A DOMINACIÓN DE SATÁN

"No se puede progresar hacia la felicidad por medio de la acción política". F. B. Skinner

No ano 1954 nace "o Club do poder" que se configura como unha institución para debatir sobre o futuro do mundo. En calquera democracia moderna se protexe o dereito de intimidade, pero a sociedade non ten dereito a saber o que traman reis, presidentes, primeiros ministros, cando se reúnen cos empresarios e os banqueiros máis poderosos da Terra.

Resulta sorprendente que casi ningún medio considere que unha concentración de personalidades así non sexa noticia cando estamos fartos de portadas de viaxes en solitario dalgunha das personalidades mentadas. Quizais o Club, máis alá de ser un centro de influencia, sexa o goberno do mundo na sombra. 

En setembro de 2001 se inicia a conquista das reservas de petróleo e gas da terra. Para librar esa batalla se utilizan a ciencia e as novas tecnoloxías como instrumentos de dominación. O modelo de mundo que se pretende se introduce lentamente, de maneira sixilosa e forzada, na nosa conciencia e na nosa psique colectiva. 

Os fenómenos sociais, chámense Beatles, Rolling Stones, fútbol,... e a maioría dos contidos de determinadas emisoras de radio e televisión, se utilizan como instrumentos de lavado de cerebro devastadores, cortesía de institutos adicados ao estudo do comportamento humano. Hal Becker dicía: "Conozco el secreto para hacer que el norteamericano medio crea lo que yo quiera. Me basta con controlar la televisión... Pones algo en televisión y se convierte en real. Si el mundo de afuera de la tele contradice las imágenes, la gente empieza a querer cambiar el mundo para que se parezca a lo que ve por la televisión... ".

En 1956, T. Adorno e  colaboradores, consideraron á televisión como un instrumento de condicionamento e control psicóloxico como nunca se houbera soñado. "A televisión e os medios de comunicación supoñían un medio ideal para formar unha cultura homoxénea, de masas, a través da cal se podía controlar e conformar a opinión pública de xeito que todas as persoas do país acabaran pensando o mesmo. ".

Edward Bernays, sobriño de S. Freud,  escribía: "A manipulación intelixente e conscente dos hábitos e opinións organizada das masas é un elemento importante nunha sociedade democrática. Aqueles que saben manipular este mecanismo oculto da sociedade constitúe un goberno invisible que é o que realmente manda... ". "Conforme a civilización se volve máis complexa, e conforme a necesidade dun goberno invisible se fai máis patente, se inventaron e se desenrolaron medios capaces de reglamentar a opinión pública".

Un novo modelo de sociedade, turbio e indefinido comenzou a emerxer das tembras cando os executivos se decataron de que unha conciencia posmoderna para propósitos de consumo de masas se expresaba mellor sen ter "ningún punto de vista único, ningunha filosofía,  senón só cunha negación da razón como aspecto a favor da expresión de desexos, fantasías e ansiedades".

APROPIACIÓN

"El ejecutivo del estado moderno no es otra cosa que un comité de administración de la burguesía". K. Marx

Coa apropiación dos bens e da terra por parte dos poderosos, a escravitude se considera unha condición inorgánica de producción, xunto co gando, ou como un apéndice do chan. A guerra de conquista, a escravitude e a conseguinte xeralización do ager publicus, provocan que uns poucos se erixan en representantes supremos da comunidade. 

O capital acaba apropiándose do productor e do produto convirtíndose nun modelo de producción con nítidas limitacións porque o segredo da expresión do valor radica na igualdade e a equiparación de todos os traballos en canto que son traballo humano en xeral. Un réxime de señorío e escravitude está abocado ao fracaso e a un baixo nivel de progreso pola falta de desenrolo do ser humano dentro do natural proceso de producción de vida e de relación dunhas persoas con outras frente á naturaleza. 

O sistema capitalista é como un cosmos no que o ser humano nace e debe vivir baixo estrictas medidas de conducta económica. O amo do sistema educa, orixina e selecciona aos individuos que require. O século XXI universaliza o capitalismo nun complexo proceso de dominación de pobos e traballadores por parte de monopolios múlti e transnacionais concentrando e articulando o poder económico, político, científico-tecnolóxico, militar, mediático, educativo e cultural.

