RENACER POLA FE

"...El que cree, vivirá para siempre... " Jesús de Nazaret

Cando vivimos de forma automática, cada día, ao espertar, sentimos que temos que facer un grande esforzo porque o novo día se nos presenta cheo de desafios e, en numerosas ocasións, non somos quen de enfrontalos. Non son poucas as persoas que elaboran expectativas sobre o seu futuro que son como castelos no aire e requiren para manterse un grande caudal de angustia que vai deixando un sedimento de ansiedade e medo que so desaparece co consumo. Pero so se trata dunha desaparición momentánea e aparente. 

O progresivo fracaso do desenrolo persoal derivado do sometemento constante ao bombardeo publicitario, vai tecendo unha urdime a través de reclamos culturais que provoca no ser humano un gasto permanente de enerxía que vai socavando e empobrecendo o seu interior até convertilo nun adicto ao exterior. Son moitas as persoas que recurren ao alcol e ás drogas para poder "soportalo", precisando consumir para manter o "síndrome de Popeye" e ser os/as máis altos, máis guapos, e os mellores, pero a entropía é limitada e a transformación acaba converxendo nun fracaso maior. Outros sucumben directamente nun síndrome patolóxico que se converte nunha espiral sen retorno. 

As funcións superiores, cando se ven alteradas sistemáticamente, poden provocar un estado de nerviosismo que se apodera da mente da persoa, proxectando a linguaxe simbólica do arquetipo cara o exterior, co que a persoa sofre graves danos na súa memoria e na súa identidade, pasando a ser considerado un "louco endemoniado". Para recobrar a liberdade e a identidade é preciso reinventarse (modificación da conducta), converter o fracaso en éxito permanente, e a forma de facelo é por medio do "bautismo na fe", redimir a escuridade do pasado para convertelo no sustrato dun presente luminoso, onde poidamos desenrolar o noso potencial humano, e descubrir o camiño que leva á unidade con Deus. 

Parménides, Pitágoras, Sócrates, Lao-Tsé, Buda, Jesús, nos amosan o camiño: "pide e se che dará;  busca e acharás; chama e se che abrirá". Só é preciso ter confianza para buscar e recobrar o sentido da vida. Unha vida polarizada no exterior nos convirte en autómatas, "porque el que siembra para la carne, de la carne segará corrupción.. ". É por medio dos feitos que se constrúe a persoa. Con verdadeira fe, a realidade obedece á intención das nosas plegarias. O presente é a construción do noso pensamento; un día de orballo é maravilloso para unha persoa romántica que ten a mente entrenada para percibir a beleza nas inclemencias do tempo, mentres que para aqueloutras que "precisan" tomar o sol é "un fastidio". Unha e outra forma de percibir é únicamente o noso desexo, conscente ou inconscente. 

A realidade pode ser como queremos que sexa se nos entrenamos para percibir os eventos e regocixarnos coa nosa obra. Se sementamos maldade, maldade recibimos; se somos inxustos recibimos inxustiza; pero se somos xustos e proxectamos amor, recibiremos xustiza e amor. O que proxectamos volve a nós como futuro. Por iso Jesús de Nazaret dicía: "non fagas a ninguén o que non queiras que che fagan a ti. Gandhi conseguiu a liberación da India "ofrecendo a outra meixela" coa resistencia pasiva. 

O instrumento clave para proxectarse é a fe. Para buscar e atopar, pedir e recibir, é a oración en estado de concentración alfa por medio da meditación, unha ferramenta imprescindible. Todas as consideradas "grandes mentes" ou "persoas santas" desde Gandhi a Jesús, pasando por Siddartha Gautama ou Lao-Tzé, entre moitos, utilizaron a meditación, ben sexa con mantras, imaxes mentais, ou plegarias, para alcanzar a iluminación. Ti mesmo/a todos os días sen decatarte estás enviando "plegarias", so que, a maioría das veces, cunha intención negativa, convertendo a túa realidade nun "calvario". É preciso meditar e pedir, para que cando ollemos, poidamos contemplar unha realidade en harmonía co que sentimos no noso corazón; pero non debemos esquecer a fe e que a petición sexa sinceira e razonable. 

O ACTO COMO LIBERACIÓN

"Es más fácil dividir el átomo que eliminar un prejuicio". A. Einstein 

Cada un de nós, desde que nacemos nos enfrontamos co místerio da vida. A ciencia tenta darlle unha resposta, pero non pode crear vida e ten que manterse ao nivel de teoría. Existe un espacio que non pode encherse con plantexamentos obxectivos no que o acto subxectivo correcto crea un vínculo natural harmónico coa naturaleza que lle dá sentido. O acto é unha acción liberadora que vai no sentido da vida. Mediante o acto transformamos as tinieblas en luz. 

Os actos pasados constrúen os actos presentes e o precursor de toda acción é o pensamento. Libre ou condicionado, o pensamento xorde no campo cuántico como unha centella de enerxía no umbral da conciencia que o codifica e o modela antes de convertilo en acción. O que decide iniciar un camiño elixe tamén o lugar ao que se dirixe e a intención vai marcando o paso como un diapasón. Dicía Einstein que hai dúas formas de vivir a vida, unha como se nada fose unha milagre, a outra como se todo o fora. As milagres non suceden en contradición coa naturaleza, senón en contradición co que coñecemos da naturaleza.

Deus observa o que facemos e a inteligencia divina infinita crea o intelecto humano que dirixe o pensamento que lle dá orixe á realidade. O coñecemento leva a descubrir onde radica a verdadeira sabiduría e a entregarse á enerxía infinita e imperecedoira de Deus. A paz e o acougo son como unha volvoreta que se pousa sobre un cando se sente tranquilo. A alma utiliza imaxes para pensar e unha vez que saibas como buscar a paz, poderás pedir, buscar e atopar.

Para sermos atraídos cara a dimensión espíritual debemos sentir o fracaso, a perda e a dor, ou ver que a vida carece de sentido converténdoa así nun fracaso. Eliminar a dor física non é sinxelo, sen embargo, eliminar o sufrimento é máis doado. Resulta fácil comprendelo unha vez que se descubre o segredo, pero a cuestión é descubrilo. A ledicia non está nas cousas, senón no noso interior; quenes queiran cantar sempre atoparán unha canción.

ESTADO ALFA

"Duda de todo. Encuentra tu propia luz". Buda 

Desde o nacemento ata os 2 anos  de  idade o cerebro humano funciona con ondas de cerebrais de menor frecuencia, de 0,5 a 4 ciclos por segundo. Este rango de actividade electromagnética se conoce como ondas delta. O ser humano adulto se atopa neste rango de actividade donde impera o inconscente, cando está profundamente dormido. 

Entre os 5 e os 8 anos funciona nun rango de actividade alfa de 8 a 13 ciclos por segundo. Nesta etapa o mundo interior é tan real como o exterior. Por iso o neno, cando non lle gusta o que vé, se cubre os ollos coas mans e, a partires dese instante, o acontecemento desaparece. Nun estado de ondas alfa, se pechamos os ollos (o 80% da información entra polos ollos), podemos acadar un estado de relaxación tal, que se diriximos a atención cara o noso interior e nos concentramos por medio da meditación, podemos repasar o noso pasado para comprender o noso presente e transformalo.

Se queremos reinventarnos, o estado alfa é a nosa ferramenta ideal. Permítenos utilizar o pasado para crear un presente máis reconfortante. A meditación en estado alfa nos mergulla nun mundo inconmensurable que nos abre as portas dun estado crepuscular e de lucidez no que non existe fronteira entre o conscente e o inconscente no que imperan as ondas zeta, de 4-8 ciclos por segundo, permitindonos acceder ao coñecemento infinito do sono profundo das ondas delta, de 0,5-4 ciclos por segundo. 

A través da meditación atravesamos os distintos mundos desde as ondas delta até as beta nun exercizo de transformación que vai desde o que fumos ao que somos e que devirá no que seremos. É o instrumento a traveso do que "limpamos as impurezas do pasado" para instalarnos "noutra pel" coa que nos sintamos a gusto e en paz con nós mesmos.

A través da meditación en alfa, podemos achar o verdadeiro tesouro que se acocha no noso interior e descubrir mediante a práctica os distintos estados da conciencia a través das ondas gama que se asocian con estados de maior atención na intención, con estados de felicidade, de verdadeira com-paixón, que nos conducen a unha verdadeira actualización e realización do noso ser.

ESTADO BETA ALTO OU DE NECESIDADE

"Si un hombre tiene cien ovejas y se le pierde una, no abandona las noventa y nueve y acude en busca de la extraviada... " Mt 18:12-13

O estado Beta alto ou de ondas de rango alto, se caracteriza por un patrón de ondas cerebrais de 22 a 50 hercios. É un estado de alerta no que o sistema nervoso autónomo se dispara e se prepara para a acción. Se observa en situacións estresantes, momentos nos que se producen no corpo perigosas sustancias químicas que se volven contra el provocando o descenso do sistema inmune e múltiples enfermidades. 

