"O TEMPO HUMANO" (I)

"El ojo ve sólo lo que la mente está preparada para comprender". H. Bergson

     O uso científico da intelixencia está orientado á solución das necesidades humanas, a ciencia ao dominio do mundo e o seu ámbito é o exterior. A ciencia se move no ámbito da materia inerte, pero é incapaz de penetrar no ámbito do impulso vital.

     Para Bergson, a vida non pode ser reducida a un lugar. Está no mesmo ser material, pero se move, cambia, dura. O tratamento matemático da realidade reduce e empobrece aos seres vivos.

    A tradición grega, identificou ao home como un ser vivinte dotado de "nous", capaz de ter visión intelectual que é a forma máis alta de vida. Para Aristóteles o "nous" é a capacidade de coñecer ao Ser. Spinoza considerará que o grao superior de coñecemento é o intuitivo. A culminación da intuición sería a fusión coa sustancia.

     A intuición é crecemento á vez que novidade constante que nos provoca a alegría que procede dunha emoción profunda pola satisfacción de aprehender a entidade que impulsa constantemente ao espíritu a unah gozosa búsqueda das súas oríxes no permanente fluir de la vida.

   A conciencia pode dilatarse ata alcanzar as capas do inconsciente e retrotraerse ás súas raíces orixinarias utilizando a intuición. É necesario superar os hábitos contraídos pola intelixencia no seu contacto coa materia. Será un esforzo para ir máis alá da materia, non para evadirse do mundo nol que se vive, senon para desfacerse das anteolleiras depa necesidade.

     Existe un tempo exterior, material e inerte, feito a medida da intelixencia e un tempo percibido por cada un de nós. O darse conta da propia vida, da condición de vivinte, pertence á conciencia psicolóxica. A duración interior vaise xestando coa creativa resposta que damos cos nosos actos conscentes. Experimentamos en nós a duración da vida como una interpretación do que nos sucede: evocamos, falamos, choramos e rimos. A duración da vida se experimenta nas zonas máis profundas do noso si mesmo: o tedio é eterno, mentres que o ocio é efímero e un olor pode evocarnos calquera momento da nosa infancia. 

     Hai unha realidade exterior que pertence alo tempo e ao espazo físicos, e unha vida interior que supera os límites do espazo e do tempo onde residen os resortes da nosa propia conduta, un vivir cara adentro que nos permite, mediante a conciencia, intuir a vida, más allpá da intelixencia e da materia inerte. 

"El tiempo es invención o no es nada en absoluto". H. Bergson