SALUTIS

"A ninguno de nosotros, en esta tierra, se le pide que haga más de lo que esté en sus manos hacer, y si nos esforzamos por obtener lo mejor de nosotros mismos, la salud y la felicidad constituyen una posibilidad cierta para cada uno de nosotros". Edward Bach. 

O triunfo da saúde sobre a enfermidade depende da comprensión da bipolaridade e do poder que opera no noso interior para correxir e superar as nosas caréncias. A causa primixenia da enfermidade depende da desarmonía entre a alma e a personalidade. A nosa habilidade para utilizar a vontade e descubrir a carencia que está provocando o conflicto é fundamental para neutralizala coa virtude oposta. 

Aceptar a nosa realidade é o primeiro paso para chegar a coñecernos, resolver os nosos conflictos conscentes e aprender da experiencia para superarnos e medrar. O azar e a incertidume aparentes son produto do noso descoñecemento das leis que rixen os fenómenos que observamos. Como diría Einstein: "Deus non xoga aos dados".

A sicronicidade dos sucesos fenoménicos só se percibe a través da alma á que podemos chegar por medio da virtude. O inconscente atravesa en determinados momentos a Maja e se presenta no mundo sensible en sicronicidade coa conciencia. Todo o coñecemento está no noso interior e o seu estudo aporta o recoñecemento do saber que está latente na alma.

Aprender é recordar e coñecer non é máis que re-coñecer. Non é máis que espertar e darlle sentido á nosa existencia. Sócrates dicía: "coñécete a ti mesmo" e quen non recorda o seu pasado está condenado a repetilo. O proceso é complicado, pero se atopamos as claves para entender e resolver os problemas da nosa vida cotiá estamos no camiño. 

A vida é un vector de tránsito con traballos que realizar para acceder ao coñecemento,  medrar e mostrarse ante os demais. Compre achar o método para conducir o ego e o desexo cara a unidade. O proceso integra accións, desexos, pensamentos, devoción e servizo en todas as facetas da vida. É un proceso de transformación que permite progresivamente adquirir diferentes niveis de conciencia ata chegar á conciencia total, 

Kepler dixo: Mi más grande deseo es conservar, dentro de mi medianía, al Dios que encuentro por doquier en el exterior, también interiormente". Goethe engadiría: "El noble hombre no se sintió consciente de que, justamente en ese momento, lo Divino en él estaba en la unión más precisa con lo Divino del universo".