SINCRONICIDADE E CORAZÓN

"El mundo es como una gran ciudad reflejada en un espejo... " Texto védico 

Sempre que hai unha corrente eléctrica, existe un campo electromgnetico que  a rodea. Pitágoras situaba á ánima ao redor do corazón e os estoicos pensaban que existía un espíritu profundamente infuso xerminando e desenrolando unha semilla no corazón de todo o que existe. O corazón nos eleva ao ceo e nos conduce ao infinito emitindo, con cada latexo, enerxía electromagnética ao resto do corpo que incluso pode detectarse fóra del. 

Existen variables ocultas trala realidade que están vetadas á física ortodoxa porque están nunha dimensión distinta e que explican a conexión entre partículas subatómicas. O universo é como un holograma no que cada parte, por moi diminuta que sexa, contén a totalidade do holograma orixinal atemporal. O corazón está infinitamente interconectado co universo e o cerebro converte as frecuencias de ondas en obxectos do mesmo xeito que converte as distintas lonxitudes de onda en cores.

Cando estamos tranquilos, namorados ou creando, xeramos un campo magnético en cada célula do noso corpo que se proxecta cara o exterior e pola contra, cando experimentamos mal-estar, algunha parte do noso corpo perde o magnetismo "potencial". Coa xenreira e a hostilidade se interrompe a sicronicidade e o corpo se ailla desintegrandose da intelixencia cósmica divina.

A "respiración ardente" ou pneuma, emanación da alma mundia, era unha chispa do lume celestial, fragmento da forza divina universal vinculada á acción. O cosmos mantén a orde e o equilibrio a través de ritmos e ciclos. Coa súa viaxe ao redor do Sol, a Terra crea os ritmos estacionais e toda a naturaleza actúa como un só organismo. Palpitamos co latexo do universo. 

A un nivel que está alén da experiencia a raza humana forma parte dun único ser. Deus infunde na naturaleza un propósito coa intencionalidade profunda  de topar o camiño para volver a ela. A separación do rex cogitans e do rex extensa é pura abstracción, o fundamento é a unión. Detrás da separación da realidade está a unión da intelixencia omniscente, omnipotente e omnipresente de Deus.

A mente e as ideas son campos de enerxía e información. O nivel básico e fundamental da naturaleza non é material. Deus, que opera máis aló do espacio e do tempo, non está dentro nin fóra, sencillamente está. O universo non é unha división polar vida-morte; ambos son parte dun continuo no que se penetran e mixturan. O cosmos está repleto de realidades tralas que se esconden realidades máis altas e máis fondas. A medida que nos acercamos ao corazón son posibles as milagres.