Este estado de ansiedade provocado pola excitación do estado de alerta, nos impide desviar a atención para centrarnos en aprender, crear, soñar, resolver un problema ou "limpar as feridas" para curalas . Un estado Beta alto prolongado é unha fonte de desequilibrios a longo prazo. A forte estimulación das vísceras a través do sistema nervoso simpático, provoca cambios na nosa psique que repercuten de forma importante no noso organismo e na nosa realidade. 

A percepción, condutas, actitudes e emocións se alteran e a atención se focaliza no exterior. Se perden a temperanza e a mesura e nos sentimos desorientados e perdidos. Este estado permite unha análise rápida do exterior para tentar detectar o perigo, a nosa capacidade sensorial é maior, polo que estamos máis expostos ao bombardeo da información que nos chega do exterior (publicidade). Pero require un elevado coste en enerxía que a nosa psique precisa para manter sano o corpo e a mente e, para centrarse no interior. 

Se o estado Beta alto se volve crónico e incontrolable o cerebro ten que traballar sempre ao límite. Por desgraza, a maior parte de nós funcionamos neste estado, por iso sufrimos de fatiga crónica, de insomnio, somos obsesivos e nos comportamos de forma compulsiva, cando non estamos deprimidos. Este proceso inicia a cadea que transmitimos a cotío nas nosas relacións. Nos aferramos á dor e nos sentimos víctimas impotentes ou ansiamos ser poderosos competindo en todo momento por ser os primeiros. 

O sistema nervoso autónomo fai funcionar o corazón, se ocupa de que respiremos, da dixestión e do sistema inmunolóxico, ademais de regular as hormonas e o metabolismo. En tanto a psique manteña o control e a enerxía estea equilibrada e organizada, o organismo se mantén en harmonía e sano. Pero ao vivir nun estado prolongado de ondas beta alto a psique se sobrecarga e perde o control con consecuencias imprevisibles. O exterior toma o control provocando no corpo sensacións de ira, medo, ansiedade e depresión. Un suxeito sometido a tal situación sucumbe á presión do entorno, á competitividade, á agresividade, a inseguridade e á frustración. 

O estado de beta alto é un estado moi efectivo en prazos e situacións concretas, pero prolongado no tempo se converte nun estado errático no que e a atención permanece anclada no tempo e no espacio e a intención ten como único obxectivo o corpo e a dispersión. Nunha situación errática e caótica da psique, o cerebro non cumple a súa función; o corazón funciona demasiado, provocando arritmias e alta tensión, a dixestión se altera provocando refluxos gástricos e indixestión, e o sistema inmune se debilita provocando resfriados, alerxias, artrites, cancro e outras enfermidades. 

AUTO-ACTUALIZACIÓN (I)): PURIFICACIÓN

"...donde esté vuestro tesoro, allí estará vuestro corazón. La lámpara del cuerpo es el ojo; así que, si tu ojo es sincero, tu cuerpo estará lleno de luz; más si tu ojo es malo, todo tu cuerpo será tenebroso... " Mt 6:21-23

Para Platón, coñecer era recordar o que a alma sabía cando estaba no mundo das ideas. O recordo se lograba mediante o diálogo filosófico. Sócrates definía como mayéutica ao proceso de facer "parir" a verdade a través do diálogo. Freud e Breuer preferían utilizar o concepto de catarse para definir o recordo dunha emoción reprimida que ao facerse conscente liberaría ao individuo da histeria. Catarse en grego significa purificación, e na poética de Aristóteles era a purificación emocional, mental, corporal e espiritual. 

Por medio dun estado de suxestionabilidade aumentada ou hipnose, J. Breuer e S. Freud persuadian aos seus enfermos para que recordaran momentos do pasado, que se instalaran no inconscente, para "desbloquealos" e curalos da histeria. A suxestión hipnótica que acadamos a través da meditación é a ferramenta idónea para comunicarse co inconscente e descubrir os "vicios e  maldades" que  nos "bloquean" e nos impiden fluir, volvéndonos ineficaces. Permítenos observar eses complexos, aceptalos,  "purificalos" e desaprendelos por medio da luz e do coñecemento.

A través da meditación podemos acadar un estado de ondas alfa, de 8-13,99 Hz no EEG, no que a persoa se atopa relaxada e con escasa actividade cerebral,  para regresar no tempo e analizar o seu pasado. Nalgúns casos, incluso podemos provocar un estado de ondas máis lentas, ondas theta, duns 4-7,99 Hz, no que se acada unha calma profunda. Neste estado as tarefas se automatizan e escapan ao control conscente, xorden as ideas e as solucións creativas, e podemos elevar a mente por riba do corpo, do espacio e do tempo. Neste estado, a persoa pode acceder ao seu inconscente e visualizar o seu pasado chegando a recordar sucesos inaccesibles para a conciencia que están incidindo no decurso da súa vida e en moitos casos provocándolle enfermidades físicas e psicolóxicas. 

Este acto de purificación nos axuda a auto-actualizarnos e poñer toda a enerxía na construción dunha nova persoa. Mediante a oración e a imaxinación, podemos modificar a nosa personalidade, a forma en que nos comportamos e experimentamos o mundo interior, para encarnar un novo ser cuántico. O coñecemento e as habilidades da persoa, así como a fé que teña no proceso, influirán no seu futuro desenrolo. Continuamente estamos enviando, de maneira conscente ou inconscente, sinais da nosa intencionalidade que constrúen o noso devir. O que facemos, sentimos e como nos comportamos volve a nós como futuro.

Cando unha persoa decide buscar unha saída e reinventarse ten que crer que é posible o cambio, visualizar o seu pasado para actualizalo, decidir como quere ser e empregar toda a súa enerxía no novo "perfil", sen temor a errar, utilizando os atrancos como aprendizaxe. Se persiste na auto-actualización non tardará en decatarse de que está no camiño de ser esa nova persoa. Dicía Sócrates: "Busca e encontrarás... ". "Pedid, y se os dará; buscad, y hallaréis; llamad, y se os abrirá" (Lc 11:1-10).

O FUTURO: "PROFECÍA AUTOCUMPLIDA"

"El tiempo es muy lento para los que esperan, muy rápido para los que temen, muy largo para los que sufren, muy corto para los que gozan; pero para quienes aman, el tiempo es eternidad." William  Shakespeare 

R.K. Merton dicia que a profecía que se realiza é ao principio unha definición "falsa" da situación que esperta un novo comportamento que fai que a orixinaria situación "falsa" se volva verdadeira. Do mesmo xeito, o Efecto Pigmalión en psicoloxía describe como a crenza que se ten sobre unha persoa pode influir no rendemento desta. A profesora A.A. Schutzberger afirma que se se observa coidadosamente o pasado dalgunhas persoas enfermas de cancro, se pode ver, que en moitos casos, se trata de persoas que fixeron nas súas infancias certas predicións sobre si mesmas e as súas familias, unha especie de guión de vida inconscente relacionado coa súa vida e a súa morte. Toda predicción é unha toma de poder mediante a que preconfiguramos destinos establecendo o curso da realidade.

O pasado inconscente actualiza o noso pensamento no presente. Con esa actualización, o pensamento, igual que a linguaxe, se converten nun embruxo no que o kosmos se nos presenta coa súa luminosidade orixinaria. Nesa situación, os fenómenos cobran vida fóra da lóxica convencional. O pasado e o futuro se unen nun presente no que o espacio e o tempo son meros razonamentos matemáticos. Huidobro dicía: "Por qué cantáis la rosa, oh poetas! Hacedla florecer en el poema". 

O acto profético é unha chamada á realidade, hai que afrontar o imprevisto e a propia morte. O comportamiento que pretendemos lóxico é en realidade "louco" e cruel, por irracional e contradictorio. A vida debe servir para a denúncia das apariencias e da mentira e para que da súa interpretación xurda un verdadeiro vodevil. O acto profético permite utilizar as enerxías que dormen no noso inconscente para construir unha realidade sobre a deconstrucción dunha vida que se desentende da dimensión inconscente, onírica e máxica da realidade. Por qué apoiarse na realidade da apariencia inmediata podendo experimentar a liberdade da creación sen límites. 

Hai que deixar atrás á persoa que se agocha detrás da súa personaxe, abandonar o medo e quitar a máscara para amosar o ser humano "tal cual" e poder observar a verdadeira imaxe sincrética da vida a través do efímero. Todos somos "actos" presentes" en construcción de "actos futuros", se observamos atentamente o noso presente podemos vaticinar o noso futuro porque non existe tal, os "feitos" que hoxe vivimos constrúen o noso mañán, e o mañán será presente cando constrúa o novo día, pasado mañán e futuro. 

O RECORDO

"Cuando mi voz calle con la muerte, mi corazón te seguirá hablando". Rabidranath Tagore 

Reflexiona, eres conscente de que os recordos dirixen os teus pensamentos?. Ou, é o teu pensamento o que utiliza os recordos para construir, de forma creativa, a túa vida?. É aí o dilema: ser ou non ser conscentes de que posuímos ferramentas e instrumentos que inflúen de maneira decisiva no desenrolo da nosa existencia. 

