las calles de las ciudades, en las cárceles, en los hospitales, en la pobreza. Sufrimiento enfrentado a la aridez del desierto exterior. Dice S. Kierkegaard, "los grandes hombres serán célebres en la historia (...); pero el más grande de todos fue quien esperó lo imposible". Creatio ex nihilo de la palabra. Escándalo filosófico y desafío científico. Pacto de las voluntades humanas creadoras de la predestinación como necesidad ciega.
Ni necesidad, ni predestinación, sino pura libertad en connivencia con el destino eterno. La sutil y misteriosa dialéctica entre la palabra y el silencio. Psicología de los sentidos. El Logos, primero palabra, después razón. Su subida a escena despejó el escenario para que el relato subiera al pedestal de la máxima confianza. ¿Cómo dar la razón compartida de eso que no se ve? ¿Cómo alcanzar un común acuerdo cuando aseguramos que dos más dos son cuatro en nuestro espacio euclídeo y tridimensional? ¿En qué recóndito resquicio deben fundirse, sin que se confundan, las pretendidas certezas y verdades filosóficas o científicas, provisionales o no, falsas o no? La relevancia histórica consiste en atribuir al logos como palabra el elemento explicativo de la verdad. ¡Confiar en el logos! he aquí el acto de fe fundamental que permite la trasposición de la confianza mítica en confianza racional, diferenciando mythos de logos, como progresiva racionalización de la concepción del mundo. A pesar de ello, el mythos nos persigue con la intención de reunir lo separado para intentar volver al origen, a través de los primeros balbuceos del pensar.
Desde una lectura arqueológica tal como propuso M. Foucault, se muestra la recóndita estructura inconsciente (onto-lógico-lingüística) que penetra sutilmente el concepto de verdad. La propuesta del ser como presencia (parousía) y la idea de verdad como aleteia. Lo que es presencia, se convierte con los juegos de la lógica en concepto. lo que sale a la luz ama ocularse, decía Heráclito. Comprender una cosa es también no comprenderla. El ser es tanto luz como oscuridad, tanto esencia como enigma. Algo así venía a decir Heidegger cuando mostraba la necesidad de volver la mirada a pensar el ser como presencia. Toda ambivalencia, toda presencia es manifestación bipolar de los contrarios, cuya tensión pendular muestra la complejidad de lo real y lo enigmático. Lo real, lo vivo, ha sido creado por el lenguaje simbólico que lo ahoga, impidiéndole mostrar su pristina presencia que busca elevarse sobre el ente y abrazar lo real.
He aquí el eidos de la interpretación: el ser humano como arbitrariedad que debe expiar una injusticia para retornar al origen y librarse de la culpa. El fenómeno como pecado original. El múein, cerrar la boca o callar, nos permite observar desde el subsuelo la actitud del lenguaje. No se trata de volver a la fuente originaria a través de un supuesto impulso thanático. No, bajo el discurso destructivo de la desesperación nihilista en una frágil y vacilante humanidad, sino bajo el semblant del verdadero ser humano. Anaximandro intuye la dialéctica bipolar en lo ancestral, pero no en el reino de la palabra: "dónde fue el origen, allí es necesario volver". El ser es presencia como decía Heidegger, pero, presencia de la palabra. La palabra crea y oculta. Como bien decía Vittgenstein: "Los límites de mi lenguaje son los límites de mi mundo". Rastro existencial y cultural que solo desde una atenta mirada logrará emerger a la luz.
