"Todo lo que es pasajero no es sino una señal". Goethe
O cerebro humano é un indicador e unha medida de conciencia. O encéfalo vai adaptándose a un "tempo" ata o punto de conectar cualidades con situacións. A historia natural dos seres vivos se corresponde coa instalación dun estado psíquico a medida das dimensións dos acontecementos da Terra. O movemento expansivo da vida se perde en ordenacións que afectan ás enerxías tanxenciais do Kosmos, se non temos en conta a marcha radial das enerxías internas.
Segundo a ciencia, no primeiro momento do episodio silencioso, xurde o "Campo de Higgs", do que tanto se fala últimamente, por mor da busca da "partícula de Deus". Estas oscilacións rapidísimas de enerxía, son a orixe de todas as enerxías e partículas fundamentais: quarks, protóns, etc., que ao interactuar e intercambiar informacións cada vez máis complexas, estableceron as relacións e as interconexións de todo o que existe.
Das oscilacións do Kosmos coa materia organizada, emerxe o punto crítico do fenómeno humano coa marea vivinte da consciencia. O movemento da vida, forma unha nota contínua baixo o ritmo do Kosmos. A xeoxénese, se prolonga na bioxénese, e ambas, na psicoxénese interna. Á cabeza, a vida, e a física subordinada a ela. No corazón da vida, a conciencia.
O Kosmos é pan-relacional e creativo. Todo, desde as partículas ás galaxias, participan do espírito, da conciencia e da vida. O espírito é a capacidade da enerxía e a materia para interconectarse. Einstein demostrou que a materia é un campo fondamente condensado de enerxía, de interacción e de información.
A bioloxía, quere explicar con estímulos externos e estatísticos, o principio da vida, a traveso da "loita pola supervivencia" e a "selección natural"; pero, aínda que os estímulos externos son precisos para arrancar ao individuo da súa "pereza natural", a vida interior, flúe habilmente, a través dos acontecementos e as colectividades, ao igual que o fai nas partículas. ¿Qué poder terían os estímulos externos aplicados a unha inercia fundamental? ¿Qué serían as enerxías mecánicas sen un interior que as alimentase?
O ímpetu do mundo non pode achar o manantial da auga permanens, máis que na existencia dun principio interior da materia. Para que vivamos a Terra como a Terra Nai, como a "Pachamama", e o Kosmos coma un ser vivo, é preciso sentir esa realidade, e entrar en comuñón con ela, irmanándonos con todo o que existe.
Admitida a realidade dun mundo interior, o fenómeno vital adquire unha nova figura natural, cunha psique proxectada desde o recordo, que estampa un temperamento a partires do cal se desenvolven todas as cualidades e os defectos. A historia natural do mundo, xorde dunha especie de seiva interior que tece e destece a estructura do Kosmos. A vida, no fondo, non é máis que un proceso constante de "axuste" e "desaxuste" desa estructura, polo que resulta inevitable esperar acontecementos dunha nova orde; unha especie de metamorfose que pecha cada período de síntese.
Os límites á vida, interponos o pensamento, porque o pensamento afecta á realidade a través da intención. O observador escolle entre múltiples realidades posibles. De acordo con Heisemberg, "os átomos non son cousas, son tendencias". As partículas que se interconectan nun Kosmos interactivo, contemplan a posibilidade de cambear a dirección das frechas do tempo, e teñen a propiedade de simultanear o obxecto en varios lugares e tempos á vez. A quen non lle parecen os soños unha realidade, en tanto non esperta... ¿E se non esperta? ¿Permanecería no soño?
.jpg)