O tempo "humano" non son máis que experiencias subxectivas, o resultado da división da realidade que percibimos nun espacio interconectado. A beleza e a fealdade son anacos de forzas extraídos dun kosmos unificado. Todo na naturaleza provén do campo unificado do universo que se fragmenta coa nosa percepción.

O noso pensamento está formado por unha "danza" de partículas de enerxía intelixente. Constantemente estamos interaccionando co resto do Kosmos a través da respiración. Con cada inhalación e con cada exhalación intercambiamos as moléculas do noso corpo coas partículas do resto do Kosmos. Intercambiamos os "órganos do noso  corpo" co resto do universo.

As moléculas que forman o noso corpo son partículas de enerxía que fluctúan no campo enerxético do Kosmos. Ondas de enerxía que se converten en partículas a través do noso pensamento. Como as partículas,  o noso corpo aparece e desaparece convirtíndose en ondas de enerxía, pero o "intelectus" permanece sempre na unidade. Somos seres espirituais unidos a  Deus polo espíritu e a ánima e polo "intelectus" que lle dá forma á experiencia.

Cando pensamos ou "observamos" algo, transformamos as ondas de enerxía en partículas de materia. Estudos sobre radio isótopos demostraron que reemplazamos case a totalidade do noso corpo "físico" en menos dun ano. Candice Bert demostrou que o que pensamos,  sentimos, ou desexamos, se transforma en péptidos no noso cerebro que se "unen" aos seus respectivos receptores. Este mesmo proceso se dá en todas as células do organismo, polo que é acertado pensar que cada célula T ou B do noso sistema inmunolóxico produce as mesmas sustancias químicas que produce o cerebro cando pensa, o que quere dicir que as células que nos protexen do cancro ou das infeccións están "pendentes dos nosos pensamentos, das nosas emocións e dos nosos desexos". "porque, en verdad os digo que si tenéis fe como un grano de mostaza, diréis a ese monte: pásate de aquí allá, y se pasará; y nada os será imposible. " Mt 17:20

Unha idea desencadea unha reacción en cadea no noso corpo que provoca cambios no organismo e no campo enerxético co que interactúa. Herbert Spencer condicionou con alcanfor (EC) a un grupo de ratóns aos que lles aplicaba un estimulante do sistema inmunolóxico (EI) e pasado o tempo, a mera presenza do alcanfor estimulaba o sistema inmunolóxico (RC). Isto ocorre porque ten memoria e recorda. Noutro estudo con coellos na Universidade de Ohio se demostrou que a estimulación con "amor" facía que desenrolaran moduladores do metabolismo do colesterol.

A función do ADN é a de almacenar a información do universo para "recordala" mediante a replicación celular. As moléculas, as células e cada órgano e sistema do noso organismo teñen memoria e recordan igual que o fai o ser humano no seu conxunto. É o recordo o que nos dá identidade e o que fai que cada mañán recordemos o noso estado anterior. Recordamos e enviamos a información ao pensamento das nosas alegrías e as nosas desgrazas, da nosa saúde e das nosas enfermidades; en definitiva, contruimos un novo día como continuación do anterior sen decatarnos do inmenso poder do noso intelecto sobre o pensamento e sobre os recordos.

Poderiamos dicir que o corpo non é máis que a interpretación da experiencia. Que creamos a experiencia coa nosa imaxinación e que os nosos recordos condicionados están influíndo de cote nesa experiencia ao invadir o noso pensamento que é o que
crea a realidade. Fóra do condicionamento, pasado, presente e futuro son un continuo de posibilidades infinitas nun eterno momento que non estamos "educados" nin preparados para observar.

 "Los niños captan una gran cantidad de hechos con una enorme velocidad como para mostrar que no lo están absorbiendo por primera vez sino que los recuerdan." Cicerón

A INTENCIÓN

"Todo lo que hai ha existido siempre. Nada puede surgir de la nada. Y algo que existe tampoco se puede convertir en nada.". Parménides

A vida consiste en ver, acercar a conciencia cada vez máis ao kosmos para discernir con máis claridade. Tal é a situación coa que nos atopamos neste misterio da existencia. Copérnico descabalgou ao ser humano do centro do universo, sen embargo a clave da existencia do universo reside no ser humano. A persoa é o centro da perspectiva e ao propio tempo o constructor do universo. 

Cando non observamos, hai ondas con múltiples posibilidades,  cando "miramos", hai partículas de experiencia. Detrás do que observamos, existe un universo con múltiples posibilidades. O espazo é un concepto que divide e separa os obxectos, pero en "realidade", todo está entrelazado. O que lle ocorre a un electrón, ten influencia noutro electrón en outro lugar do Kosmos. 

Alicia entra "na tobeira" e se atopa cun mundo cheo de "maravillas". Todo depende de canto queiramos adentrarnos no interior da "tobeira". A intención xera o que sucede, basta con observar os pensamentos para decatarnos. Según Masaru Emoto,  as palabras, sonidos e pensamentos, inflúen nos cristais da auga á que van dirixidos, creando unha apariencia estética diferente dependendo de se son positivos ou negativos (dunha beleza extraordinaria se son positivos). Este experimento é un de tantos que nos confirma que o que pensamos volve a nós (somos ao redor dun 85% auga). Se rexistramos a actividade eléctrica dunha pranta á que tentamos danar, decatarémonos de que aumenta considerablemente. No caso contrario, se "percibe" que a nosa intención é boa, a intensidade diminúe e, se nos aproximamos a ela con amor, permanece estable e mostra a súa mellor apariencia. 

O universo é un territorio de posibilidades sen fin e o vacío un océano de enerxía increíble. Nunha escala increíblemente pequena como a lonxitude de Plank, o espacio ten un comportamento probabilistico. Existe un territorio enerxético que non se pode ver do que emerxe a existencia. As ideas abstractas do intelecto son pura posibilidade abstracta que emerxen en forma de ondas de vibración e crean todo o que vemos. 

As cousas se moven nun campo gravitacional en todos os sentidos, incluso cara atrás. Deste xeito podemos ter acceso ao futuro igual que o temos ao pasado. O futuro ten o mesmo efecto no presente que o pasado. Se observamos o electrón a traveso dunha doble fenda (experimento da doble rendija de Tomas Young), se comporta como partícula,  pero se non "observamos" se comporta como onda con múltiples posibilidades. O feito de observar destrúe a "función de onda".

So temos tempo para necesidades emocionais "adictivas". O ser humano posúe capacidades extraordinarias por estar conectado coa Unidade, pero non nos sentimos capaces de desenrolalas. Podemos crear a realidade; a diario xorden procesos que son a nosa creación, pero non nos decantamos da influencia que temos sobre os mesmos. Somos adictos ao externo e so reaccionamos aos estímulos porque non somos conscentes de que a nosa mirada inflúe no mundo. 

O PORVIR DUNHA ILUSIÓN

"Desde la mitad de la vida hacia adelante, solo permanece vital aquel que está dispuesto a morir con vida". C. G. Yang

Para o lactante non existe mundo exterior. Xeralmente aprende por influencias externas a diferenciar o obxecto que se atopa fóra e para cuxa aparición é precisa unha acción particular. Un segundo factor para que o ego se desprenda da Unidade son as sensacións de dor e satisfacción condicionadas polo exterior. Deste xeito xorde a tendencia de formar un ego totalmente hedónico que busca no exterior o obxecto da súa satisfacción. 

O bebé interioriza a realidade por un procedemento que condiciona os seus actos futuros. Deste xeito abandona o mundo interior para perseguir ao obxecto e apoderarse do mundo exterior. Pero o sentimento de totalidade persiste na vida anímica, provocando nalgúns casos, reverberacions melancólicas que son a semente de moitas patoloxías. Na vida psíquica, nada que tivo lugar desaparece xamais e en moitas persoas permanece un sentimento "oceánico" que deriva desa etapa primaria e que revela estados enigmáticos da vida psíquica.

A persoa aspira á felicidade, pero desde a súa mesma orixe se ve sometido ao condicionamento do seu aparato psíquico, alterando o seu programa universal, motivo polo que a decadencia e a aniquilación do exterior se "encarnan" no individuo con forzas omnipotentes e implacables que obrigan ao aparato psíquico a doblegarse ás esixencias do exterior e rebaixar as pretensións de felicidade. 

O ser humano pasa a ser un "ser de necesidade" e o condicionamento da satisfacción ilimitada de necesidades se nos impón como a norma de conduta máis tentadora, "o que significa preferir o pracer á prudencia" e que nos acarrexa tan graves consecuencias. Contra este temible mundo exterior, moitos seres humanos so se poden defender co aloxamento e o retorno á quietude: formas relixiosas, yoga, ascetismo, etc...; outras, incapaces de cumplir as demandas da cultura, sucumben baixo algunha patoloxía,  e a maioría adoutan o camiño de dominar e someter a naturaleza baixo o xugo do home. 

