"HIEROFANIAS"

"La naturaleza en su totalidad  es susceptible de revelarse como sacralidad cósmica...El Cosmos en su totalidad puede convertirse en una hierofanía.". Mircea Eliade

Cada relixión é unha estructura organizada en torno a un grupo de cousas sagradas coas súas crenzas e ritos. Pero non necesariamente as cousas sacras son superiores ás profanas, poden adquirir máis poder, pero non máis dignidade. Os ambitos da experiencia relixiosa son, o da vida ordinaria (o profano) cuxa característica é a espontaneidade o o sacro cuxa característica é o estupor. A división da realidade en profano-sagrado non é axeitada, xa que son dous polos dun mesmo continuo. O sacro non altera a realidade física dos seres, senón que é unha nova forma de "ver" a mesma realidade. Un cadro non son só formas e cores, a estructura da pintura está organizada de tal xeito que se pode apreciar a arte impresa nel, pero non deixa de ser o mesmo cadro. 

As manifestacións do "misterium" son realidades presentes en todas as relixións e a súa función é facer presente o misterio do mundo. A súa estructura é sempre bipolar xa que unen unha realidade trascendente e unha realidade inmanente, a mundana. Pode ser persoal ou azarosa, e escolle calquera realidade para manifestarse utilizando un medio e un código que simbolizan os atributos do misterio.

O espacio e o tempo son os principais ámbitos das hierofanías. O espacio como dimensión constitutiva da persoa corpórea queda por elas sacralizado. O tempo (pasado, presente e futuro), entendido como tempo cíclico natural sagrado, binomido de vida e morte, eterno retorno; edén, diluvio, augas lustrais ou mito cosmogónico do "parto orixinal", diferenciador dos principios masculino e femenino; da orixe a partires dun só Ser ao orixe a partires de dous seres. A sacralización do futuro acentuará a visión dun Deus distinto do mundo e iniciará a nova experiencia da fé como resposta.

Os ritos iniciáticos suporán un estado de ánimo sen o cal será imposible "lograr o paso dun xeito de ser a outro"; sustituirse por unha "nova" forma de ser. Aínda que non sexa precisa a conversión para lograr unha "auténtica revolución interior", a persoa renunciará a vivir a súa "vida intramundana" para liberarse, iluminarse ou salvarse. A relixión obrigará á persoa a introducir na súa vida un "supra" e un "prius" que desprazará o mundano a un segundo plano; tratarase de vivir dun xeito diferente, dunha forma nova.