Se trata dunha época caracterizada por unha fonda enaxenación mercantil da naturaleza, da vida, dos seres humanos e das súas actividades. O capital despoxa da propia humanidade, cosificando as relacións sociais, porque todo descansa no interés privado. A brutal e descarnada realidade que se vive e se sofre como unha verdadeira traxedia social, contrasta co ideal burgués de cor de rosa e co fundamentalismo occidental, que pretende eternizar e naturalizar o capitalismo, e se crean verdadeiros escenarios de barbarie nos que a humanidade vive ao borde do vacío e do abismo. 

A VONTADE DE PODER

"La dominación tiene su propia estética y la dominación democrática tiene su estética democrática". Herbert Marcuse

Para A. Adler, a vontade de poder é a patoloxía por excelencia porque é a causante de graves desordes da personalidade.  Reside no sentimento de inferioridade que se desenrola na infancia e non é máis que unha forza compensadora destinada a poñer fin á inseguridade. O obxectivo é lograr a supremacía sobre os demais, aspirar a ser o máis forte e o mellor. Para santo Tomás é soberbia que se dá na "naturaleza caída".

A vontade de poder leva ao neurótico á "auto-divinización", unha especie de ideal da divinidade ao que tende polo seu afán de dominio e a súa ambición desmedida e que se corresponde coa soberbia, que busca o exceso como apetito de excelencia desmedida. O poderoso tenta imitar a Deus e sustituílo impoñendo o seu dominio porque odia ser como os demais. As situacións humillantes ás que se viu sometido na infancia afloran a través de rasgos de carácter defensivos creando unha vida artificial alonxada da realidade (non poucos homes de poder foron tratados na súa infancia con desprezo e,  en moitos casos se utilizaban diminutivos para nomealos).

A loita polo poder ten a misión de preservar a personalidade da humillación e o desprezo dos demais. Dese xeito se afirma con agresividade e hostilidade cunha constante actitude combativa. A sociedade se converte no seu campo de batalla polas súas desorbitadas ambicións de dominio.

Coa vontade de poder se evidencia un grave desorden na relación cos demais que se converte nun "mal para a sociedade", se elaboran dispositivos psíquicos dirixidos a asegurarse unha situación de preeminencia en todas as situacións da vida, a costa de exacerbar a súa afectividade e a súa agresividade. O poderoso se converte nun individuo orgulloso, egoísta, envidioso e avaro que en todo momento quere deslumbrar, ser o primeiro, pero que trema ante a posibilidade do fracaso. 

O amor ao próximo é contrario á soberbia da vontade de poder que é un desorden propio da exaltación do ego. Nos casos graves o ego chega a erixirse en señor da vida e da morte, propia e allea, conformando unha cultura da morte na que os poderosos se fan donos da vida dos inocentes, os débiles e os indefensos. 

A VIAXE AO HADES

"A excepción del hombre, ningún ser se maravilla de su propia existencia". A. Schopenhauer

A viaxe como arquetipo existencial se configura como un incesante deambular desprovisto de orixe e de regreso. É a existencia como movemento perpetuo nun mundo en constante cambio. A memoria é a forma psicolóxica e espiritual do regreso e sen memoria do anterior non existe posibilidade de volta. 

Entre a arquitectura e a memoria hai unha vella alianza que procede de que as dúas se derivan do hábito. O arquitecto habilita os lugares para o habitante que volve. Para Homero, a terra e a memoria son como a vida, que é o espacio onde cabe medrar e deixar pegada. A vida é "un medrar que garda a pegada de sí, dentro e fóra, no hábito". 

O Hades é a sutura liminar entre o ceo e a terra, o lar do esquecemento alén da memoria. Para a mitoloxía grega, estar morto é como estar vivo, unha forma de habitar un lugar, pero a diferencia do ceo e da terra,  o Hades é invisible como quenes o habitan, despoxados da entidade que lle daban as súas figuras,  aparecen como espíritus e sombras cunha pegada feita da ausencia do corpo que un día existeu.

A invisibilidade do Hades e a ausencia dos seus habitantes que nunca se acaba, se parece ao soños que só se poden ver se se evita espertar e se dorme para sempre. Tratar cos habitantes do Hades é como confundir vixía e soño porque morrer é quedar fóra do alcance dos vivos que non poden ter máis presencia deles que a dos soños.