Convertir a  multiplicidade humana nunha condición de laboratorio destinada únicamente á satisfacción da necesidade, sabendo que o ser humano posúe infinitas posibilidades potenciais que poden ser convertidas en infinitas necesidades instrumentais, só serve para crear un intenso sufrimento que por desgracia convertimos en modelo de evolución e desarrollo humano e que, se non somos capaces de ver, é porque non estamos educados para sentir empatía polo outro e estamos demasiado ocupados en satisfacer as necesidades do noso ego condicionado para ser insaciable.

A OLLADA DA CONCIENCIA

"Lo que niegas te somete, lo que aceptas te transforma. ". C.G.Jung

Se fala de continuidade da conciencia pero non existe tal. Nunha vida os actos conscentes duran a metade ou as tres cuartas partes. O resto está formado pola "vida"inconscente, que si é un estado constante, duradeiro e permanente. Mentres falamos, escoitamos ou lemos, o noso inconscente continúa funcionando, aflorando durante o sono e moitas veces durante a vixía con singulares perturbacións. 

Para Kant,  o inconscente é o dominio das representacións escuras que constitúen a metade dun mundo. Se poideramos xuntar os dous mundos conseguiriamos a iluminación do Buda, a sabiduría de Platón e a multiplicidade do Kosmos coa superposición de todos os mundos posibles no Un, a unidade de todo o que existiu, existe e existirá.

Entre o obxecto e nós hai relacións, un feedback que inflúe e retroalimenta a relación en si mesma. A activación da atención eleva á conciencia parte desas relacións, desviando ao inconscente todo un universo de posibilidades de relación. O eu está dotado dunha enerxía gracias á que podemos influir no decurso dos acontecementos. Esta enerxía loita por aflorar á conciencia traendo consigo un sentimento absoluto de liberdade,  pero, debido a condicionamentos externos, unha parte importante desa enerxía psíquica non se pode liberar e pasa a desempeñar unha función escura e inconscente.

Normalmente non podemos representar a totalidade do noso ser psíquico porque nos xera un estado de extrema tensión debido aos condicionamentos históricos do ego. O cuadro que se lle presenta á conciencia por medio da memoria é pobre, aínda que en situacións de extrema tensión, a representación da naturaleza pode ser tal que abrangue nun instante a totalidade dos nosos recordos conscentes (fenómeno que ocorre en moitos accidentes graves nos que o suxeito afirma que nun instante se lle pasou "toda a vida pola cabeza") e incluso recordos subliminais e crepusculares procedentes do inconscente.

Os acontecementos que orientaron a enerxía cara a conciencia e o inconscente permanecen ocultos, almacenados na nosa "memoria". A memoria nos une cos feitos que desapareceron da conciencia. Parte deles son fáciles de recuperar, pero outros se convertiron en subliminais por seren rexeitados e reprimidos, e exercen influencia desde a sombra en forma de complexos que aparecen e desaparecen sometendo á persoa.

NATURA NATURATA (I)

"Ven y sumérgete en la luz de las cosas, deja que la naturaleza sea tu maestra". William Wodsworth

Máis dun sabio recurreu á naturaleza para comprender os ciclos da vida. A vida do ser humano é un ciclo que vai de infancia en infancia. Voltaire dixo: "No es más sorprendente nacer dos veces y no una; todo en la naturaleza es resurrección". O karma e a reencarnación indican que a nosa alma, seguindo os patróns da naturaleza, viaxa polo sendeiro do nacemento, a madurez e a morte para renovarse cunha nova oportunidade nun novo nacemento. 

Non somos únicamente fragmentos históricos. A información viaxa a través do espacio e o tempo en elementos discretos, os xenes e as súas mutuacións, que conteñen as semillas das nosas vidas anteriores. A nosa alma, igual que a Ave Fénix, xorde unha e outra vez a traveso das cinzas da nosa existencia anterior para renacer nunha nova vida. Isto é o que axuda a comprender porque nacemos con aptitudes e talentos que moitas veces dirixen as nosas aspiracións particulares. Son o factor que explica o noso temperamento, as nosas relacións e incluso, a nosa saúde.

Os nosos pensamentos, palabras e feitos, crean a engrenaxe coa "sustancia" de todo o que nos sucede.  O que existe é un proceso dinámico que se concibe a si mesmo, participando así da esencia e da plenitude do universo. Deste xeito experimentamos personalmente as consecuencias do noso comportamento. Cada acto, cada palabra e cada pensamento,  nos axuda a medrar e a completarnos como seres humanos.

A realidade natural e a alma cósmica representan a unidade de todo o que existe na infinitude do Universo. A realidade é un proceso dialéctico no que a  multiplicidade se integra na permanente unidade infinita de Deus. Tal e como un labrego pranta semillas e obtén o seu fruto, do mesmo xeito ocorre coa vida. Pitágoras dicía que a vida era unha oportunidade para perfeccionar a alma. Como diría B. Franklin dunha forma ou de outra nunca deixamos de existir (...) esperando, sen embargo, que os erros nos sirvan para rectificar. Unha vida é máis grande e profunda do que o noso entendemento nos fai crer.

O DISCURSO POLITICO

"En el estado actual de la historia, todo escrito político sólo puede confirmar un universo policíaco, del mismo modo que todo escrito intelectual sólo puede instituir una para-literatura que ya no se atreve a decir su nombre." Roland Barthes 

O benestar desta sociedade descansa sobre a base desgraciada dun "mundo mergullado na desesperación". O poder sobre o home adquirido nesta sociedade ao asimilar todo o que toca, ao absorber toda oposición, esquece con facilidade a destrución dos recursos naturais,  a proliferación do despilfarro e a falta de equidade na distribución dos recursos. 

A conciencia feliz rexeita toda conexión. É certo que existe a tortura como un feito normal, pero ocorre en lugares á marxe do "mundo civilizado" e pode levarse a cabo con absoluta boa conciencia, porque "a guerra é a guerra", e tamén está á marxe porque, despois de todo, so lle afecta aos países "subdesarrollados", polo demais reina a paz. 

Os axentes de mediación entre os amos e os escravos publicitan un mundo "unidimensional", cunha linguaxe que aboga pola identificación e a promoción sistemática do pensamento único. Os conceptos de demostración e crítica sustitúense polos de aserción e os de imitación, e os laboratorios de defensa, as oficiñas executivas, os gobernos, os poderosos e os expertos en eficacia, teñen sempre a última palabra. 

A celebración dunha personalidade autónoma e humana, e dunha sociedade xusta e equitativa, parecen ideales propios dunha etapa anterior á que se desprecia por "trasnochada", mentres unha minoría privilexiada goza dos bens e representa o ideal. Se traiciona a esperanza por un mundo plagado de "xogos para adultos"  con grandes palabras vacías de contido que, pronunciadas na radio e na televisión, se transforman en sonidos sen sentido que só o adquiren dentro dun contexto de propaganda e de negocio. 

Nombrar as cousas ausentes é entrar nun orden de cousas diferente ao establecido. Na dialéctica entre o actual e o posible, a linguaxe deixa de ser a do engano, a ignorancia e a sumisión. Non só se aliena a vida, tamén a arte e o público ao que se dirixe. O concerto, a  ópera, o teatro están diseñados para evocar outras realidades que están sendo eliminadas e transformadas en productos alienados que se incorporan á sociedade para que circulen como obras que venden, conforman ou excitan. A alienación artística, igual que outras formas de alienación, sucumbe a  un proceso tecnocrático que lonxe de lograr un sistema social de benestar óptimo, reduce e limita as posibilidades do ser humano.

A DOMINACIÓN DE SATÁN

"No se puede progresar hacia la felicidad por medio de la acción política". F. B. Skinner

No ano 1954 nace "o Club do poder" que se configura como unha institución para debatir sobre o futuro do mundo. En calquera democracia moderna se protexe o dereito de intimidade, pero a sociedade non ten dereito a saber o que traman reis, presidentes, primeiros ministros, cando se reúnen cos empresarios e os banqueiros máis poderosos da Terra.

Resulta sorprendente que casi ningún medio considere que unha concentración de personalidades así non sexa noticia cando estamos fartos de portadas de viaxes en solitario dalgunha das personalidades mentadas. Quizais o Club, máis alá de ser un centro de influencia, sexa o goberno do mundo na sombra. 

En setembro de 2001 se inicia a conquista das reservas de petróleo e gas da terra. Para librar esa batalla se utilizan a ciencia e as novas tecnoloxías como instrumentos de dominación. O modelo de mundo que se pretende se introduce lentamente, de maneira sixilosa e forzada, na nosa conciencia e na nosa psique colectiva. 

