A IMPORTANCIA DO DESAPEGO

"Todo lo que somos es el resultado de lo que hemos pensado; está fundado en nuestros pensamientos y está hecho de nuestros pensamientos"

"El dolor es inevitable, pero el sufrimiento es opcional". Sidhartha Gautama

O discurso da histodia das civilizacións e o o discurso da supremacía do home sobre a naturaleza. A historia das desigualdades, da opresión e do dominio do home polo home. Desde os inicios o ser humano desarrolla ferramentas para someter e abatir aos seus semellantes ou para convertilos en escravos. A ansia de eternidad e a incertidume que lle provoca a naturaleza lle producen temor que se converte en medo ao futuro.

Desviar o pensamento cara ao futuro precisa apoderarse do obxecto de desexo do outro. Esta dialéctica se impondrá ao longo dos séculos configurando un mundo no que o exterior influirá definitivamente nas relacións humanas. Desde Ramsés II a Darío, desde Alejandro a César, Atila o Carlomagno, o dominio do home polo home escribirá a historia; a gloria dos dominadores, conseguida a "espada e sangue", será admirada e interiorizada como un valor universal de desenrolo cultural.

Cando o medo se apodera do ser humano, desencadena comportamentos agresivos, instalados no máis profundo de seu ser. A locución latina "...homo homini lupus" de Plauto, popularizada por Hobbes, define esta dialéctica do ser humano que non se conforma coa satisfacción das necesidades e que acumula recursos para sentirse seguro e garantizarse un futuro. Deste xeito se sinte poderoso  e cré poder controlar o seu destino. Este vai ser un fito no desenrolo do apego polo alleo, polo material e polo exterior. O vínculo emocional que se crea é tan forte que termina alienado.
Alleado de si mismo, únicamente prevalece a necesidade; necesidad de poder, de posuir e  de ter, e abandona o Ser. O control do exterior pasa a ser a garantía da súa permanencia y se vacía como ser humano. Os valores, os principios e as crenzas xirarán en torno a atributos alleos, iniciándose una carreira sen descanso para saciar esa necesidade que tanta desazón lle crea. O pensamento se dirixe ao futuro que xa non se deterá e o medo ao futuro, como garantía de permanencia, pasa a ser un feito cotidiano que amenazará a supervivencia. Se esquece o presente acorralado pola presión dos acontecementos pasados e a angustia do futuro. Necesita cada vez máis e coa necesidade xorde o medo, compañeiro inseparable de viaxe.
A persoa que logra facerse cos medios de producción, utilizará sutilmente o medo para crear un mundo de necesidade sen límite. O medo se convertirá nun compañeiro de viaxe e non se entenderá, non se cuestionará, formará parte do ego provocándolle desamparo e deixando unha pegada que permanecerá ata o día do xuízo final.

É posible liberarse do medo e desapegarse do obxecto de desexo. O intelecto e a atención na intención permiten o bautismo a unha nova vida no presente. Vivir con nobreza, con xustiza, con honestidade, con coherencia, con serenidade e con paixón polos demáis. A realidade é unha construcción do noso pensamento. No hay días malos nin tristes, a tristeza e a maldade están no noso pensamento e nos nosos corazóns. Non xulguemos e non seremos xulgados, tratemos aos demáis como queremos ser tratados, pidamos e non temamos equivocarnos. Pensemos un presente xusto, equitativo e esforcémonos por entrenar a nosa conduta cada día, non existe éxito que no fora concebido polo erro.  Meditemos no que fumos para construir o que somos e crear o que seremos con  fe, xa que, sen fe non é doado comprender o absoluto. 

"El que domina a los otros es fuerte, el que se domina a si mismo es poderoso."

"El viaje de mil millas comienza con el primer paso."

"No vayas contra lo que es justo para conseguir el elogio de los demás."

"Viajar es una buena forma de aprender y de superar los miedos." Lao-Tzé