CORPUS DIAMANTINO

"Alterna la lucidez del Paraiso 

Con la noche profunda, plena de terrores ". Goethe 

O Corpus diamantino imputrescible nace da flor de ouro no templo da pulgada cadrada, onde se atopa a luz branca central. Ao Suprimir a separación entre conciencia e vida se funde a Scheli, o corpo inmortal, para que se mostre o camiño que conduce á unidade con Deus. Quen busca a eternitas debe buscar o lugar onde brota a auga permanens, a esencia orixinal da vida no sagrado corazón de Jesús. 

Só o espíritu primordial vence a dimensión espacio-temporal porque está máis alá das formas e das diferencias polares. Vence as oposicións da luz e a escuridade. A unión dos opostos sobre un nivel máis elevado se manifesta a través de figuras simbólicas. As fantasías espontáneas se concretan e afondan paulatinamente en imaxes abstractas que representan principios archai-gnóstcos e expulsadas polo pensamento dan paso a formulacións intuitivas de leis presentidas que son dramatizadas ou personificadas. 

Os mandalas, Cristo cos catro evanxelistas ou Horus e os catro fillos son círculos máxicos. Os mandalas coa propensión ao catro recordan a Tetraktys pitagórica. A pranta é a miúdo imaxe e símbolo da luz e representa o vínculo entre conciencia e vida,  a vesícula xerminal. Do escuro xurde a luz. O inconscente faise conscente baixo a forma dun proceso de vida e crecemento. O símbolo mandálico reacciona sobre o autor porque procede do círculo protector, do círculo máxico que se conserva en numerosos contos populares. As prácticas máxicas non son outra cousa que proxeccións do estado anímico que atopan a súa réplica na alma "encantando" a personalidade. Consiste en retrotraer a atención cara un espacio sacro interior que é a morada da alma. 

A circum-ambulatio consiste en fixar e concentrar a atención ao redor do recinto sagrado para que a roda comence a xirar e retorne ao camiño. O periférico se subordina ao si mesmo para que queden implicados todos os aspectos da personalidade. O movemento circular unifica as forzas lúcidas e escuras da naturaleza humana. É o autocoñecemento a través da auto incubación. Por medio da atención se chega á orixe, ao punto focal; á definición do indefinido, o masculino e o feminino, a orixe hermafrodita. É a fusión espiritual dentro da personalidade física e fenoménica.; a representación da persoa "nova" nun plano trascendental onde desaparecen as sensacións corporais para prestarlle a enerxía á lucidez da conciencia, o que provoca a solución dos problemas da alma, e un desligamento da personalidade dos "enredos" emocionais e ideolóxicos, creando a unidade con Deus que se experimenta como liberación. 

A conciencia non pode alcanzar a unidade simbólica porque o inconscente colectivo non entende a súa linguaxe e se expresa a través de símbolos "máxicamente" efectivos que conteñen analoxías "primitivas". Só mediante o símbolo se pode descifrar o inconscente que debe emerxer desde o fondo do esquecemento para fundirse na unicidade da conciencia co "primitivo" da existencia humana.