"Nuestras estructuras hereditarias yacen listas para ser conformadas de mil maneras distintas dependiendo del modo en el que el niño es educado...". J. B. Watson
Schrödinger desenrolou o concepto de información xenética e introduciu a noción de código e de programa tomados ambos da cibernética. Para él: "La fibra cromosómica contiene, cifrado en una especie de código natural, todo el futuro de un organismo...". Pero os xens non determinan o propio destino, xa que unha conduta determinada xenéticamente pode ser modificada ambientalmente, o mellor exemplo é a Fenilcetonuria, polo tanto, xeralmente se acepta que a educación e a naturaleza poden modelar os xens e participar na determinación da conduta.
A división está presente desde o principio na historia da creción. Na nosa cultura a actitude cara o ben e o mal está fortemente influenciada polos dogmas da teoloxía xudeo-cristiana. No libro primeiro do Xénesis se fala só de polarizacións: luz-tembras; sol-lua, etc. Se dí que o ser humano foi creado como "home-muller" e que Adán desexaba proxectarse cara ao exterior e darlle forma independente a unha parte do seu ser. A palabra que Lutero traduciu por costela (en hebreo tselah), é da familia de tsel: sombra. A sombra contén todo aquelo que o ser humano considerou malo. Pero a división aínda non alcanza a conciencia xa que Adán e Eva non recoñecen a súa diferencia e permanecen na integridade do Paraiso. Sen embargo a división das formas fai posible a intervención da serpe que promete á muller que se come do froito da árbore da ciencia distinguirá entre o ben e o mal e terá discernimento. Con este feito, os humanos abren os ollos á división e á polaridade, aparece a realidade e chegan á conclusión de que o ben e o mal son dous aspectos da unidade e polo tanto interdependentes para a existencia. Perden a conciencia cósmica polo "pecado orixinal" e teñen que abandoar o "Paraiso", o xardín da unidade, e precipitarense no mundo polar das formas materiais.
O pecado do ser humano consiste na súa separación da unidade. Esta é a herdanza xudeo-cristiana do pecado orixinal: ser pecador é sinónimo de ser polar; é dicir, de existir. O ser humano é pecador e está obrigado a camiñar entre elementos opostos ata que sexa perfecto e se integre coa unidade, co pai que está nos ceos. O camiño a traveso da polaridade sempre leva consigo o sentimento de culpa. Esta observación teolóxica foi fatídica para a historia do cristianismo. O afán dos fieis por non pecar e de fuxir do mal conduciu á creación da "sombra" que fixo do cristianismo unha das relixións máis intolerantes con inquisición, caza de bruxas e xenocidio.
A polarización do ben e do mal conduciu á contraposición nesa e noutras relixións de Deus e do diaño como representantes do ben e do mal. Ao facer ao diaño como adversario de Deus, fíxose entrar a Deus na polaridade co que Deus perde a súa forza salvadora. Deus é a Unidade que reúne en sí todas as polaridades sen distinción, mentres que o diaño é, como dicía Xesús: "...el príncipe de este mundo...". Sempre se representou ao diaño como señor da polaridade: "cornos, pezuñas, tridentes, pentagramas (con dúas puntas cara arriba), etc. Esta terminoloxía implica que o mundo é diabólico; é dicir, pecador e non existe posibilidade de cambialo polo que os "guias espirituais" exhortarán a abandoalo.
A filosofía e a psicoloxía saben que nun mundo de polaridades non se pode asumir un único polo. A contemplación do ben e do mal provócanos profundas angustias. Durante miles de anos da nosa existencia interiorizamos elementos culturais que nos obrigan a desprazar da nosa conciencia pensamentos e sentimentos á sombra que formarán parte do insconscente colectivo e que aflorarán en forma de complexos que perturbarán a nosa vida. Faga o que faga o ser humano fallará, é dicir, pecará. A redención pasa por anhelar a unidade, pero anhelar a unidade é imposible para o que renega dunha parte da realidade e aparece a cumpabilidade.
Sabemos que é un grande reto cuestionar o principio considerado ortodoxo de facer o ben e evitar o mal. Tamén sabemos que suscita temor, un temor que o individuo conxura aferrándose ás normas que rexiron ata agora. O ser humano non é culpable; a dúbida orixínase no verbo, no percorrido do discurso ao longo dos anos, non se orixina nos actos. Fuxir da culpa e do pecado esixe que sexamos conscentes con serenidade, sen medos nin angustias, de que formamos parte da polaridade e de que a polaridade está en todo. A fin de contas, o segredo do mal reside en que en realidade non existe, que é unha forma de ollar (de percibir). O mal é un producto artificial da nosa conciencia.
A sombra é a zona de nós que non está iluminada pola luz do coñecemento; é dicir, pola conciencia. A simple contemplación do contido da sombra leva á luz as tembras e fai que desapareza. O obxectivo do ser humano reside en iluminalo todo por medio do coñecemento. Esta posibilidade é a única actitude que lle permite contemplar os fenómenos tal como son. O renunciamento ao mundo e o ascetismo non son as opcións máis axeitadas. Os mandamentos e prohibicións están xustificadas ata que o ser humano esperta ao coñecemento e pode asumir a súa reponsabilidade. A Unidade é amor e Deus non fai distincións entre o ben e o mal.