Como un mal soño, a inexistencia aterroriza ás persoas porque acecha á vixía de cotío e transforma a vida nun soño cuxa brevidade contrasta co sinfín da morte e, como o soño e o invisible, escapa ao coñecemento. A luz da vixía se establece no Hades que se lle fai impenetrable como o reino das sombras, do soño e do letargo da noite.

Leteo é a fonte da que mana o torrente do olvido e para chegar ao Hades hai que cruzalo ou beber as súas augas, o que significa tanto como esquecer o que se foi e o que se fixo, olvidar o nome e a historia. Alá quedan os amores, os odios e as envidias; xa non tomarán parte no que acontece baixo o sol. As almas non respostan a nombre algún e deambulan nun soño sen sustancia porque a morte é a transfiguración por desvaecemento que fai perder a visibilidade do corpo e da identidade; é dicir,  os recordos. Ambos, o corpo e a memoria quedan ao outro lado do río do olvido. 

SENTIMENTO DE CULPA (I)

"Aquel que a si mismo se culpa de su infortunio comienza a entrar en el camino de la sabiduría". Epícteto

A culpa a que se refire Epícteto nada ten que ver co sufrimento, senón coa responsabilidade. O sufrimento, o  castigo e o pecado asociados á culpa ten a súa orixe no pensamento xudeo-cristiano. No "Adán" andróxino, ao igual que no pensamento primitivo, non hai sitio para o pecado e o sufrimiento pola anticipación do castigo. Pero coa consumación do froito prohibido se inicia a culpa e a vergoña pola división e a separación con Deus.

Na inmensidade do Kosmos non existe a malicia, polo tanto non hai culpa. Deus, "intellectus" infinito, non impón un criterio arbitrario e xusticieiro da lei. Para facernos participar, sen imposicións, da súa esencia, nun delicado respecto polo noso ser e a nosa autonomía persoal, dotóunos  co don do intellectus para obrar con liberdade, o que implica aceptar os imprevisibles riscos que comporta,  xa que a capacidade do intellectus desborda o imperio das leis físicas e naturais. O ser humano ten o inmenso potencial de facer o ben e o terrible poder de facer o mal, de rexeitar a luz e abrazar a sombra.

A execución dos actos libres, se derivan da consciencia persoal de responsabilidade. Canta máis liberdade, máis amor, e o amor é o primeiro acto esencial da persoa libre. Os actos valen o que vale o amor que os move. Jesús por amor, nos libera da culpa, da división e da separación con  Deus, e coa súa morte na cruz nos redime do pecado orixinal para que a  culpa, lonxe de ser unha manifestación enturbiadora e patolóxica, se convirta na máis clara expresión de liberdade e na mellor garantía da nosa identidade existencial: poder facer o ben e rectificar cando se fai o mal. 

Para Sarte a liberdade é "unha pasión inútil"; o ser humano "está condenado a ser libre". Pero a liberdade non é un absurdo nin un mal,  senón que, polo contrario, é a expresión do intellectus. O non é máis que a ausencia de ben no corazón das persoas, como diría Einstein. O mal non ten sustancia ao igual que a escuridade, que non é máis que a ausencia de luz. As accións humanas poden ser impelidas polo inconscente e determinar no suxeito accións irracionais. O único remedio para non sucumbir á traxedia dunha existencia sen sustancia é aceptar a responsabilidade que confire a liberdade para actuar.

A historia é a consecuencia do esquecemento da responsabilidade. O devir dos acontecementos se debe á utilización que o ser humano fixo da realidade. É o ser humano o que sitúa ao ego e á voluntad de poder no epicentro da realidade, vaciando á vida de toda sustancia e despoxándoa da súa inocencia primitiva, instaurando intencionadamente unha moral hipócrita a través do castigo, e desviando a bondade orixinal cara o sentimento de culpa como elemento coercitivo, enturbiador e patolóxico que termina afianzando a maldade no mundo.