Os fenómenos sociais, chámense Beatles, Rolling Stones, fútbol,... e a maioría dos contidos de determinadas emisoras de radio e televisión, se utilizan como instrumentos de lavado de cerebro devastadores, cortesía de institutos adicados ao estudo do comportamento humano. Hal Becker dicía: "Conozco el secreto para hacer que el norteamericano medio crea lo que yo quiera. Me basta con controlar la televisión... Pones algo en televisión y se convierte en real. Si el mundo de afuera de la tele contradice las imágenes, la gente empieza a querer cambiar el mundo para que se parezca a lo que ve por la televisión... ".

En 1956, T. Adorno e  colaboradores, consideraron á televisión como un instrumento de condicionamento e control psicóloxico como nunca se houbera soñado. "A televisión e os medios de comunicación supoñían un medio ideal para formar unha cultura homoxénea, de masas, a través da cal se podía controlar e conformar a opinión pública de xeito que todas as persoas do país acabaran pensando o mesmo. ".

Edward Bernays, sobriño de S. Freud,  escribía: "A manipulación intelixente e conscente dos hábitos e opinións organizada das masas é un elemento importante nunha sociedade democrática. Aqueles que saben manipular este mecanismo oculto da sociedade constitúe un goberno invisible que é o que realmente manda... ". "Conforme a civilización se volve máis complexa, e conforme a necesidade dun goberno invisible se fai máis patente, se inventaron e se desenrolaron medios capaces de reglamentar a opinión pública".

Un novo modelo de sociedade, turbio e indefinido comenzou a emerxer das tembras cando os executivos se decataron de que unha conciencia posmoderna para propósitos de consumo de masas se expresaba mellor sen ter "ningún punto de vista único, ningunha filosofía,  senón só cunha negación da razón como aspecto a favor da expresión de desexos, fantasías e ansiedades".

APROPIACIÓN

"El ejecutivo del estado moderno no es otra cosa que un comité de administración de la burguesía". K. Marx

Coa apropiación dos bens e da terra por parte dos poderosos, a escravitude se considera unha condición inorgánica de producción, xunto co gando, ou como un apéndice do chan. A guerra de conquista, a escravitude e a conseguinte xeralización do ager publicus, provocan que uns poucos se erixan en representantes supremos da comunidade. 

O capital acaba apropiándose do productor e do produto convirtíndose nun modelo de producción con nítidas limitacións porque o segredo da expresión do valor radica na igualdade e a equiparación de todos os traballos en canto que son traballo humano en xeral. Un réxime de señorío e escravitude está abocado ao fracaso e a un baixo nivel de progreso pola falta de desenrolo do ser humano dentro do natural proceso de producción de vida e de relación dunhas persoas con outras frente á naturaleza. 

O sistema capitalista é como un cosmos no que o ser humano nace e debe vivir baixo estrictas medidas de conducta económica. O amo do sistema educa, orixina e selecciona aos individuos que require. O século XXI universaliza o capitalismo nun complexo proceso de dominación de pobos e traballadores por parte de monopolios múlti e transnacionais concentrando e articulando o poder económico, político, científico-tecnolóxico, militar, mediático, educativo e cultural.

Se trata dunha época caracterizada por unha fonda enaxenación mercantil da naturaleza, da vida, dos seres humanos e das súas actividades. O capital despoxa da propia humanidade, cosificando as relacións sociais, porque todo descansa no interés privado. A brutal e descarnada realidade que se vive e se sofre como unha verdadeira traxedia social, contrasta co ideal burgués de cor de rosa e co fundamentalismo occidental, que pretende eternizar e naturalizar o capitalismo, e se crean verdadeiros escenarios de barbarie nos que a humanidade vive ao borde do vacío e do abismo. 

A VONTADE DE PODER

"La dominación tiene su propia estética y la dominación democrática tiene su estética democrática". Herbert Marcuse

Para A. Adler, a vontade de poder é a patoloxía por excelencia porque é a causante de graves desordes da personalidade.  Reside no sentimento de inferioridade que se desenrola na infancia e non é máis que unha forza compensadora destinada a poñer fin á inseguridade. O obxectivo é lograr a supremacía sobre os demais, aspirar a ser o máis forte e o mellor. Para santo Tomás é soberbia que se dá na "naturaleza caída".

A vontade de poder leva ao neurótico á "auto-divinización", unha especie de ideal da divinidade ao que tende polo seu afán de dominio e a súa ambición desmedida e que se corresponde coa soberbia, que busca o exceso como apetito de excelencia desmedida. O poderoso tenta imitar a Deus e sustituílo impoñendo o seu dominio porque odia ser como os demais. As situacións humillantes ás que se viu sometido na infancia afloran a través de rasgos de carácter defensivos creando unha vida artificial alonxada da realidade (non poucos homes de poder foron tratados na súa infancia con desprezo e,  en moitos casos se utilizaban diminutivos para nomealos).

A loita polo poder ten a misión de preservar a personalidade da humillación e o desprezo dos demais. Dese xeito se afirma con agresividade e hostilidade cunha constante actitude combativa. A sociedade se converte no seu campo de batalla polas súas desorbitadas ambicións de dominio.

Coa vontade de poder se evidencia un grave desorden na relación cos demais que se converte nun "mal para a sociedade", se elaboran dispositivos psíquicos dirixidos a asegurarse unha situación de preeminencia en todas as situacións da vida, a costa de exacerbar a súa afectividade e a súa agresividade. O poderoso se converte nun individuo orgulloso, egoísta, envidioso e avaro que en todo momento quere deslumbrar, ser o primeiro, pero que trema ante a posibilidade do fracaso. 

O amor ao próximo é contrario á soberbia da vontade de poder que é un desorden propio da exaltación do ego. Nos casos graves o ego chega a erixirse en señor da vida e da morte, propia e allea, conformando unha cultura da morte na que os poderosos se fan donos da vida dos inocentes, os débiles e os indefensos. 

A VIAXE AO HADES

"A excepción del hombre, ningún ser se maravilla de su propia existencia". A. Schopenhauer

A viaxe como arquetipo existencial se configura como un incesante deambular desprovisto de orixe e de regreso. É a existencia como movemento perpetuo nun mundo en constante cambio. A memoria é a forma psicolóxica e espiritual do regreso e sen memoria do anterior non existe posibilidade de volta. 

Entre a arquitectura e a memoria hai unha vella alianza que procede de que as dúas se derivan do hábito. O arquitecto habilita os lugares para o habitante que volve. Para Homero, a terra e a memoria son como a vida, que é o espacio onde cabe medrar e deixar pegada. A vida é "un medrar que garda a pegada de sí, dentro e fóra, no hábito". 

O Hades é a sutura liminar entre o ceo e a terra, o lar do esquecemento alén da memoria. Para a mitoloxía grega, estar morto é como estar vivo, unha forma de habitar un lugar, pero a diferencia do ceo e da terra,  o Hades é invisible como quenes o habitan, despoxados da entidade que lle daban as súas figuras,  aparecen como espíritus e sombras cunha pegada feita da ausencia do corpo que un día existeu.

A invisibilidade do Hades e a ausencia dos seus habitantes que nunca se acaba, se parece ao soños que só se poden ver se se evita espertar e se dorme para sempre. Tratar cos habitantes do Hades é como confundir vixía e soño porque morrer é quedar fóra do alcance dos vivos que non poden ter máis presencia deles que a dos soños.

Como un mal soño, a inexistencia aterroriza ás persoas porque acecha á vixía de cotío e transforma a vida nun soño cuxa brevidade contrasta co sinfín da morte e, como o soño e o invisible, escapa ao coñecemento. A luz da vixía se establece no Hades que se lle fai impenetrable como o reino das sombras, do soño e do letargo da noite.

Leteo é a fonte da que mana o torrente do olvido e para chegar ao Hades hai que cruzalo ou beber as súas augas, o que significa tanto como esquecer o que se foi e o que se fixo, olvidar o nome e a historia. Alá quedan os amores, os odios e as envidias; xa non tomarán parte no que acontece baixo o sol. As almas non respostan a nombre algún e deambulan nun soño sen sustancia porque a morte é a transfiguración por desvaecemento que fai perder a visibilidade do corpo e da identidade; é dicir,  os recordos. Ambos, o corpo e a memoria quedan ao outro lado do río do olvido. 

SENTIMENTO DE CULPA (I)

"Aquel que a si mismo se culpa de su infortunio comienza a entrar en el camino de la sabiduría". Epícteto

A culpa a que se refire Epícteto nada ten que ver co sufrimento, senón coa responsabilidade. O sufrimento, o  castigo e o pecado asociados á culpa ten a súa orixe no pensamento xudeo-cristiano. No "Adán" andróxino, ao igual que no pensamento primitivo, non hai sitio para o pecado e o sufrimiento pola anticipación do castigo. Pero coa consumación do froito prohibido se inicia a culpa e a vergoña pola división e a separación con Deus.

Na inmensidade do Kosmos non existe a malicia, polo tanto non hai culpa. Deus, "intellectus" infinito, non impón un criterio arbitrario e xusticieiro da lei. Para facernos participar, sen imposicións, da súa esencia, nun delicado respecto polo noso ser e a nosa autonomía persoal, dotóunos  co don do intellectus para obrar con liberdade, o que implica aceptar os imprevisibles riscos que comporta,  xa que a capacidade do intellectus desborda o imperio das leis físicas e naturais. O ser humano ten o inmenso potencial de facer o ben e o terrible poder de facer o mal, de rexeitar a luz e abrazar a sombra.

