"En realidad, dependemos, en proporciones angustiosas, de un funcionamiento preciso de nuestro psiquismo inconsciente, de sus sobresaltos y de sus fallos ocasionales.". C. G. Yung
Os complexos representan partes esenciais da mente. Están presentes en todos os seres humanos, sanos ou enfermos. Ás veces parecen actuar de xeito diferente do "eu" coma se tiveran unha personalidade propia, cobran vida para producir "lapsus" cotiás e en estados alterados poden manifestarse como síntomas patolóxicos.
Os complexos provocan os grandes estados de ánimo, tanto os sufrimentos como as grandes alegrías. Vóltanse enfermizos cando se negan. Diante un complexo, a persoa pode ter varias actitudes: ignoralo, identificarse con el, proxectalo cara aos demais ou enfrontalo. Só o último camiño pode resolver o complexo facendo que desapareza. A disolución consiste en facelo conscente para coñecer os dous polos opostos que siempre esconde, o aceptado conscientemente e o reprimido. Conciliando os opostos o individuo "desconecta" e evita caer nalgún dos dous polos. Recoñecendo a sombra e aceptándoa, traéndoa á luz, ao conscente.
Os complexos teñen un carácter cuasi-instintivo. Actúan como instintos ao xerar reaccións expontáneas ante determinadas situacións ou persoas, pero non son puramente innatos como tampouco o son os instintos. En grande medida, os complexos son producto da experiencia: un trauma, interaccións e patróns familiares, condicionamento cultural. Todo isto se combina con elementos innatos (imaxes arquetípicas de Jung) conformándose así a totalidade do complexo. Son imaxes asociadas e recordos de eventos traumáticos, reprimidos no inconscente.
O "pegamento" que entretexe e mantén no seu sitio os elementos asociados do complexo é a emoción. O arquetipo preexiste como imaxe e forza que motiva, pero carece da perturbación e as angustias do complexo. Todos temos complexos, xa que, a súa orixe ven determinada non por traumas evidentes, senón pola imposibilidade do ser humano de expresar a totalidade da súa naturaleza ao ser permanentemente coartada polas diversas limitacións sociais e culturais.
O síntoma é o fenómeno de estancamento do fluir alterado da enerxía que se expresa tanto somática como psíquicamente. É o representante do complexo, é o sinal de alarma. Os complexos separados da actividade psíquica, separados da consciencia, funcionan de maneira autónoma e arbitraria, levan unha existencia aparte da esfera do inconscente, desde a cal poden en calquera momento inhibir ou estimular produccións conscentes. Son situacións psíquicas alteradas cargadas de emoción que son incompatibles coa manifestación habitual da conciencia.
.jpg)
Os complexos representan partes esenciais da mente. Están presentes en todos os seres humanos, sanos ou enfermos. Ás veces parecen actuar de xeito diferente do "eu" coma se tiveran unha personalidade propia, cobran vida para producir "lapsus" cotiás e en estados alterados poden manifestarse como síntomas patolóxicos.
Os complexos provocan os grandes estados de ánimo, tanto os sufrimentos como as grandes alegrías. Vóltanse enfermizos cando se negan. Diante un complexo, a persoa pode ter varias actitudes: ignoralo, identificarse con el, proxectalo cara aos demais ou enfrontalo. Só o último camiño pode resolver o complexo facendo que desapareza. A disolución consiste en facelo conscente para coñecer os dous polos opostos que siempre esconde, o aceptado conscientemente e o reprimido. Conciliando os opostos o individuo "desconecta" e evita caer nalgún dos dous polos. Recoñecendo a sombra e aceptándoa, traéndoa á luz, ao conscente.
Os complexos teñen un carácter cuasi-instintivo. Actúan como instintos ao xerar reaccións expontáneas ante determinadas situacións ou persoas, pero non son puramente innatos como tampouco o son os instintos. En grande medida, os complexos son producto da experiencia: un trauma, interaccións e patróns familiares, condicionamento cultural. Todo isto se combina con elementos innatos (imaxes arquetípicas de Jung) conformándose así a totalidade do complexo. Son imaxes asociadas e recordos de eventos traumáticos, reprimidos no inconscente.
O "pegamento" que entretexe e mantén no seu sitio os elementos asociados do complexo é a emoción. O arquetipo preexiste como imaxe e forza que motiva, pero carece da perturbación e as angustias do complexo. Todos temos complexos, xa que, a súa orixe ven determinada non por traumas evidentes, senón pola imposibilidade do ser humano de expresar a totalidade da súa naturaleza ao ser permanentemente coartada polas diversas limitacións sociais e culturais.
O síntoma é o fenómeno de estancamento do fluir alterado da enerxía que se expresa tanto somática como psíquicamente. É o representante do complexo, é o sinal de alarma. Os complexos separados da actividade psíquica, separados da consciencia, funcionan de maneira autónoma e arbitraria, levan unha existencia aparte da esfera do inconscente, desde a cal poden en calquera momento inhibir ou estimular produccións conscentes. Son situacións psíquicas alteradas cargadas de emoción que son incompatibles coa manifestación habitual da conciencia.
No hay comentarios:
Publicar un comentario