O sentimento de culpa que nega e despreza a vida, procede do desprazamento á sombra de parte do noso ser ao non poder manifestarse por temor ao tribunal invisible que mide a ofensa, pronuncia a condena e infrinxe o castigo. O pecado que "se cometeu nos albores da civilización" pesa como unha lousa e é como unha mancha da que non logran lavarse as mans nin o corazón. É unha culpa de contornos difusos e carácter angustiante, incoherente e absurda que "acecha" cando nos sentimos fracasados e que nos penetra até sentirnos culpables en espera de que o tribunal invisible emita a definitiva sentencia. Deus é o destino, nel está a sabiduría, e na mensaxe de Jesús as razóns seminais de todo o acontecer temporal. Jesús se converte no camiño que redime da culpa, do pecado e do castigo e ilumina o camiño de volta a Deus.

A PEL

"Tu piel me atrae con la gravedad del cosmos que afuera sufre su negra eternidad impenetrable". Gioconda Belli

A pel cumple múltiples funcións: delimita e protexe, permite o contacto, é un vehículo de expresión e cumple unha importante función como estímulo sexual, ademáis da respiración, a exudación e a termorregulación. Todas as funcións xiran ao redor de dous polos, a separación e o contacto e a través da pel estamos en contacto co exterior. 

A pel reflexa o noso modo de ser. Toda perturbación dun dos nosos órganos internos se proxecta na pel e toda afección dunha zona da pel se transmite ao órgano correspondente. Según Head as zonas da pel están inervadas por segmentos medulares que inervan ao mesmo tempo vísceras abdominais ou torácicas e os trastornos destas vísceras determinan hiperestesias cutáneas nas zonas correspondentes. 

Detrás de todo o creado hai un esquema invisible que se manifesta no mundo material. "Pars pro toto", en cada parte recoñecemos o todo. Antiguamente se utilizaban sistemas sofisticados para averiguar o carácter da persoa polo lugar no que aparecían as manchas hepáticas. A pel é a proxección de procesos somáticos e psíquicos aínda que utilicemos a cosmética para manipulala tentando alterar a conciencia entre contido e forma e amosar a máscara cambiando o ser polo parecer.  Unha persoa ponse colorada de vergoña, pálida de susto, suda de medo e excitación; se lle pon a pel de "galiña", etc. Jung explorou este fenómeno con experimentos asociativos e hoxe se pode "dialogar" coa pel que resposta cunha inmediata alteración da súa conductividade eléctrica chamado PGR ou ESR. 

Baixo unha pel sensible hai unha alma sensible. Unha pel sudorosa mostra o medo e a inseguridade e un rostro colorado amosa excitación. A pel pode ser atacada desde o interior e o exterior e un non sempre consegue "salvar a pel". Na puberdade aflora a sexualidade e os seus imperativos son reprimidos con temor porque o novo desexo é descoñecido e insólito e nos mete medo. Nos gustaría dar marcha atrás e recuperar a tranquilidade do estado anterior, pero non é posible. Espertamos ao desexo do Tú, o outro polo. Queremos entrar na outra parte para sentirnos completos pero non nos atrevemos. Entón xorden as fantasías e a vergoña que se manifesta na erupción da pel. 

A pel é a fronteira do Yo que temos que cruzar para encontrarnos co Tú. A erupción do adolescente mostra a enerxía que quere ir ao encontro do Tú. Pero se non se sente seguro xorde o acné que obstaculiza a relación e impide a sexualidade e se inicia o círculo vicioso que leva a contraer acné por non vivir a sexualidade. O reprimido desexo de inflamar ao outro se transforma nunha inflamación da pel.  A vergoña pola sexualidade se troca en vergoña polos graos na cara. 

Moitos médicos recetan a píldora con bos resultados. Hai un fondo simbólico: a píldora semella un embarazo e desde ese momento o acné desaparece porque non hai nada que evitar. Tamén se dan bos resultados con baños de sol e mar porque o espirse é un primeiro paso de apertura e o sol sustitue de modo inofensivo o ansiado e temido calor do corpo do outro. Todos sabemos que a sexualidade vivida é o mellor remedio contra o acné.

Coa psoriasis, a protección natural da pel se troca en coraza. Un non quere que entre nin salga nada, se blinda polos catro costados, é o desexo de aillamento psíquico ou "blindaxe de carácter" como diría Reich. O caparazón aparta á alma do río da vida e a oprime facendo medrar a angustia. Na psoriasis os extremos se tocan, a vulnerabilidade e a autodefensa poñen de manifesto o conflicto entre o desexo e o temor á proximidade. 