A execución dos actos libres, se derivan da consciencia persoal de responsabilidade. Canta máis liberdade, máis amor, e o amor é o primeiro acto esencial da persoa libre. Os actos valen o que vale o amor que os move. Jesús por amor, nos libera da culpa, da división e da separación con  Deus, e coa súa morte na cruz nos redime do pecado orixinal para que a  culpa, lonxe de ser unha manifestación enturbiadora e patolóxica, se convirta na máis clara expresión de liberdade e na mellor garantía da nosa identidade existencial: poder facer o ben e rectificar cando se fai o mal. 

Para Sarte a liberdade é "unha pasión inútil"; o ser humano "está condenado a ser libre". Pero a liberdade non é un absurdo nin un mal,  senón que, polo contrario, é a expresión do intellectus. O non é máis que a ausencia de ben no corazón das persoas, como diría Einstein. O mal non ten sustancia ao igual que a escuridade, que non é máis que a ausencia de luz. As accións humanas poden ser impelidas polo inconscente e determinar no suxeito accións irracionais. O único remedio para non sucumbir á traxedia dunha existencia sen sustancia é aceptar a responsabilidade que confire a liberdade para actuar.

A historia é a consecuencia do esquecemento da responsabilidade. O devir dos acontecementos se debe á utilización que o ser humano fixo da realidade. É o ser humano o que sitúa ao ego e á voluntad de poder no epicentro da realidade, vaciando á vida de toda sustancia e despoxándoa da súa inocencia primitiva, instaurando intencionadamente unha moral hipócrita a través do castigo, e desviando a bondade orixinal cara o sentimento de culpa como elemento coercitivo, enturbiador e patolóxico que termina afianzando a maldade no mundo.

O sentimento de culpa que nega e despreza a vida, procede do desprazamento á sombra de parte do noso ser ao non poder manifestarse por temor ao tribunal invisible que mide a ofensa, pronuncia a condena e infrinxe o castigo. O pecado que "se cometeu nos albores da civilización" pesa como unha lousa e é como unha mancha da que non logran lavarse as mans nin o corazón. É unha culpa de contornos difusos e carácter angustiante, incoherente e absurda que "acecha" cando nos sentimos fracasados e que nos penetra até sentirnos culpables en espera de que o tribunal invisible emita a definitiva sentencia. Deus é o destino, nel está a sabiduría, e na mensaxe de Jesús as razóns seminais de todo o acontecer temporal. Jesús se converte no camiño que redime da culpa, do pecado e do castigo e ilumina o camiño de volta a Deus.

A PEL

"Tu piel me atrae con la gravedad del cosmos que afuera sufre su negra eternidad impenetrable". Gioconda Belli

A pel cumple múltiples funcións: delimita e protexe, permite o contacto, é un vehículo de expresión e cumple unha importante función como estímulo sexual, ademáis da respiración, a exudación e a termorregulación. Todas as funcións xiran ao redor de dous polos, a separación e o contacto e a través da pel estamos en contacto co exterior. 

A pel reflexa o noso modo de ser. Toda perturbación dun dos nosos órganos internos se proxecta na pel e toda afección dunha zona da pel se transmite ao órgano correspondente. Según Head as zonas da pel están inervadas por segmentos medulares que inervan ao mesmo tempo vísceras abdominais ou torácicas e os trastornos destas vísceras determinan hiperestesias cutáneas nas zonas correspondentes. 

Detrás de todo o creado hai un esquema invisible que se manifesta no mundo material. "Pars pro toto", en cada parte recoñecemos o todo. Antiguamente se utilizaban sistemas sofisticados para averiguar o carácter da persoa polo lugar no que aparecían as manchas hepáticas. A pel é a proxección de procesos somáticos e psíquicos aínda que utilicemos a cosmética para manipulala tentando alterar a conciencia entre contido e forma e amosar a máscara cambiando o ser polo parecer.  Unha persoa ponse colorada de vergoña, pálida de susto, suda de medo e excitación; se lle pon a pel de "galiña", etc. Jung explorou este fenómeno con experimentos asociativos e hoxe se pode "dialogar" coa pel que resposta cunha inmediata alteración da súa conductividade eléctrica chamado PGR ou ESR. 

Baixo unha pel sensible hai unha alma sensible. Unha pel sudorosa mostra o medo e a inseguridade e un rostro colorado amosa excitación. A pel pode ser atacada desde o interior e o exterior e un non sempre consegue "salvar a pel". Na puberdade aflora a sexualidade e os seus imperativos son reprimidos con temor porque o novo desexo é descoñecido e insólito e nos mete medo. Nos gustaría dar marcha atrás e recuperar a tranquilidade do estado anterior, pero non é posible. Espertamos ao desexo do Tú, o outro polo. Queremos entrar na outra parte para sentirnos completos pero non nos atrevemos. Entón xorden as fantasías e a vergoña que se manifesta na erupción da pel. 

A pel é a fronteira do Yo que temos que cruzar para encontrarnos co Tú. A erupción do adolescente mostra a enerxía que quere ir ao encontro do Tú. Pero se non se sente seguro xorde o acné que obstaculiza a relación e impide a sexualidade e se inicia o círculo vicioso que leva a contraer acné por non vivir a sexualidade. O reprimido desexo de inflamar ao outro se transforma nunha inflamación da pel.  A vergoña pola sexualidade se troca en vergoña polos graos na cara. 

Moitos médicos recetan a píldora con bos resultados. Hai un fondo simbólico: a píldora semella un embarazo e desde ese momento o acné desaparece porque non hai nada que evitar. Tamén se dan bos resultados con baños de sol e mar porque o espirse é un primeiro paso de apertura e o sol sustitue de modo inofensivo o ansiado e temido calor do corpo do outro. Todos sabemos que a sexualidade vivida é o mellor remedio contra o acné.

Coa psoriasis, a protección natural da pel se troca en coraza. Un non quere que entre nin salga nada, se blinda polos catro costados, é o desexo de aillamento psíquico ou "blindaxe de carácter" como diría Reich. O caparazón aparta á alma do río da vida e a oprime facendo medrar a angustia. Na psoriasis os extremos se tocan, a vulnerabilidade e a autodefensa poñen de manifesto o conflicto entre o desexo e o temor á proximidade. 

Todo o dito pode aplicarse a grandes rasgos a todas as erupcións cutáneas. Unha erupción cutánea sempre indica a represión de algo que tenta atravesar a fronteira e saír á luz (o coñecemento). Por medio da erupción se amosa algo que permanecía escondido. Do mesmo xeito que detrás do picor se esconde a pasión, un ardor, un desexo que está presionando para ser descuberto. O rascar ou cavar na terra ten por finalidade sacar algo á luz e o que ten picores se rasca e escava buscando o que lle pica, o lema é:rascar na conciencia ata atopar qué é o que quere saír á luz. 

HYPOKRESIA

"El hombre sólo es rico en hipocresía. En sus diez mil disfraces para engañar confía ; y con la doble llave  que  guarda su mansión para la ajena hace ganzúa de ladrón". Antonio Machado 

A palabra hipocresía ven do grego hypokrisis que significa actuar ou finxir. Tamén da raíz hypo, máscara e crytes, resposta. Viría sendo algo así como: "respostar con máscara". Se temos en conta que "persona" ven  do etrusco phersona e do grego prósopon e  significa "máscara" en referencia á máscara que usaban os actores no teatro, temos, que a hipocresía forma parte da estructura do ego, que é a máscara que se "pon" a persoa para explicar as súas accións polas circunstancias do ambiente e  atribuirlle ás accións dos demais unha característica innata. 

Somos moitos os que negamos que sexamos imperfectos e sometemos a condena aos outros. "Ay de vosotros, escrivas y fariseos, hipócritas!, porque cerráis el reino de los cielos delante de los hombres, pues ni vosotros entráis ni dejáis entrar" Mt 23:13. A proxección freudiana, co afán, quizais, de adaptarse ás "circunstancias do ambiente", libera á hipocresía da pesada carga da intención e manifesta que é máis un autoengano que un engano deliberado. O certo é que a hipocresía é unha das "ferramentas" do ego e é tan antiga como antigo é o mundo.

Para Freud a hipocresía é un mecanismo de defensa. Desde a falacia do argumento ad hominen, moitos estudiosos arrimaron o hombro para buscarlle unha xustificación á socialización da hipocresía e redimila. Seica debe ser algo así como unha "defensa esencial" contra o fanatismo e até pode ser beneficiosa moralmente.

