"Lo que ocurre en el pasado vulve a ser vivido en la memoria.". John Dewey
A memoria é unha función do cerebro e á vez un fenómeno da mente que lle permite ao organismo codificar, almacenar e recuperar a información do pasado.
A memoria é unha función do cerebro e á vez un fenómeno da mente que lle permite ao organismo codificar, almacenar e recuperar a información do pasado.
Non hai un único lugar físico para a memoria no noso cerebro, mentres nalgunhas rexións como o cortex temporal se almacenan os recordos da nosa infancia, o significado das palabras se garda na rexión central do hemisferio dereito e os datos da aprendizaxe no cortex parieto-temporal. Os lóbulos frontais adícanse a organizar a percepción e o pensamento e moitos automatismos están almacenados no cerebelo.
Atkinson e Shiffrin (1968) elaboraron un modelo de procesamento en tres etapas: memoria sensorial que é un rexistro inmediato e sensorial da información que se esvaece con rapidez; a memoria a curto prazo que retén, durante un periodo curto de tempo 7 máis/menos 2 items de información, e a memoria a longo prazo que é ilimitada.
Existen modelos teóricos para explicar os procesos cognitivos de reter e recordar a información, pero non explican en que consiste a relación entre a memoria e a conciencia. Ciceron nos "Tusculanae Disputationes" dí que a memoria é unha das facultades específicas da mente chamada animus. Enumera primeiro a memoria que Platón afirma ser reminiscencia dunha vida precedente. Para Ciceron a memoria contén impresas na anima as nocións das grandes cousas. O animus posúe tales nocións da realidade inmutable antes de entrar no corpo.
As matemáticas, aritmética e xeometría e as súas relacións, cálculo, proporcións, construcción de figuras..., están presentes na memoria. San Agustín utiliza a terminoloxía platónica da "memoria" e do "esquecemento" para referirse aos estados mentais activo e latente do coñecemento. Neste sentido, aprender será recordar. A mente que aprende e recorda a "verdade" pode retornar ao lugar de onde veu (cogitatio e meditatio). Segundo Plotino, a memoria atópase a nivel da alma imaxinativa na medida en que participa do Nous e do Un; cando esquece as cousas terrenas e supera as formas intelixibles para fundirse co Un.
"Somos nuestra memoria, somos ese quimérico museo de formas inconstantes, ese montón de espejos rotos.". Jorge Luís Borges
Existen modelos teóricos para explicar os procesos cognitivos de reter e recordar a información, pero non explican en que consiste a relación entre a memoria e a conciencia. Ciceron nos "Tusculanae Disputationes" dí que a memoria é unha das facultades específicas da mente chamada animus. Enumera primeiro a memoria que Platón afirma ser reminiscencia dunha vida precedente. Para Ciceron a memoria contén impresas na anima as nocións das grandes cousas. O animus posúe tales nocións da realidade inmutable antes de entrar no corpo.
As matemáticas, aritmética e xeometría e as súas relacións, cálculo, proporcións, construcción de figuras..., están presentes na memoria. San Agustín utiliza a terminoloxía platónica da "memoria" e do "esquecemento" para referirse aos estados mentais activo e latente do coñecemento. Neste sentido, aprender será recordar. A mente que aprende e recorda a "verdade" pode retornar ao lugar de onde veu (cogitatio e meditatio). Segundo Plotino, a memoria atópase a nivel da alma imaxinativa na medida en que participa do Nous e do Un; cando esquece as cousas terrenas e supera as formas intelixibles para fundirse co Un.
"Somos nuestra memoria, somos ese quimérico museo de formas inconstantes, ese montón de espejos rotos.". Jorge Luís Borges
No hay comentarios:
Publicar un comentario