Todo o dito pode aplicarse a grandes rasgos a todas as erupcións cutáneas. Unha erupción cutánea sempre indica a represión de algo que tenta atravesar a fronteira e saír á luz (o coñecemento). Por medio da erupción se amosa algo que permanecía escondido. Do mesmo xeito que detrás do picor se esconde a pasión, un ardor, un desexo que está presionando para ser descuberto. O rascar ou cavar na terra ten por finalidade sacar algo á luz e o que ten picores se rasca e escava buscando o que lle pica, o lema é:rascar na conciencia ata atopar qué é o que quere saír á luz. 

HYPOKRESIA

"El hombre sólo es rico en hipocresía. En sus diez mil disfraces para engañar confía ; y con la doble llave  que  guarda su mansión para la ajena hace ganzúa de ladrón". Antonio Machado 

A palabra hipocresía ven do grego hypokrisis que significa actuar ou finxir. Tamén da raíz hypo, máscara e crytes, resposta. Viría sendo algo así como: "respostar con máscara". Se temos en conta que "persona" ven  do etrusco phersona e do grego prósopon e  significa "máscara" en referencia á máscara que usaban os actores no teatro, temos, que a hipocresía forma parte da estructura do ego, que é a máscara que se "pon" a persoa para explicar as súas accións polas circunstancias do ambiente e  atribuirlle ás accións dos demais unha característica innata. 

Somos moitos os que negamos que sexamos imperfectos e sometemos a condena aos outros. "Ay de vosotros, escrivas y fariseos, hipócritas!, porque cerráis el reino de los cielos delante de los hombres, pues ni vosotros entráis ni dejáis entrar" Mt 23:13. A proxección freudiana, co afán, quizais, de adaptarse ás "circunstancias do ambiente", libera á hipocresía da pesada carga da intención e manifesta que é máis un autoengano que un engano deliberado. O certo é que a hipocresía é unha das "ferramentas" do ego e é tan antiga como antigo é o mundo.

Para Freud a hipocresía é un mecanismo de defensa. Desde a falacia do argumento ad hominen, moitos estudiosos arrimaron o hombro para buscarlle unha xustificación á socialización da hipocresía e redimila. Seica debe ser algo así como unha "defensa esencial" contra o fanatismo e até pode ser beneficiosa moralmente.

Algúns teorizadores dos negocios defenden a utilidade da hipocresía chegando a afirmar que os conflictos xurdidos pola hipocresía son unha parte necesaria e beneficiosa do ser humano e da sociedade no seu conxunto (se supón que é o criterio que seguen os lobbys financeiros e a teoría política moderna). Krasner suxire que nas relacións internacionais, é a soberanía causada pola paz de Westfalia, a que reafirma o principio de cuios regio, eios religio; é dicir, que a fe do líder se converte na denominación oficial do estado, iniciándose así,  a "hipocresía organizada".

Como diría Foucault existe unha complexa disposición das liñas de visión, o ocultamento e a apariencia. Todos os períodos da historia posuiron "certas condicións subxacentes de verdade" que constitúen o que é aceptable e os sistemas de pensamento  e  de coñecemento (episteme ou formacións discursivas) están rexidos por regras dominantes máis alá de gramáticas e lóxicas. 

O RENCOR

"Si quieres conocer tu pasado, mira tu presente que es el resultado. Si quieres conocer tu futuro, mira tu presente que es la causa". Buda 

O resentimento amargo, enraizado no recordo dunha inxuria da que un desexa resarcirse, é sinónimo de rencor. O recor é a resultante de humillacións que se acumulan na sombra coa esperanza de precipitarse finalmente en actos de vinganza. A traveso do resentimento xorde a idea reiterada, torturadora, compulsivamente repetida na fantasía e na acción. Xorde como un intento de anular os agravios e capitalizar a posición de víctima privilexiada. 

O suxeito rencoroso pasa de ser obxecto humillado a ser suxeito torturador. O resentimento bloquea a afectividade anulando a conciencia espacio-temporal para poñerse ao servizo dun mundo imaxinario siniestro no que a memoria se atrinchera e se nutre do devir da revancha. 