Aristóteles reconoce que la absoluta racionalidad de lo finito no es posible. Encontró que la idea de lo esencia es eidos, forma. En su metafísica nos dice que lo divino envuelve a toda la naturaleza. Ha dicho Aristóteles en su libro Tercero acerca de la Psikhe: "Y este entendimiento (...) por su naturaleza está en acto". El nous contempla y aprehende en las verdades eternas. La realidad cabalga a lomos de la la palabra-logos, y la palabra-mythos, heredadas por nuestros maestros. Los moldes acuñados bajo la matriz de las palabras generatriz del mythos y el logos que implicó aquella pristina epifanía. Las palabras advienen al lenguaje custodio del pensar. Lo que la palabra profiere está tomado de la corriente anímica y psíquica, pero no todo lo que incluye esa corriente anímica y psíquica se expresa en la palabra. La palabra es una selección en la que radica la complejidad de la "lógica" realidad. La apofhansis que denota hacer aparecer algo como verdad. Se persuade, aproximando al oyente a "la verdad", urgiéndolo a prestar su fe, a confiar en el progreso y co-labore.
viernes, 11 de marzo de 2022
"EROTOMANÍA QUA PERVERSIÓN"
miércoles, 9 de marzo de 2022
"INCLUSIÓN EXCLUSIVA /EXCLUSIÓN INCLUSIVA"
"Es más fácil hacer leyes que gobernar". Leon Tolstoi
Un dos grandes paradoxos da lei é que non prohíbe nada, máis ben, ela mesma "está prohibida". Aparece como unha deidade da que está prohibido pronunciar o seu nome. Un oráculo sen localización, con propósito e significado, pero, deshumanizada. A lei trascendente está en constante tránsito de unha instancia a outra e, se revela como un espellismo que non ten interior, pero que se proxecta cara o exterior. Está en constante evasión e, o que manifesta, cómo se manifesta, é un segredo para milleiros de persoas.
Estamos siempre dentro da ley que so obedece á linguaxe discursiva. "O verbo se fai lei". "Así será mi palabra que sale de mi boca, no volverá a mí vacía sin haber realizado lo que deseo, y logrado el propósito para el cual la envié (Isaías, 55:11). O ilimitado campo da inmanencia no lugar da trascendencia infinita como dirían Deleuze e Guattari. De tal xeito que, o que en primeira instancia se percibe como transcendencia, se ve en segunda instancia como inmanencia. No primeiro caso, un está excluido e, no segundo, irremediablemente incluido. Como para os heroes de Kafka, parece que a lei é inaccesible. Casi nunca se entende fóra da "linguaxe discursiva". Imposible apelar ao iusnaturalismo. É un segredo esquivo. Até a súa mesma existencia é dubidosa por estar vinculada ao obxecto do desexo.
O desexo dun suxeito é o desexo do outro. A curvatura do espazo do primeiro se despraza até ocupar e comprender o espazo do outro. De tal xeito que un manda e o outro obedece. Coincidindo curiosamente coa dialéctica Hegeliana do amo e o escravo. A complicada arquitectura da "Madriguera" de Kafka cos seus laberintos e entradas, de pasar dun pasadizo ao seguinte, do interior ao exterior, é o lugar perfecto para sentirse protexido, pero, paradóxicamente, tamén o é, para sentirse en risco. O individuo aparece como "o ser da madriguera" e, "o animal con bozal". Dase unha "metamorfose" entrambos. Agamben diría, o poder soberano e a "nuda vida", derivada da biopolítica de Foucault, a xestión política da vida coa intervención do poder. A posibilidade de que, os dereitos individuais, a saúde xeralizada, e o progreso social, estean repletos de erros e horrores.
O soberano está ao mesmo tempo dentro e fóra da lei. Ao ter o poder legal de suspender a validez da lei, está fóra da lei. No outro extremo está o Homo sacer, sagrado, pero tamén execrable, abominable, detestable, coa vida que se lle pode quitar e sacrificar. Oscura figura do dereito romano arcaico que inclúe á vida humana na orde xurídica so en forma de exclusión. A vida tratada como materia, como produto que pon en entredito a validez da ética xurídica. Calquera estratexia humana para revertir tal situación está abocada ao fracaso. Como dicía Parménides, o cámbio ou movemento é imposible porque é o cambio do ser ao non ser, e xa que o non ser é a nada, e nada xorde da nada. Pero traducido en potencia aristotélica, é a posibilidade que ten o ente en sí. Aristóteles enfatiza aquelas posibilidades que se volven reais por sí mesmas cando as condicións son as axeitadas e nada as detén.
