.jpg)
"No mires lo que fuimos; mira lo que somos." Fedro de Macedonia
A realidade ten diferentes niveis. O nivel máis profundo é o principio fundamental da UNIDADE. A un ivel microscópico, somos os átomos que conforman as nosas células, pero tamén somos as células que forman o noso corpo e a un nivel macro tamén somos un corpo que forma parte do Cosmos.
Un dos erros máis grandes que provocaron as relixións e algúns movementos filosóficos ao longo da historia foi o feito de considerar a Deus un ser distinto e separado de nós e dos seres que pobran o universo, un ser supremo, omnipotente e persoal ao que debemos venerar, amar, compracer e do que esperamos obter unha recompensa ao final da nosa vida. Esta idea trouxo e segue atraendo moito sufrimento ao mundo. O Ser transcendente rebasa todos os entes sen ser el mesmo un ente e desborda e supera dialécticamente o mundo das formas, está por enriba e en toda a morfoloxía cósmica.
Temos o arquetipo dunha grande ciencia, pero a única ciencia que pode acercarse ao dito: "...unha semilla é igual que o reino dos ceos..." é a física cuántica. Actualmente contamos con tecnoloxías punteiras, imáns antigravidade e campos magnéticos de enerxía punto cero. Sen embargo, temos un concepto terrible, supersticioso e atrasado de Deus. Deus ten que ser máis grande que a maioría das debilidades humanas e máis que a "grandeza da destreza humana".
As persoas aceptan as regras con sumisión cando as ameazan con grandes frases sobre o castigo eterno. ¿Cómo pode un home ou unha muller pecar contra o absoluto, o universal, a unidade de todo o que existe...?. ¿Cómo pode unha pequena unidade de carbono na terra, nun lugar da parte máis alonxada da vía láctea, traicionar a Deus...?. É imposible. Pero o colmo da arrogancia é crear a un Deus á imaxe e semellanza dos creadores.
"Todo lo que somos surge con nuestros pensamientos. Con nuestros pensamientos construimos el mundo." Buddha Dhammapada
No hay comentarios:
Publicar un comentario