"Somos nuestra memoria, somos ese quimérico museo de formas inconstantes, ese montón de espejos rotos". Jorge Luís Borges
O kosmos infinito se proxecta a traveso da xenética e da memoria como un holograma (en grego holo significa todo, e grama significa escritura) de infinitas posibilidades en cada cerebro humano finito, que só será quen de interpretar unha posibilidade. O ADN reproducirá a estructura encefálica precisa para conectar o kosmos e a memoria, cuxo engrama, segundo o principio físico de acción de masa e o de equipotencialidade, está difundido polas distintas rexións do Cerebro.
Deste xeito, na memoria permanece "estampado" o hololograma infinito, do que o ser humano "extraerá" e decodificará a súa interpretación para reducir a incertidume, dentro das infinitas posibilidades que se lle ofrecen para crear o obxecto. A mente, que coñece todas as posibilidades, recuperará, por medio do "recordo", ou da intuición, unha parte, un mundo, entre todos os mundos posibles, establecendo un paradigma e un código para interpretalo.
Hegel dicía que ao saber absoluto se accede a través da memoria; e, Bruno, que as formas e as imaxes da naturaleza eran vestixios e sombras que se reflectían no espello da mente. A través da memoria, o ser humano sae da escuridade á luz, da ignorancia ao coñecemento.
Ver é unha forma de mirar, e cando Galileo dirixe a mirada cara as posibilidades cuantificables da materia introduce un paradigma que cambiará o pensamento. Os sentidos se dirixen cara unha dimensión da realidade que deixa fóra a estética, a ética, os valores, e a cualidade; e con eles a alma, a conciencia, e o espírito. O amor á sabiduría como fundamento da ciencia non sobrevive a sir Francis Bacon que, como fiscal xeral do rei Xacobe I, e coñecedor do frecuente encadenamento e persecución de bruxas, se obsesionará con poñerlle cadeas á naturaleza.
O concepto de terra "nai" como protectora e suministradora de sustento, se sustituirá polo de máquina coa interpretación que fai Descartes do mandato divino, creando unha nova forma de interpretar o "holograma" do Kosmos e intuíndo un mundo no que a mente está separada da materia. Non hai propósito nin espiritualidade na materia. Os seres vivos, non son máis ca máquinas.
Máis tarde, Newton fixo realidade o soño de Descartes construindo un enorme universo mecánico onde o tempo era matemático, absoluto e verdadeiro, ata que Einstein fixo a súa interpretación coa relatividade xeral, e Faraday e Maxwell fixeron a súa, e mostraron que os campos de forza tiñan vida propia e ían máis alá da física newtoniana. Einstein demostrou que as entidades fundamentais eran os campos e non os modelos mecánicos. Deste xeito, o mundo do electromagnetismo desterraba a interpretación mecanicista como teoría dos fenómenos naturais.
Kant e Laplace fixeron a súa interpretación en termos evolutivos e iniciaron o pensamento que levaría, a través de Hegel e Engels, á interpretación da evolución das especies, iniciada por Lamarck e rematada por Darwin. Mentres en bioloxía a interpretación ía do simple ao complexo, en física, ocorría o contrario. A ollada da termodinámica establecía que a enerxía involucrada nun acontecemento sempre se conserva, pode transformarse, pero non se perde. Sen embargo, a segunda lei da termodinámica dí que a enerxía mecánica se disipa en calor e non pode recobrarse completamente. Calquera sistema físico aillado, procederá na dirección de maior desorde e a súa entropía continuará aumentando até alcanzar o seu máximo, coa "morte térmica".
O kosmos infinito se proxecta a traveso da xenética e da memoria como un holograma (en grego holo significa todo, e grama significa escritura) de infinitas posibilidades en cada cerebro humano finito, que só será quen de interpretar unha posibilidade. O ADN reproducirá a estructura encefálica precisa para conectar o kosmos e a memoria, cuxo engrama, segundo o principio físico de acción de masa e o de equipotencialidade, está difundido polas distintas rexións do Cerebro.
Deste xeito, na memoria permanece "estampado" o hololograma infinito, do que o ser humano "extraerá" e decodificará a súa interpretación para reducir a incertidume, dentro das infinitas posibilidades que se lle ofrecen para crear o obxecto. A mente, que coñece todas as posibilidades, recuperará, por medio do "recordo", ou da intuición, unha parte, un mundo, entre todos os mundos posibles, establecendo un paradigma e un código para interpretalo.
Hegel dicía que ao saber absoluto se accede a través da memoria; e, Bruno, que as formas e as imaxes da naturaleza eran vestixios e sombras que se reflectían no espello da mente. A través da memoria, o ser humano sae da escuridade á luz, da ignorancia ao coñecemento.
Ver é unha forma de mirar, e cando Galileo dirixe a mirada cara as posibilidades cuantificables da materia introduce un paradigma que cambiará o pensamento. Os sentidos se dirixen cara unha dimensión da realidade que deixa fóra a estética, a ética, os valores, e a cualidade; e con eles a alma, a conciencia, e o espírito. O amor á sabiduría como fundamento da ciencia non sobrevive a sir Francis Bacon que, como fiscal xeral do rei Xacobe I, e coñecedor do frecuente encadenamento e persecución de bruxas, se obsesionará con poñerlle cadeas á naturaleza.
O concepto de terra "nai" como protectora e suministradora de sustento, se sustituirá polo de máquina coa interpretación que fai Descartes do mandato divino, creando unha nova forma de interpretar o "holograma" do Kosmos e intuíndo un mundo no que a mente está separada da materia. Non hai propósito nin espiritualidade na materia. Os seres vivos, non son máis ca máquinas.
Máis tarde, Newton fixo realidade o soño de Descartes construindo un enorme universo mecánico onde o tempo era matemático, absoluto e verdadeiro, ata que Einstein fixo a súa interpretación coa relatividade xeral, e Faraday e Maxwell fixeron a súa, e mostraron que os campos de forza tiñan vida propia e ían máis alá da física newtoniana. Einstein demostrou que as entidades fundamentais eran os campos e non os modelos mecánicos. Deste xeito, o mundo do electromagnetismo desterraba a interpretación mecanicista como teoría dos fenómenos naturais.
Kant e Laplace fixeron a súa interpretación en termos evolutivos e iniciaron o pensamento que levaría, a través de Hegel e Engels, á interpretación da evolución das especies, iniciada por Lamarck e rematada por Darwin. Mentres en bioloxía a interpretación ía do simple ao complexo, en física, ocorría o contrario. A ollada da termodinámica establecía que a enerxía involucrada nun acontecemento sempre se conserva, pode transformarse, pero non se perde. Sen embargo, a segunda lei da termodinámica dí que a enerxía mecánica se disipa en calor e non pode recobrarse completamente. Calquera sistema físico aillado, procederá na dirección de maior desorde e a súa entropía continuará aumentando até alcanzar o seu máximo, coa "morte térmica".
No hay comentarios:
Publicar un comentario