Algúns teorizadores dos negocios defenden a utilidade da hipocresía chegando a afirmar que os conflictos xurdidos pola hipocresía son unha parte necesaria e beneficiosa do ser humano e da sociedade no seu conxunto (se supón que é o criterio que seguen os lobbys financeiros e a teoría política moderna). Krasner suxire que nas relacións internacionais, é a soberanía causada pola paz de Westfalia, a que reafirma o principio de cuios regio, eios religio; é dicir, que a fe do líder se converte na denominación oficial do estado, iniciándose así,  a "hipocresía organizada".

Como diría Foucault existe unha complexa disposición das liñas de visión, o ocultamento e a apariencia. Todos os períodos da historia posuiron "certas condicións subxacentes de verdade" que constitúen o que é aceptable e os sistemas de pensamento  e  de coñecemento (episteme ou formacións discursivas) están rexidos por regras dominantes máis alá de gramáticas e lóxicas. 

O RENCOR

"Si quieres conocer tu pasado, mira tu presente que es el resultado. Si quieres conocer tu futuro, mira tu presente que es la causa". Buda 

O resentimento amargo, enraizado no recordo dunha inxuria da que un desexa resarcirse, é sinónimo de rencor. O recor é a resultante de humillacións que se acumulan na sombra coa esperanza de precipitarse finalmente en actos de vinganza. A traveso do resentimento xorde a idea reiterada, torturadora, compulsivamente repetida na fantasía e na acción. Xorde como un intento de anular os agravios e capitalizar a posición de víctima privilexiada. 

O suxeito rencoroso pasa de ser obxecto humillado a ser suxeito torturador. O resentimento bloquea a afectividade anulando a conciencia espacio-temporal para poñerse ao servizo dun mundo imaxinario siniestro no que a memoria se atrinchera e se nutre do devir da revancha. 

A vida se presenta como ausente de porvir e cobra sentido únicamente como devir da revancha do pasado que empurra ao futuro. É o porvir baseado na posibilidade de castigar pola vía regresiva do tempo ao obxecto responsable. A vivencia do tempo sostida polo rencor é a permanencia dunha afrenta que se rumia como un pranto que non se logra superar perpetuándose na memoria colectiva. 

A memoria da dor admite o pasado como experiencia e non como lastre. Opera como sinal que prevén a repetición do mal dando paso a unha nova construcción. En cambio a memoria do rencor reinstala a pulsión da morte, tentando interceptar o futuro e impedir a capacidade de cambio. O rencoroso está posuído por reminiscencias vindicativas. Non pode perdoar nin perdonarse abrumado pola memoria dun pasado mergullado no inconscente colectivo. 

O resentimento do ego, suscitado polas diferencias entre pobos e nacións, orixinou devastadoras consecuencias polo repetitivo rexurdimento do poder fanático que irrumpiu con ferocidade ao longo da historia da humanidade. Só un lento traballo de elaboración do resentimento posibilitará un proceso normal dos "duelos" para facilitar o tránsito da memoria do rencor á memoria da dor e dese xeito, a persoa rencorosa deixará de ser víctima inocente que reclama e castiga e logrará acceder á súa propia historia. 

FIDES

"...tu fe te ha salvado, vete en paz y queda curada de tu enfermedad". Jesús de Nazaret

Dicía Tolstoi que non se pode vivir sen fe. Que se a persoa vive é porque cré en algo. A fe dá seguridade e confianza, significa primeiro coñecemento conscente e despois a práctica de boas accións. Na linguaxe Pali a saddha é convicción, determinación e ledicia e ten o obxectivo de conducir á iluminación, o boddi e ao nirvana. Implica resolución e valentía. Combina o propósito firme e a confianza de que se pode lograr o que se persigue. 

Cando as "cousas da vida" nos sobrepasan, cando sentimos que cada obstáculo que se nos presenta fai que o noso mundo se desplome, precisamos crer en algo que lle dea sentido ao que facemos. A fe é clave para gañar o control das nosas vidas, explorar todos os niveis da existencia e alcanzar a vontade coa que superar os problemas e o desexo do ego. 

A fe se aplica a algo que non podemos comprender lóxicamente, sen embargo é precisa cando se quere comprender. Crer é ver e a fe transforma a mirada das persoas levándoas a concretar os obxectivos e a non rendirse ante os fracasos continuando fiel ás súas metas. Con fe vense claros os obxectivos aínda que non se atopen ao alcance. 

A fe non representa en sí mesma un sentimento pleno de logro, senón que é un medio que nos leva ao coñecemento. Todas as relacións se fundamentan na fe: país e fillos, home e muller, amigos, veciños e comunidades. A transferencia da realidade, a honestidade e a integridade se traducen na necesidade de ser honestos con nos mesmos e coas nosas capacidades e os nosos obxectivos. 

Non temos que confundir os medios coas causas nin coas fins. A fe forma parte da nosa estructura básica. Podemos crer que é a medicina a única que cura, pero só é un medio, e unha vez que creemos isto, comenzamos inevitablemente a pensar nos medios como fins en si mesmos. Pero as fins non se xustifican polos medios máis que nas mentes de persoas que precisan detentar o poder ou defender privilexios materiais. 

A ÁRBORE DA VIDA

"La vida se me ha aparecido siempre como una planta que vive de su rizoma. Su vida propia no es perceptible, se esconde en el rizoma. Lo que es visible sobre la tierra dura solo un verano, luego se marchita, es un fenómeno efímero (...) lo que se ve es la flor, y ésta perece. El rizoma permanece. "  C.G.Jung 

O río da vida nos leva e numerosas vidas atravesan as augas estixias sen descubrir o seu propósito. Para Bach a finalidade da vida é a de aprender a transformar os defectos en virtudes e para Jung consiste en transformar o yo e expandir a nosa conciencia mediante a vivencia dos arquetipos como forzas evolutivas.

Seguro que o noso breve paso pola vida debe ser un momento no decurso da nosa evolución. Estamos aquí para obter o máximo de sabiduría e experiencia, para desenvolver virtudes e  eliminar todo o karma malo, avanzando deste xeito cara o perfeccionamento das nosas naturalezas. Neste camiño, a ánima nos guía e nos protexe para levarnos sempre a un estadio superior. Mentres a nosa alma e a nosa personalidade estean en harmonía teremos paz e saúde. Pero cando nos desviemos do camiño polos desexos do ego e a persuasión do poder, xurdirá o conflicto que é a raíz do sufrimento e da enfermidade. 

O ego so ten acceso a unha parte da realidade, pero podemos ampliar a súa capacidade de conciencia e recoñecer outras partes de nós e da realidade que permanecen no inconscente. O ego é unha máscara que permite axustarse activamente ao contorno e aos seus cambios, pero se nos identificamos únicamente coa máscara, estamos perdendo a oportunidade de descubrir todas as nosas potencialidades internas. 

A presión exercida polo medio impide que desarrollemos todo o noso potencial. Deste xeito se xera a sombra que influirá na ánima e fomentará o medo ao abandono que está detrás de todos os sentimentos de culpa, desexos de castigo, reconciliación e expiación. Por iso a maior dificultade está nas idades nas que o temor ás convencións e o falso concepto do deber se desenvolven de forma arrolladora. Por moi sutís que sexan os medios utilizados, debemos desenrolar ao máximo a nosa individualidade para aprender a transitar pola vida guiados pola nosa ánima e aferrándonos á liberdade. 

O temor atrae e provoca o motivo dos nosos medos. O segredo radica en non ter medo de temer e de sufrir ata que nos decatemos de que estamos no camiño. Existen situacións que por medo, dor, ansiedade, xenreira ou rexeite, superan o noso límite para aceptalas e utilizamos mecanismos para xustificalas e distorsionalas chegando a negar que existen. Se crean así puntos cegos, situacións que repetimos sen aprender. Son resistencias que se negan a emerxer e nos enferman. 

As cualidades adversas que herdamos son as que debemos aprender a rexeitar. Os erros e defectos das situacións adversas deben servirnos como indicacións do que nos esforzamos en desarrollar as virtudes opostas. A árbore da vida nos mostra os distintos niveis: corpo, emocións, mente, alma, espíritu, e nos instrúe sobre as relacións entre eles, formando un sistema que nos permita recoñecer o camiño e darlle sentido á existencia para integrar a experiencia e a vivencia espiritual neste mundo. 

PHYSIS

"Podrán  cortar todas  las  flores, 
pero no podrán detener la primavera."  Pablo Neruda

Physis deriva do verbo physeo: "nacer", "brotar". A naturaleza é unha totalidade na que un quere mergullarse; lugar de recreo e obstáculo a superar. A forza da naturaleza é semellante á do xenio que se sente preto da terra e sabe que as súas manifestacións están próximas ao corazón, pero tamén ás manifestacións terroríficas e amenazadores que xacen ocultas nela. 

Mentres que a ciencia tenta aillar e separar, as necesidades íntimas do ser aspiran sempre a unificar. Así como as palabras son pezas dun mosaico que se engarzan unhas con outras para conformar unha totalidade que lle dea sentido a cada unha das partes, os fenómenos se insertan nun contexto omniabarcante do que a mirada científica prescinde. 

