A BELEZA TURBIA

"Hundirse en el fondo del abismo, Cielo o Infierno, ¿qué importa? Al fondo de lo desconocido para encontrarse de nuevo?  Charles Baudelaire.

Os escolásticos coñecían ben a idiosincrasia da voluptuosidade na dor. François Banal ao falar da "novela cruel" que os jansenistas edificaran sobre a teoloxía da gracia, di que algúns "encontran o sistema moi cristiá (...) como confunden a súa linguaxe coa de San Pablo, a mesma dureza e terror parecen refinar a súa devoción e canto máis treman de medo, máis se imaxinan transidos de piedade...".

Moitos destes temas de beleza turbia aparecen nos románticos, pero cunha actitude nova de sensibilidade. Un romántico buscará suxerir un trasfondo de experiencia vital. Nombrar o desordenado, o grotesco, o macabro, o terror e o extrano para que aflore á realidade e facelos visibles. Asombrar as luces da razón agochadora das certezas escondidas. Sacudir o sentido moral do lector que obra coma un actor que interpreta un papel ensiñado de antemán. 

Mostrar a fermosura agochada trala máscara dun trastorno de personalidade. Un diaño de terciopelo que dorme o sono da vida agochado da inmundicia. Descrita, quizais por Barbery D'aurevilly cando di: "No cambiaría tus ojos abatidos, tu palidez, tu cuerpo enfermo, no lo cambiaría por los ángeles del cielo". Cantarlle á beleza agochada tralas palabras mundanas do relato da igrexa. Beleza que baile na ribeira do Ganges coas bayadeiras e que se bañe coas odaliscas de Estambul. Beleza agochada, espida, cuxa aperta poidera espertar máis dunha conciencia. 

Fermosas mendigas invisibles nas rúas douradas de palabras falsas e seductoras. Cortesanas que impregnan dun sabor doce a acre ollada da cotidianidade. Di Baudelaire:

"Blanca joven de cabellos rojizos 

cuya ropa andrajosa, por sus agujeros 

deja ver la pobreza 

y la belleza... 

Vive así, sin adorno alguno, 

ni perfumes, ni perlas, ni diamantes, 

solo con tu pobre desnudez, 

¡oh, belleza mía!

(...)

La mendiga de mi alma toma todo su brillo. 

Insensible a las miradas del universo burlón, 

su belleza sólo florece en mi triste corazón".

Visibilizar a beleza agochada baixo o discurso voluptuoso dun falaz discurso. Desaparecida baixo as pegadas de longos paseos por rúas empedradas repletas de fríos desexos. Existencia efímera que non deixa máis ca unha estigma indeleble que atenaza a alma, emocionada pola angustiosa tardanza. Como diría Marino, "Desdichada, ¿más de que me vale, si no hay esperanza, al estado primero volver la mente?.