A vida se presenta como ausente de porvir e cobra sentido únicamente como devir da revancha do pasado que empurra ao futuro. É o porvir baseado na posibilidade de castigar pola vía regresiva do tempo ao obxecto responsable. A vivencia do tempo sostida polo rencor é a permanencia dunha afrenta que se rumia como un pranto que non se logra superar perpetuándose na memoria colectiva. 

A memoria da dor admite o pasado como experiencia e non como lastre. Opera como sinal que prevén a repetición do mal dando paso a unha nova construcción. En cambio a memoria do rencor reinstala a pulsión da morte, tentando interceptar o futuro e impedir a capacidade de cambio. O rencoroso está posuído por reminiscencias vindicativas. Non pode perdoar nin perdonarse abrumado pola memoria dun pasado mergullado no inconscente colectivo. 

O resentimento do ego, suscitado polas diferencias entre pobos e nacións, orixinou devastadoras consecuencias polo repetitivo rexurdimento do poder fanático que irrumpiu con ferocidade ao longo da historia da humanidade. Só un lento traballo de elaboración do resentimento posibilitará un proceso normal dos "duelos" para facilitar o tránsito da memoria do rencor á memoria da dor e dese xeito, a persoa rencorosa deixará de ser víctima inocente que reclama e castiga e logrará acceder á súa propia historia. 

FIDES

"...tu fe te ha salvado, vete en paz y queda curada de tu enfermedad". Jesús de Nazaret

Dicía Tolstoi que non se pode vivir sen fe. Que se a persoa vive é porque cré en algo. A fe dá seguridade e confianza, significa primeiro coñecemento conscente e despois a práctica de boas accións. Na linguaxe Pali a saddha é convicción, determinación e ledicia e ten o obxectivo de conducir á iluminación, o boddi e ao nirvana. Implica resolución e valentía. Combina o propósito firme e a confianza de que se pode lograr o que se persigue. 

Cando as "cousas da vida" nos sobrepasan, cando sentimos que cada obstáculo que se nos presenta fai que o noso mundo se desplome, precisamos crer en algo que lle dea sentido ao que facemos. A fe é clave para gañar o control das nosas vidas, explorar todos os niveis da existencia e alcanzar a vontade coa que superar os problemas e o desexo do ego. 

A fe se aplica a algo que non podemos comprender lóxicamente, sen embargo é precisa cando se quere comprender. Crer é ver e a fe transforma a mirada das persoas levándoas a concretar os obxectivos e a non rendirse ante os fracasos continuando fiel ás súas metas. Con fe vense claros os obxectivos aínda que non se atopen ao alcance. 

A fe non representa en sí mesma un sentimento pleno de logro, senón que é un medio que nos leva ao coñecemento. Todas as relacións se fundamentan na fe: país e fillos, home e muller, amigos, veciños e comunidades. A transferencia da realidade, a honestidade e a integridade se traducen na necesidade de ser honestos con nos mesmos e coas nosas capacidades e os nosos obxectivos. 

Non temos que confundir os medios coas causas nin coas fins. A fe forma parte da nosa estructura básica. Podemos crer que é a medicina a única que cura, pero só é un medio, e unha vez que creemos isto, comenzamos inevitablemente a pensar nos medios como fins en si mesmos. Pero as fins non se xustifican polos medios máis que nas mentes de persoas que precisan detentar o poder ou defender privilexios materiais. 

A ÁRBORE DA VIDA

"La vida se me ha aparecido siempre como una planta que vive de su rizoma. Su vida propia no es perceptible, se esconde en el rizoma. Lo que es visible sobre la tierra dura solo un verano, luego se marchita, es un fenómeno efímero (...) lo que se ve es la flor, y ésta perece. El rizoma permanece. "  C.G.Jung 

O río da vida nos leva e numerosas vidas atravesan as augas estixias sen descubrir o seu propósito. Para Bach a finalidade da vida é a de aprender a transformar os defectos en virtudes e para Jung consiste en transformar o yo e expandir a nosa conciencia mediante a vivencia dos arquetipos como forzas evolutivas.