Goethe diserta da determinación unilateral que só atende á natura naturata porque a naturaleza é creadora. É a tensión entre a multiplicidade do particular e a necesidade de ordenar o observado. Semellantes son todas as formas e ningunha é semellante a outra. Schiller sinalaba que a metamorfose das prantas non é unha experiencia, senón unha idea.

A Physis é o compendio de todo o que existe e das súas posibles formas fenoménicas na súa globalidade. A naturaleza "bruta", "espida", a "pura materia", é algo escuro e terrible pola  que os seres humanos nunca poderán sentirse acollidos. Newton separou o experimento dos seres humanos, pero a persoa é o mellor e máis preciso aparello físico que hai. 

Hai que observar "fielmente" a naturaleza para ver que todo o que se nos aparece, todo o que nos sae ao paso como fenómeno ten unha disociación orixinaria que é susceptible de unificar. Unificar o disociado é a función da Physis; é o eterno sístole e diástole, a eterna synkrisis e dyakrisis; o inspirar e expirar do mundo no que vivimos. 

O DAIMON

"La naturaleza tiene perfecciones para mostrar que es la imagen de Dios, y defectos para indicar que es tan sólo su imagen". Pascal 

Daimon, na antiga Grecia, se refería a divinidades primitivas representadas metade bestias, metade humanas; tamén designaba as almas divinizadas dos antepasados que exercían sobre o mundo unha labor de protección, ademáis de referirse a seres divinos intermedios entre Deus e os seres humanos (os anxos). 

Heráclito pensaba que o mundo estaba poboado por forzas (Daimons) que rexían os elementos naturais  e de igual forma pensaba Pitágoras para o que o mundo estaba habitado polo sobrenatural. Sócrates se refería ao seu Daimon persoal como "a enerxía interior, unha especie de voz da conciencia, que actúa a traveso da vontade, sobre a vida, como contrapeso das inclinacións ou tendencias". O Daimon socrático infería forza interior e a través dela o filósofo podía experimentar os ritos e as crenzas máis antigas da cultura grega. Dicía que debiamos prestar atención aos Daimons, que son a voz profética do noso interior. 

Para as relixións abrahámicas, o mito de Satán representa a encarnación do mal. No xudeo-cristianismo o demo é un espíritu maligno que se pode introducir nos humanos posuíndoos. Reza un antigo proverbio: "Daimon est Deus inversus". Satán toma forma antropomórfica individualizada para  explicar o mal, a crueldade e a inxustiza que provoca o ser humano. Deus é todo bondade e misericordia. Só a imaxinación perversa pode producir o mal. Para as relixións dhármicas, a encarnación do mal queda condicionada polos actos da persoa que é libre para actuar.

A persoa séntese máis conscente da interferencia dos poderes superiores cando se enfronta con desgrazas na súa vida. Pero, se cada persoa recolle as consecuencias dos seus actos (karma), a solución parece depender de nós. A dificultade está na socialización dun proceso histórico que se replica no código xenético, polo que a solución depende da transformación individual e da impronta que ésta deixe na memoria de cada civilización: " Se recoge lo que se siembra: el que siembra para satisfacer su carne, de la carne recogerá sólo la corrupción; y el que siembra según el espíritu, del espíritu recogerá la vida eterna". Gálatas 6:8

EGO E CIVILIZACIÓN

"El error se precipita por un plano inclinado, mientras que la verdad tiene que ir penosamente cuesta arriba". Refrán antigo 

O principio absoluto da naturaleza despoxa a historia das súas vestiduras humanas exteriores. Como diría Montaigne: "Señores: aquí tengo un ramillete de flores escogidas; nada hay en él mío, sino el cordón que las ata". É difícil que a mente humana permaneza libre de pre-xuizos. A luz e as tebras son, en si mesmas idénticas, só son divisibles na mente humana. Mentres que as tembras son luz absoluta, a luz non son máis que sombras, ilusión, maya. 

As tembras son a matriz eterna das que xorde a luz. Un ten que adquirir a conciencia de si mesmo para comprender a orixe da ilusión. O ollo de Shiva faculta para ver por medio da intuición. O Nous de Anaxágoras, absoluter geist de Hegel está formado por spermeta que nos conduce á orde e á harmonía, pero o Misterum Magnum de Paracelso será sempre inescrutable para a mente humana. A persoa so pode aspirar a un estado de Samadhi que é o punto máis alto de coñecemento espiritual. 

Dicía Jung que mediante o comprender nos liberamos da dominación do inconscente e quizais a "Participación Mystique" do primitivo que diría Levy-Bruhl, indiferenciación entre suxeito e obxecto introxectada na persoa, onde reina a identidade inconscente, non afectara a psique patoloxizando a personalidade por ser o ego o centro de gravidade da persoa.

O mal está impreso no ego que é a negación da vida e se opón ao propio Kosmos; é a violación da orde natural que nos ofrece a posibilidade de ser. O ego instaura unha orde distinta á que lle é propia á vida e renuncia á unidade. Polo ego lle foi atribuída á materia o estigma do mal e a responsabilidade da multiplicidade. Pero a materia non é condición suficiente, senón necesaria para a posibilidade do mal.

O mal non está na materia, senón na utilización que o home fai da materia. O recén posúe a facultade de aprehender a luz pero a civilización opta polas sombras e a división, desatendendo as facultades que o unen ao Kosmos. O intelecto é como unha pizarra, unha tabula rasa que está en condicións de aprehender o infinito, de tal xeito que é a persoa a que elixe dividir a "rex cogitans" da "rex extensa" por empregar a famosa división de Descartes, desviando o  ego cara o mal. 

A negación do home debe entenderse como superación; como negación dun estado ontolóxico para alcanzar outro diferente. Superar a individualidade negando o ego que se erixe como medida suprema do ser a través do querer e ter para convertirse na persoa que é sen desexar, que posúe sabiduría "sen saber nada" como diría Sócrates e que ten tan alta estima como a de Dióxenes para dicirlle aos poderosos: "aparta que me tapas o sol".

CORPUS DIAMANTINO

"Alterna la lucidez del Paraiso 

Con la noche profunda, plena de terrores ". Goethe 

O Corpus diamantino imputrescible nace da flor de ouro no templo da pulgada cadrada, onde se atopa a luz branca central. Ao Suprimir a separación entre conciencia e vida se funde a Scheli, o corpo inmortal, para que se mostre o camiño que conduce á unidade con Deus. Quen busca a eternitas debe buscar o lugar onde brota a auga permanens, a esencia orixinal da vida no sagrado corazón de Jesús. 

Só o espíritu primordial vence a dimensión espacio-temporal porque está máis alá das formas e das diferencias polares. Vence as oposicións da luz e a escuridade. A unión dos opostos sobre un nivel máis elevado se manifesta a través de figuras simbólicas. As fantasías espontáneas se concretan e afondan paulatinamente en imaxes abstractas que representan principios archai-gnóstcos e expulsadas polo pensamento dan paso a formulacións intuitivas de leis presentidas que son dramatizadas ou personificadas. 

Os mandalas, Cristo cos catro evanxelistas ou Horus e os catro fillos son círculos máxicos. Os mandalas coa propensión ao catro recordan a Tetraktys pitagórica. A pranta é a miúdo imaxe e símbolo da luz e representa o vínculo entre conciencia e vida,  a vesícula xerminal. Do escuro xurde a luz. O inconscente faise conscente baixo a forma dun proceso de vida e crecemento. O símbolo mandálico reacciona sobre o autor porque procede do círculo protector, do círculo máxico que se conserva en numerosos contos populares. As prácticas máxicas non son outra cousa que proxeccións do estado anímico que atopan a súa réplica na alma "encantando" a personalidade. Consiste en retrotraer a atención cara un espacio sacro interior que é a morada da alma. 

A circum-ambulatio consiste en fixar e concentrar a atención ao redor do recinto sagrado para que a roda comence a xirar e retorne ao camiño. O periférico se subordina ao si mesmo para que queden implicados todos os aspectos da personalidade. O movemento circular unifica as forzas lúcidas e escuras da naturaleza humana. É o autocoñecemento a través da auto incubación. Por medio da atención se chega á orixe, ao punto focal; á definición do indefinido, o masculino e o feminino, a orixe hermafrodita. É a fusión espiritual dentro da personalidade física e fenoménica.; a representación da persoa "nova" nun plano trascendental onde desaparecen as sensacións corporais para prestarlle a enerxía á lucidez da conciencia, o que provoca a solución dos problemas da alma, e un desligamento da personalidade dos "enredos" emocionais e ideolóxicos, creando a unidade con Deus que se experimenta como liberación. 

A conciencia non pode alcanzar a unidade simbólica porque o inconscente colectivo non entende a súa linguaxe e se expresa a través de símbolos "máxicamente" efectivos que conteñen analoxías "primitivas". Só mediante o símbolo se pode descifrar o inconscente que debe emerxer desde o fondo do esquecemento para fundirse na unicidade da conciencia co "primitivo" da existencia humana.