O concepto de método científico como único enfoque válido para chegar ao coñecemento non é eficaz. Hoxe en día, morren de fame 20 millóns de persoas ao ano, na súa maioría nenos. Outros 500 millóns padecen enfermidades relacionadas coa desnutrición. Os sucedáneos alimenticios, os plaxicidas, os plásticos e outras sustancias químicas, se comercializan a un ritmo alarmante e dañino, envenenando con produtos tóxicos a boa parte da humanidade. E, o desemprego masivo, a inxusta repartición da riqueza, e a corrupción política, forman parte da estructura da maioría das economías mundiais.
A maioría dos "expertos do club dos elexidos" ignoran onde radica o problema ou, simplemente miran para outro lado. No actual sistema educativo, a hiperespecialización impide ver o esencial, e a maioría dos académicos, teñen unha percepción sesgada e limitada da realidade e, polo tanto, inaxeitada para interpretar e entender os problemas da humanidade.
Precisamos cambear a nosa escada de valores. A esencia da realidade non se acha únicamente na Materia; os valores non son relativos; e a percepción dos sentidos non debe ser a única fonte de coñecemento e de verdade. Os conceptos de solidariedade, de beleza, e de xustiza, se obteñen a través da experiencia do interior.
Existen dous tipos de actividade: a actividade en harmonía coa naturaleza e a contraria á fluctuación normal dos acontecementos. O pensamento racional é lineal e, pola contra, os ecosistemas se apoian en procesos cíclicos e fluctuantes. A ciencia acadou grandes progresos tecnolóxicos; pero, o progreso social e humano, son unha ilusión, non existen. Podemos enviar e controlar un satélite no espazo exterior, pero somos incapaces de controlar os contaminantes que enviamos á atmósfera. Somos quen de elaborar robots sofisticados; pero milleiros de seres humanos carecen dun prato de comida ou son desafiuzados.
Nun sistema sano, sexa un individuo, unha sociedade ou un ecosistema, existe un equilibrio entre a autoafirmación e a integración. Pero non pode ser estático, ten que ser flexible e aberto ao cambio. O poder, o control e a dominación dos demais, ben pola forza, ben por forzas subliminais, non ten cabida nun sistema democrático de verdade, no que o poder económico e o político, non estean sempre nas mesmas mans.
No sistema educativo se premia a competencia e a aprendizaxe converxente, mentres se castigan a cooperación e a creatividade diverxente como opostos ao principio de autoridade. Lemas decimonónicos como "a supervivencia do máis apto", ou "a loita pola existencia", están fortemente cimentados nas sociedades actuais. Este comportamiento baseado na agresividade e na competitividade, deixa fóra do sistema a un grande número de "indixentes" que vemos como algo natural; e outro grande número de persoas, permanecen acochadas nas súas habitacións, trastornadas polo terror que lles provoca a competencia social. Sen embargo, até os individuos máis ambiciosos teñen necesidade de apoio moral, comprensión, contacto humano, e afecto.
Está asumido pola comunidade científica que o universo xa non é unha máquina composta por obxectos aillados, senon unha unidade indivisible e harmoniosa; unha rede de relacións dinámicas, da que o ser humano, como observador e, como ser conscente, forma parte. Os físicos xa asumen que os conceptos e as teorías teñen límite. As palabras, por moi claras que parezan, teñen limitacións. Por ese motivo, os científicos non tratarán nunca coa verdade, senón cunha descripción da realidade, limitada e unilateral.
Está asumido pola comunidade científica que o universo xa non é unha máquina composta por obxectos aillados, senon unha unidade indivisible e harmoniosa; unha rede de relacións dinámicas, da que o ser humano, como observador e, como ser conscente, forma parte. Os físicos xa asumen que os conceptos e as teorías teñen límite. As palabras, por moi claras que parezan, teñen limitacións. Por ese motivo, os científicos non tratarán nunca coa verdade, senón cunha descripción da realidade, limitada e unilateral.
No hay comentarios:
Publicar un comentario