Kafka amosa o estado permanente de emerxencia que é o imperio da lei na súa forma pura. "O exceso da lei máis alá do significado", expresión tomada da correspondencia entre Gershom Scholem e Walter Benjamin. "A suspensión de todas as leis, e polo tanto, a institución da lei como tal". O individuo está a merced da lei, máis alá das leis, sen defensa, pode ser despoxado da vivienda, do salario, incluso da nuda vida. So lle é doado á lei transgredir a propia lei. A pura validez da lei que se manifesta como oposta á ela mesma. A porta está siempre aberta, pero o individuo perdeu a confianza, en psicoloxía da aprendizaxe "indefensión aprendida", e lle resulta imposible entrar pola porta aberta, porque a lei non está siempre dentro da lei. A porta da lei permanece aberta e, acompaña ao individuo ata o cadaleito sen este ousar entrar pola porta.
martes, 8 de marzo de 2022
"O PRIMEIRO AMOR"
"Todo amor verdadero, profundo, es un sacrificio. Se sacrifican las propias posibilidades o, mejor dicho, la ilusión de las propias posibilidades". C. G. Jung
A creciente avalancha de divorcios polo xurdimento das website, son testemuña da crecente demanda de afecto que ten toda a forza e todo o peso do mandato orixinal. A resposta axeitada ás crecentes demandas de amor é a de voltar ao primeiro amor porque nos devolve o equilibrio primario e, nos prepara para sentir a experiencia de ser atrapados polo Outro. A Unidade se fractura en Dous, se pecha a percepción á Totalidade, e se percibe a Bipolaridade. O Un, e o Dous, representan a Infinitude do amor. O círculo se pecha no Un, na Idea de Amor, por iso, o primeiro amor nunca se convirte en parella, aínda que o primeiro, sexa o "verdadeiro amor".
O noso primeiro amor nos asexa en silencio e nos extende a man cando a buscamos na escuridade. Pero non ofrece máis ca un profundo e silencioso tormento. Representa unha relación asimétrica que dirixe e, clausura permanentemente, "a metáfora do amor", a apertura ética que subxectiviza o obxecto desexado coa intención de "fagocitalo", como diría Freud. Transformando a miseria da particularidade individual na infelicidade común universal. É o primeiro amor quen ameaza en convertir a metáfora do amor nun "círculo vicioso", apegándose ao ego con demandas egoístas.
Hai unha ética do relato entre o racional e o sentimental que abrangue ao amor. Quen se deixa arrastrar polo sentimento se aliena de sí mesmo, sufrindo, en últrimo extremo, a loucura, con distintos graos de melancolía. A iniciación na dor que provoca o primeiro amor apréciase no relato de Turguenev: "Primeiro amor": "Oh juventud, juventud... Crees poseer todos los tesoros del universo, incluso la tristeza te sirve de distracción..., y sin embargo tus días corren y desaparecen sin contar, sin dejar rastro y todo desaparece dentro de ti como la cera al sol, como la nieve". Parafraseando ao autor, ¿Qué outra cousa me queda..., que os recordos daquela tormenta matinal de primavera que tan fugazmente pasou?
O primeiro amor leva as cicatrices da fenda que provoca a irrupción do ego e a complexa relación edípica. Estructura neurótica da linguaxe, na relación entre pais e fillos: Incapacidade de amar por temor á castración paternal polo desexo simbólico. Sentirse fóra e fuxir adentro do círculo. No relato de Turguenev, o primeiro amor, en orixe, o é do Pai. Apartado do eterno carrusel de favores o namorado/a atopa refuxio na "pura ausencia do primeiro amor". Un eterno prepararse para ver o amor esperado.
O namorado/a albisca un semblante levado pola fantasía orixinal, pero o que atopa, non é máis ca unha falsificación, un doble, una forma fantasmal que non ten ser en sí, aparte daquel ou aquela á que se semella. É o eterno desexo do Outro que nos devolve á vacuidade. Suxeitos de análise sobre o fondo dunha escena literaria na busca de semblantes. Buscamos e comparamos para atopar algunha identidade, pero, so atopamos parecidos, similitudes. Sen a presenza do primeiro amor, sentímonos atrapados nun xogo imaxinario e, as veces perverso.