A división está presente desde o principio na historia da creción. Na nosa cultura a actitude cara o ben e o mal está fortemente influenciada polos dogmas da teoloxía xudeo-cristiana. No libro primeiro do Xénesis se fala só de polarizacións: luz-tembras; sol-lua, etc. Se dí que o ser humano foi creado como "home-muller" e que Adán desexaba proxectarse cara ao exterior e darlle forma independente a unha parte do seu ser. A palabra que Lutero traduciu por costela (en hebreo tselah), é da familia de tsel: sombra. A sombra contén todo aquelo que o ser humano considerou malo. Pero a división aínda non alcanza a conciencia xa que Adán e Eva non recoñecen a súa diferencia e permanecen na integridade do Paraiso. Sen embargo a división das formas fai posible a intervención da serpe que promete á muller que se come do froito da árbore da ciencia distinguirá entre o ben e o mal e terá discernimento. Con este feito, os humanos abren os ollos á división e á polaridade, aparece a realidade e chegan á conclusión de que o ben e o mal son dous aspectos da unidade e polo tanto interdependentes para a existencia. Perden a conciencia cósmica polo "pecado orixinal" e teñen que abandoar o "Paraiso", o xardín da unidade, e precipitarense no mundo polar das formas materiais.
O pecado do ser humano consiste na súa separación da unidade. Esta é a herdanza xudeo-cristiana do pecado orixinal: ser pecador é sinónimo de ser polar; é dicir, de existir. O ser humano é pecador e está obrigado a camiñar entre elementos opostos ata que sexa perfecto e se integre coa unidade, co pai que está nos ceos. O camiño a traveso da polaridade sempre leva consigo o sentimento de culpa. Esta observación teolóxica foi fatídica para a historia do cristianismo. O afán dos fieis por non pecar e de fuxir do mal conduciu á creación da "sombra" que fixo do cristianismo unha das relixións máis intolerantes con inquisición, caza de bruxas e xenocidio.
A polarización do ben e do mal conduciu á contraposición nesa e noutras relixións de Deus e do diaño como representantes do ben e do mal. Ao facer ao diaño como adversario de Deus, fíxose entrar a Deus na polaridade co que Deus perde a súa forza salvadora. Deus é a Unidade que reúne en sí todas as polaridades sen distinción, mentres que o diaño é, como dicía Xesús: "...el príncipe de este mundo...". Sempre se representou ao diaño como señor da polaridade: "cornos, pezuñas, tridentes, pentagramas (con dúas puntas cara arriba), etc. Esta terminoloxía implica que o mundo é diabólico; é dicir, pecador e non existe posibilidade de cambialo polo que os "guias espirituais" exhortarán a abandoalo.
A filosofía e a psicoloxía saben que nun mundo de polaridades non se pode asumir un único polo. A contemplación do ben e do mal provócanos profundas angustias. Durante miles de anos da nosa existencia interiorizamos elementos culturais que nos obrigan a desprazar da nosa conciencia pensamentos e sentimentos á sombra que formarán parte do insconscente colectivo e que aflorarán en forma de complexos que perturbarán a nosa vida. Faga o que faga o ser humano fallará, é dicir, pecará. A redención pasa por anhelar a unidade, pero anhelar a unidade é imposible para o que renega dunha parte da realidade e aparece a cumpabilidade.
Sabemos que é un grande reto cuestionar o principio considerado ortodoxo de facer o ben e evitar o mal. Tamén sabemos que suscita temor, un temor que o individuo conxura aferrándose ás normas que rexiron ata agora. O ser humano non é culpable; a dúbida orixínase no verbo, no percorrido do discurso ao longo dos anos, non se orixina nos actos. Fuxir da culpa e do pecado esixe que sexamos conscentes con serenidade, sen medos nin angustias, de que formamos parte da polaridade e de que a polaridade está en todo. A fin de contas, o segredo do mal reside en que en realidade non existe, que é unha forma de ollar (de percibir). O mal é un producto artificial da nosa conciencia.
A sombra é a zona de nós que non está iluminada pola luz do coñecemento; é dicir, pola conciencia. A simple contemplación do contido da sombra leva á luz as tembras e fai que desapareza. O obxectivo do ser humano reside en iluminalo todo por medio do coñecemento. Esta posibilidade é a única actitude que lle permite contemplar os fenómenos tal como son. O renunciamento ao mundo e o ascetismo non son as opcións máis axeitadas. Os mandamentos e prohibicións están xustificadas ata que o ser humano esperta ao coñecemento e pode asumir a súa reponsabilidade. A Unidade é amor e Deus non fai distincións entre o ben e o mal.
No hay comentarios:
Publicar un comentario