Máis dun sabio recurreu á naturaleza para comprender os ciclos da vida. A vida do ser humano é un ciclo que vai de infancia en infancia. Voltaire dixo: "No es más sorprendente nacer dos veces y no una; todo en la naturaleza es resurrección". O karma e a reencarnación indican que a nosa alma, seguindo os patróns da naturaleza, viaxa polo sendeiro do nacemento, a madurez e a morte para renovarse cunha nova oportunidade nun novo nacemento.
Non somos únicamente fragmentos históricos. A información viaxa a través do espacio e o tempo en elementos discretos, os xenes e as súas mutuacións, que conteñen as semillas das nosas vidas anteriores. A nosa alma, igual que a Ave Fénix, xorde unha e outra vez a traveso das cinzas da nosa existencia anterior para renacer nunha nova vida. Isto é o que axuda a comprender porque nacemos con aptitudes e talentos que moitas veces dirixen as nosas aspiracións particulares. Son o factor que explica o noso temperamento, as nosas relacións e incluso, a nosa saúde.
Os nosos pensamentos, palabras e feitos, crean a engrenaxe coa "sustancia" de todo o que nos sucede. O que existe é un proceso dinámico que se concibe a si mesmo, participando así da esencia e da plenitude do universo. Deste xeito experimentamos personalmente as consecuencias do noso comportamento. Cada acto, cada palabra e cada pensamento, nos axuda a medrar e a completarnos como seres humanos.
A realidade natural e a alma cósmica representan a unidade de todo o que existe na infinitude do Universo. A realidade é un proceso dialéctico no que a multiplicidade se integra na permanente unidade infinita de Deus. Tal e como un labrego pranta semillas e obtén o seu fruto, do mesmo xeito ocorre coa vida. Pitágoras dicía que a vida era unha oportunidade para perfeccionar a alma. Como diría B. Franklin dunha forma ou de outra nunca deixamos de existir (...) esperando, sen embargo, que os erros nos sirvan para rectificar. Unha vida é máis grande e profunda do que o noso entendemento nos fai crer.
No hay comentarios:
Publicar un comentario