A literatura proporciona unha pantalla imaxinaria sobre a que se proxectan unha pluralidade de formas que, nos permiten xerar identidades, cuxos rasgos principais se asemellan co Outro, de tal xeito que nos aseguren os significantes en último termo que converxen no "primeiro amor". O discurso do amor, non é máis que un discurso do suxeito namorado e, a literatura pertenece a un mundo escindido e fragmentado que so opera como ilusión, nunca está, por enteiro, fóra, nin dentro do círculo. Somos suxeitos pola linguaxe e, son as nosas narracións singulares, trazadas sobre o fondo dos nosos egos, na pantalla semitransparente do Outro, as que dibuxan, abren, ou pechan a maquinaria que constitúe o inexorable ciclo de vida e a morte.
jueves, 3 de marzo de 2022
"MÚSICA"
"Sin música, la vida sería un error". F. Nietzsche
Co Romanticismo a música xa non é un mero acompañamento da mensaxe. Transmite unha mensaxe propia. Rousseau articulou este potencial expresivo da música ao afirmar que a música "falaba por sí mesma". A música se desprende da linguaxe do Cosmos. Procede da verdade. É verdade. É a verdade mesma a que fala. Dicía Schopenhauer que, a música activa, expresa directamente a vontade nouménica, mentres que a fala queda limitada ao nivel de representación fenoménica. A música conecta ao corazón co Cosmos. A outra cara da "noite do mundo", o abismo da negatividade radical de Hegel. A música é a portadora da mensaxe do Logos máis aló do engano da palabra. O cámbio da metáfora da escuridade na Longa noite de pedra á luz. O exceso da dilatación da luz no mesmo corazón do individuo desde a dimensión ultramundana, do estar aí coa vida e, non como ser para a morte.
A música transmite a "semántica da alma" desde o "fluxo nouménico" da "jouissance", o "exceso crepuscular". Pero, o goce da música, se cancela a sí mismo ao non poder ser subxectivado, coa volta ao non-expresivo da música mecánica. Os retratos masculinos da música de Rossini activan o "lamento" no que un se imaxina nunha situación desexada abrumado por favores e servizos. O momento culminante é un momento único de felicidade polo exceso. No climax da aria do "factotum", Fígaro representa o sublime polo acoso do exceso de datos, incapaz de comprender. Obsesión do "obxecto de deseo do outro". Que se contrapón á inmersión no vacío do Tristán de Wagner, cuxa demanda é o "amor incondicional", o equilibrio da "emoción absoluta". Dirá Wagner que, "cando a relixión se volve artificial, a arte pode salvar o verdadeiro espíritu, a súa verdade oculta...".
Resolución entre a paixón sublime e a relixión. Non para fuxir dos límites da mortalidade para encontrarse co amor, senón como súplica para que se lle permita unha vida mortal na dor, e na loita pola liberdade, incapaz de sentir o goce contínuo. Ser suxeito ao cambio que añora a dor mergullado na ledicia. Falaz recurso discursivo da paz pola morte mesma como solución. Recurso operístico, non entre o espiritual e o físico, tampouco entre o sublime e, os praceres da carne, senón, por medio da fragmentación do sublime mesmo como ilusión redentora do goce sexual excesivamente intenso elevado ao absoluto. Desexo e morte como moral interdictora da paixón. Resignación obrigada e extática burguesa que incita á sublimación creativa. Xénese neurótica do eu na busca do si mesmo. Agresividade indecente de pasar directamente á acción coa negación do outro.
