Nas culturas ancestrais dábase unha complexa interrelación entre o mundo material e o dos espíritus e entre o mundo humano e o mundo natural. Existe unha ausencia dos límites que caracterizan a comovisión occidental. É unha forma diferente de relacionarse coa naturaleza. Creamos ou non no animismo, o certo é que as ideas primarias que temos sitúanse entre o "espíritu da terra" e o "espíritu do ceo".
O discurso histórico do poder aliena o pensamento e invirte os valores. Se trata sen dúbida de falta de madurez ou como diría Piaget, dun pensamento infantil. Pero, como se sabe, a madurez non é un atributo da "obra de arte" e se é no pensamento infantil onde podemos ver unha realidade máis ampla entón, medramos ao revés.
Ao tocar a forma instantánea das cousas, intuimos a súa alma e sentimos por elas a máis sublime aceptación. Para infinidade de culturas non era extraño enterrar aos seus mortos cos atuendos e utensilios cos que vivía; o óbolo que os gregos poñían sobre a boca do morto como pago a Caronte ou os tesouros que os exípcios gardaban nas tumbas constitúen unha forma simbólica da súa cosmovisión: a relación entre o mundo dos homes e outros mundos: o dos deuses, o da naturaleza, o dos mortos.
A palabra feitiço (encantado) deriva da palabra latina factitious (feito máxicamente) e foi adoptada polos portugueses que observaron na África occidental a veneración que certas tribus lle tiñan aos obxectos da naturaleza, feito que contrasta coa cosmovisión occidental, ilustrada por Adorno na súa "Dialéctica del iluminismo": El animismo había animado las cosas, el industrialismo cosifica las almas". Obsérvanse claramente dúas formas de comprender o mundo que se xogan o seu dereito á existencia, ainda que haxa unha forma de organizalo que pretende ser a única e a verdadeira.
No hay comentarios:
Publicar un comentario