Seguro que o noso breve paso pola vida debe ser un momento no decurso da nosa evolución. Estamos aquí para obter o máximo de sabiduría e experiencia, para desenvolver virtudes e  eliminar todo o karma malo, avanzando deste xeito cara o perfeccionamento das nosas naturalezas. Neste camiño, a ánima nos guía e nos protexe para levarnos sempre a un estadio superior. Mentres a nosa alma e a nosa personalidade estean en harmonía teremos paz e saúde. Pero cando nos desviemos do camiño polos desexos do ego e a persuasión do poder, xurdirá o conflicto que é a raíz do sufrimento e da enfermidade. 

O ego so ten acceso a unha parte da realidade, pero podemos ampliar a súa capacidade de conciencia e recoñecer outras partes de nós e da realidade que permanecen no inconscente. O ego é unha máscara que permite axustarse activamente ao contorno e aos seus cambios, pero se nos identificamos únicamente coa máscara, estamos perdendo a oportunidade de descubrir todas as nosas potencialidades internas. 

A presión exercida polo medio impide que desarrollemos todo o noso potencial. Deste xeito se xera a sombra que influirá na ánima e fomentará o medo ao abandono que está detrás de todos os sentimentos de culpa, desexos de castigo, reconciliación e expiación. Por iso a maior dificultade está nas idades nas que o temor ás convencións e o falso concepto do deber se desenvolven de forma arrolladora. Por moi sutís que sexan os medios utilizados, debemos desenrolar ao máximo a nosa individualidade para aprender a transitar pola vida guiados pola nosa ánima e aferrándonos á liberdade. 

O temor atrae e provoca o motivo dos nosos medos. O segredo radica en non ter medo de temer e de sufrir ata que nos decatemos de que estamos no camiño. Existen situacións que por medo, dor, ansiedade, xenreira ou rexeite, superan o noso límite para aceptalas e utilizamos mecanismos para xustificalas e distorsionalas chegando a negar que existen. Se crean así puntos cegos, situacións que repetimos sen aprender. Son resistencias que se negan a emerxer e nos enferman. 

As cualidades adversas que herdamos son as que debemos aprender a rexeitar. Os erros e defectos das situacións adversas deben servirnos como indicacións do que nos esforzamos en desarrollar as virtudes opostas. A árbore da vida nos mostra os distintos niveis: corpo, emocións, mente, alma, espíritu, e nos instrúe sobre as relacións entre eles, formando un sistema que nos permita recoñecer o camiño e darlle sentido á existencia para integrar a experiencia e a vivencia espiritual neste mundo. 

PHYSIS

"Podrán  cortar todas  las  flores, 
pero no podrán detener la primavera."  Pablo Neruda

Physis deriva do verbo physeo: "nacer", "brotar". A naturaleza é unha totalidade na que un quere mergullarse; lugar de recreo e obstáculo a superar. A forza da naturaleza é semellante á do xenio que se sente preto da terra e sabe que as súas manifestacións están próximas ao corazón, pero tamén ás manifestacións terroríficas e amenazadores que xacen ocultas nela. 

Mentres que a ciencia tenta aillar e separar, as necesidades íntimas do ser aspiran sempre a unificar. Así como as palabras son pezas dun mosaico que se engarzan unhas con outras para conformar unha totalidade que lle dea sentido a cada unha das partes, os fenómenos se insertan nun contexto omniabarcante do que a mirada científica prescinde. 

Goethe diserta da determinación unilateral que só atende á natura naturata porque a naturaleza é creadora. É a tensión entre a multiplicidade do particular e a necesidade de ordenar o observado. Semellantes son todas as formas e ningunha é semellante a outra. Schiller sinalaba que a metamorfose das prantas non é unha experiencia, senón unha idea.

A Physis é o compendio de todo o que existe e das súas posibles formas fenoménicas na súa globalidade. A naturaleza "bruta", "espida", a "pura materia", é algo escuro e terrible pola  que os seres humanos nunca poderán sentirse acollidos. Newton separou o experimento dos seres humanos, pero a persoa é o mellor e máis preciso aparello físico que hai. 

Hai que observar "fielmente" a naturaleza para ver que todo o que se nos aparece, todo o que nos sae ao paso como fenómeno ten unha disociación orixinaria que é susceptible de unificar. Unificar o disociado é a función da Physis; é o eterno sístole e diástole, a eterna synkrisis e dyakrisis; o inspirar e expirar do mundo no que vivimos.