O heroe sen medo protexido polo fado no envoltorio maternal aprende coa exposición. Aprendizaxe do sufrimento polo ritual montenegrino. Catarse do bico no teatro grego. Aceptación e rexeitamento. Orixe da identidade perdida na pegada obxectal do desexo. Pulsión da joissance libidinal atrapada no samodurstvo. Forte e profunda raíz do sentido de pecado, superstición e miseria que invade a estreita ollada. Pasividade e fatalismo de séculos de servidume que abrazan a ilustración para espertar a motivación pola libido redentora. Inversión da aprendizaxe pascalina para a incapacidad de crer. Tal vez, se cré demasiado na inmediatez dunha fe opresora. Paradoxo da liberación sen fe pola súa excesiva proximidade. Tal vez crer directamente fai fuxir os mercaderes do templo. Realizar o ritual do amor para que brote sen límites.
martes, 1 de marzo de 2022
"A MEMORIA"
"Lo que ocurre en el pasado vulve a ser vivido en la memoria.". John Dewey
A memoria é unha función do cerebro e á vez un fenómeno da mente que lle permite ao organismo codificar, almacenar e recuperar a información do pasado.
Existen modelos teóricos para explicar os procesos cognitivos de reter e recordar a información, pero non explican en que consiste a relación entre a memoria e a conciencia. Ciceron nos "Tusculanae Disputationes" dí que a memoria é unha das facultades específicas da mente chamada animus. Enumera primeiro a memoria que Platón afirma ser reminiscencia dunha vida precedente. Para Ciceron a memoria contén impresas na anima as nocións das grandes cousas. O animus posúe tales nocións da realidade inmutable antes de entrar no corpo.
As matemáticas, aritmética e xeometría e as súas relacións, cálculo, proporcións, construcción de figuras..., están presentes na memoria. San Agustín utiliza a terminoloxía platónica da "memoria" e do "esquecemento" para referirse aos estados mentais activo e latente do coñecemento. Neste sentido, aprender será recordar. A mente que aprende e recorda a "verdade" pode retornar ao lugar de onde veu (cogitatio e meditatio). Segundo Plotino, a memoria atópase a nivel da alma imaxinativa na medida en que participa do Nous e do Un; cando esquece as cousas terrenas e supera as formas intelixibles para fundirse co Un.
"Somos nuestra memoria, somos ese quimérico museo de formas inconstantes, ese montón de espejos rotos.". Jorge Luís Borges
"LA PIEL"
"Tu piel me atrae con la gravedad del Cosmos...". Gioconda Belli
"RECORDAR"
"Cuando mi voz calle con la muerte, mi corazón te seguirá hablando". Rabidranath Tagore
O noso pensamento está formado por unha "danza" de partículas de enerxía intelixente. Constantemente estamos interaccionando co resto do Kosmos a través da respiración. Con cada inhalación e con cada exhalación intercambiamos as moléculas do noso corpo coas partículas do resto do Kosmos. Intercambiamos os "órganos do noso corpo" co resto do universo.
As moléculas que forman o noso corpo son partículas de enerxía que fluctúan no campo enerxético do Kosmos. Ondas de enerxía que se converten en partículas a través do noso pensamento. Como as partículas, o noso corpo aparece e desaparece convirtíndose en ondas de enerxía, pero o "intelectus" permanece sempre na unidade. Somos seres espirituais unidos a Deus polo espíritu e a ánima e polo "intelectus" que lle dá forma á experiencia.
Cando pensamos ou "observamos" algo, transformamos as ondas de enerxía en partículas de materia. Estudos sobre radio isótopos demostraron que reemplazamos case a totalidade do noso corpo "físico" en menos dun ano. Candice Bert demostrou que o que pensamos, sentimos, ou desexamos, se transforma en péptidos no noso cerebro que se "unen" aos seus respectivos receptores. Este mesmo proceso se dá en todas as células do organismo, polo que é acertado pensar que cada célula T ou B do noso sistema inmunolóxico produce as mesmas sustancias químicas que produce o cerebro cando pensa, o que quere dicir que as células que nos protexen do cancro ou das infeccións están "pendentes dos nosos pensamentos, das nosas emocións e dos nosos desexos". "porque, en verdad os digo que si tenéis fe como un grano de mostaza, diréis a ese monte: pásate de aquí allá, y se pasará; y nada os será imposible. " Mt 17:20
Unha idea desencadea unha reacción en cadea no noso corpo que provoca cambios no organismo e no campo enerxético co que interactúa. Herbert Spencer condicionou con alcanfor (EC) a un grupo de ratóns aos que lles aplicaba un estimulante do sistema inmunolóxico (EI) e pasado o tempo, a mera presenza do alcanfor estimulaba o sistema inmunolóxico (RC). Isto ocorre porque ten memoria e recorda. Noutro estudo con coellos na Universidade de Ohio se demostrou que a estimulación con "amor" facía que desenrolaran moduladores do metabolismo do colesterol.
A función do ADN é a de almacenar a información do universo para "recordala" mediante a replicación celular. As moléculas, as células e cada órgano e sistema do noso organismo teñen memoria e recordan igual que o fai o ser humano no seu conxunto. É o recordo o que nos dá identidade e o que fai que cada mañán recordemos o noso estado anterior. Recordamos e enviamos a información ao pensamento das nosas alegrías e as nosas desgrazas, da nosa saúde e das nosas enfermidades; en definitiva, contruimos un novo día como continuación do anterior sen decatarnos do inmenso poder do noso intelecto sobre o pensamento e sobre os recordos.
Poderiamos dicir que o corpo non é máis que a interpretación da experiencia. Que creamos a experiencia coa nosa imaxinación e que os nosos recordos condicionados están influíndo de cote nesa experiencia ao invadir o noso pensamento que é o que
crea a realidade. Fóra do condicionamento, pasado, presente e futuro son un continuo de posibilidades infinitas nun eterno momento que non estamos "educados" nin preparados para observar.
"Los niños captan una gran cantidad de hechos con una enorme velocidad como para mostrar que no lo están absorbiendo por primera vez sino que los recuerdan." Cicerón
"SIETE PRINCIPIOS"
"La fuente de toda creación es la esencia del Ser absoluto. La potencialidad de la conciencia aspira a expresarse desde lo no manifestado. Cuando tomamos conciencia del Ser, encontramos nuestro yo verdadero y nos alienamos con el poder del Universo".
1.- PRINCIPIO DE LA POTENCIALIDAD DE LA CONCIENCIA.
El mundo es un fluir universal de acontecimientos y procesos. En este flujo, la mente y la materia no son sustancias separadas, sino aspectos diferentes de un movimiento único y continuo.
Aristóteles consideraba el universo como un organismo singular en el que cada una de sus partes crecía y se desarrollaba en relación con el todo. En la causalidad distingue cuatro clases de causas: Material, eficiente, formal y final. En la filosofía griega forma significaba en su primera acepción una actividad formativa interna que es la causa del crecimiento de las cosas y del desarrollo y diferenciación de sus diversas formas esenciales. La causa formativa era esencialmente de la misma naturaleza para la mente que para la vida y para el cosmos en su conjunto.
- Dedicaré algún tiempo cada día a guardar silencio. Simplemente ser. Practicaré la reflexión silenciosa por lo menos una vez al día, aproximadamente 30 minutos por la noche antes de acostarme o por la mañana al levantarme.
- Dedicaré una pequeña parte del día a estar en contacto con la naturaleza y a presenciar en los sonidos del silencio la inteligencia que se cierne sobre todo ser vivo. Me sentaré, de vez en cuando, en silencio, a contemplar la puesta del sol, el sonido del mar, un río...; oler la fragancia de los vegetales, las flores y la hierba del campo... En silencio disfrutaré del latir de la vida y de la creatividad sin límites.
- Intentaré cada día abstenerme de hacer juicios de valor gratuitos. Comenzaré la jornada con la siguiente afirmación: "Hoy no juzgaré a nadie, ni nada de lo que suceda". Intentaré recordarlo a lo largo del día.
2.- PRINCIPIO DE ENTREGA A "LO OTRO".
"Esta frágil vasija la vacías una y otra vez y la vuelves a llenar constantemente de vida nueva. Esta pequeña flauta de caña la has llevado por valles y montañas y has soplado en ella melodías eternamente nuevas (...) Recojo tus dones infinitos con mis manos, tan pequeñas. Pasan los siglos y tú sigues vertiendo, y todavía hay sitio para más.". (Rabindranath Tagore, Gitanjali)
- Vaya donde vaya, intentaré ser agradable, educado/a y cortés con las personas. Pondré en marcha un proceso de circulación de la alegría, tomando consciencia de mi respuesta, procurando que sea siempre la más adecuada, sin temor a errar; si así fuese, rectificaré sin reproches y continuaré mi camino.
- Recibiré con agrado lo que la vida me ofrezca y lo afrontaré con serenidad. Si es algo que me perjudica y depende de mí poder cambiarlo, ajustaré mi atención y dirigiré mi intención para transformarlo en un momento grato.
- Procuraré dar sin esperar recibir. Me ocuparé de dar y recibir aprecio, interés, amor...
3.- PRINCIPIO DE CAUSALIDAD.
"Lo que sembramos es lo que cosechamos. Y cuando optamos por realizar actos que llevan la felicidad y el éxito a los demás, el fruto de nuestro karma es la felicidad y el éxito".
"El karma es la afirmación eterna de la libertad humana (...) Nuestros pensamientos, nuestras palabras y nuestras obras son los hilos de la red con que nos envolvemos a nosotros mismos". (Swami Wivekananda)
- Intentaré ser consciente de las decisiones que tomo en cada momento. Por la observación las traeré a mi conciencia. De esta forma sabré que la mejor forma de prepararme para cualquier momento del futuro es ser plenamente consciente del presente.
- Siempre que tome una decisión, tendré en cuenta cuáles son las consecuencias y, si me hará crecer como persona y hará que crezcan las personas a las que les afecta.
- Me dejaré guiar por la buena voluntad, mi bienestar integral y el bienestar del "otro".
4.- PRINCIPIO DE ACEPTACIÓN.
"El ser completo conoce sin ir, ve sin mirar y consigue sin hacer". (Lao Tsé)
- Practicaré la aceptación. Aceptaré al "otro/a", las situaciones, las circunstancias y los sucesos tal como ocurran con intención constructiva y creadora de la realidad. El Cosmos es tal como debe ser, siempre ha sido y será. El ser humano es un microcosmos y tiene el potencial de generar del Cosmos, al igual que, como decía Hipócrates, tiene "vix medicatrix naturae".
- No lucharé contra el momento, ni lo resistiré, pues, tal como decía C. Jung, "lo que resistes, persiste...". Aceptaré y asumiré la responsabilidad de mis actos. Asumir la responsabilidad significa no culpar al "otro/a" de mi situación. Todo problema es una oportunidad para el crecimiento personal.
- No convenceré ni persuadiré al "otro/a" para que acepten mi punto de vista, aunque crea firmemente que estoy en posesión de la "verdad", pues, no hay verdades es este mundo material, sino realidades, y estas obedecen a una construcción del lenguaje.
5.- PRINCIPIO DEL DESEO.
"En el principio existía el deseo, que fue la primera semilla de la mente; los sabios han meditado en sus corazones y han descubierto por su sabiduría la conexión de lo existente con lo no existente". (Himno a la Creación del Rig Veda)
- Dejaré que fluyan el deseo. Como decía Spinoza, el deseo es nuestra voluntad de reproducirnos a nosotros mismos, de perseverar en nuestro ser. Es nuestra potencia de existir, un impulso hacia algo que debe sumar, hacernos crecer. Por ello, dirigiremos nuestra intención hacia los deseos que respetan el permanente crecimiento de la vida (natura naturata) de acuerdo con el "natura naturans".
- El deseo puede hacerme cres cer, pero, debo tener presente que también divide y perjudica.
- Practicaré la atención e intención en el "aquí y ahora". Disfrutando de las sensaciones que se presentan a mis sentidos: viendo, oyendo, tocando, oliendo y degustando lo más a fondo posible, sabiendo que, con la práctica, la vida nos penetrará. Sentiremos y disfrutaremos estímulos apenas perceptibles.
6.- PRINCIPIO DEL "DESAPEGO".
"En el principio se encuentra la sabiduría de la incertidumbre (...) en la sabiduría de la incertidumbre se encuentra la libertad con respecto a nuestro pasado, con respecto a lo conocido, que es la cárcel del condicionamiento pasado.
Y en nuestra disposición a adentrarnos en lo desconocido, el campo de todas las posibilidades, nos sometemos a la mente creativa que dirige la danza del universo".
"Como dos pájaros dorados posados en un mismo árbol, amigos íntimos, el ego y el yo habitan el mismo cuerpo. El primero come los frutos dulces y agrios del árbol de la vida, mientras el segundo observa con desapego". (El Upanisad Mundaka)
- Practicaré el desapego de los bienes materiales prescindibles. Permitiré al "otro/a" y, a mí mismo, ser tal como es y soy en esencia. Intentaré no aportar soluciones a los problemas si estas provocan nuevos problemas.
- Añadiré de forma progresiva incertidumbre a mi experiencia personal y, buscaré soluciones en la incertidumbre que brotarán del propio problema, del desorden y del caos. Cuanto más inciertas parezcan las cosas, más seguro me sentiré, porque la incertidumbre es el camino a la libertad.
- Me adentraré en el campo de todas las posibilidades y escucharé la emoción que pueda producirse al estar abierto a un número infinito de opciones. Viviré sin temor la pena y disfrutaré con alegría, la magia, y el misterio de la vida.
7.- PRINCIPIO DE PROPÓSITO.
"Todos tenemos un propósito en la vida (...) un don singular o un talento especial que podemos dar a los demás".
- Creeré que tengo una pequeña "luz" en mi interior que es mi psique (alma), y la nutriré con amor. Alimentaré la conciencia de "ser intemporal", sin olvidar que soy un "yo temporal".
- Tomaré conciencia de mí temperamento, y de mis talentos singulares, de todas las cosas que me gustaría hacer por mí mismo y por el "otro/a".
- Me preguntaré quién soy, qué puedo esperar, y que puedo hacer para mejorar y ayudar a los demás.
"Quiero conocer los pensamientos de Dios (...) el resto son detalles". Albert Einstein
Autor: Alfonso Zamar
Compostela, 01 de marzo de 2022
domingo, 20 de febrero de 2022
"INFINITUM AETERNITAS"
"Esta es la nostalgia: habitar en la onda
y no tener patria en el tiempo.
Y éstos son los deseos: quedos diálogos
de las horas cotidianas con la eternidad". R. M. Rilke
"Nuestro espíritu es un ser de naturaleza indestructible, es algo que obra de eternidad en eternidad. Es como el sol, que sólo a nuestros ojos terrestres parece ponerse, pero que en realidad nunca se pone, sino que sigue luciendo eternamente. " J. W. Goethe
Escribe Herman Hesse: "Que dicha que también ahora haya tenido la inspiración de que el tiempo no existe. Sólo el tiempo separa al hombre de lo que anhela". Imaxinamos o curso do tempo como unha liña recta que por un lado descorre en dirección ao pasado e polo outro cara ao futuro. Sen embargo, pola xeometría de Riemann sabemos que en realidade non existen as liñas rectas, debido á curvatura esférica do espacio, toda liña recta se a prolongamos ata o infinito, acaba por convertirse nun círculo. Polo tanto, en realidade, cada liña recta é un arco dunha circunferencia. Isto quere dicir que pasado e futuro se atopan ao pecharse o círculo; é dicir, que sempre vivimos cara o noso pasado e o noso pasado está determinado polo noso futuro. Todo se une na eternidade, a materia, o movemento e o tempo existiron sempre e existirán eternamente,
Autor: Alfonso Iglesias Zamar