A alquimia é con respecto ao cristianismo como o soño respecto da conciencia, e da mesma forma que éste compensa os conflictos da conciencia, a alquimia aspira a encher os vacíos deixados pola tensión das contradiccións do cristianismo. Trata, preferentemente o xerme da unidade escondido no caos do Tiámat e constitúe a resposta á unidade da divinidade que ten propiedade trinitaria na alquimia influida polo cristianismo e triádica na alquimia pagana. Para algúns resposta á unidade dos catro elementos e constitúe unha cuaternidade.
O cristianismo elevou a antinomia do ben e o mal á importancia dun problema mundial e mediante a formulación dogmática da contradicción a un principio absoluto. Neste conflicto o cristianismo participa como protagonista do ben no drama do mundo. Pero o seguemento do cristianismo significa un sufrimento insoportable para a inmensa maioría das persoas. A práctica pastoral da igrexa viuse obrigada a "aliviar o xugo" o que supuxo unha reducción considerable da dureza e rixidez do conflicto relativizando a práctica do ben e o mal. O ben equivalería a un seguemento incondicional de "cristo" mentres que o mal representaría un impedimento a este propósito. Prodúcese deste xeito unha aproximación ao arquetipo psíquico da individualidade.
Para o cristianismo existe unha fendidura que atravesa o mundo: a luz loita contra as tembras, o superior contra o inferior que, sen embargo son a mesma cousa no arquetipo psíquico da individualidade. Aínda que o dogma condene o pensamento de que os dous son igual a un, a práctica relixiosa permite unha realización aproximada do símbolo psíquico natural, a individualidade unida en sí. Contra isto o dogma insiste que tres e un son a mesma cousa, pero nega a posibilidade de que catro sexa igual a un. Como sabemos, os números impares son masculinos mentres que os pares son femininos desde tempos remotos. Segundo isto, a trinidade é unha deidade marcadamente masculina respecto á cal non ofrecen unha equivalencia completa a androxinia de Cristo e a especial posición e elevación da nai de Deus. Con esta constatación se chega ao axioma central da alquimia, a frase de María Profetisa: "El uno se convierte en dos, el dos se hace tres, y del tres sale el uno en forma de cuatro".
Deslízase así, entre as cifras impares a dogmática cristiá das cifras pares que representan o feminino, a terra, o subterráneo, incluso o mal mesmo. A súa personificación é a serpens mercuri, o dragón, que se enxendra e destrúe a si mesmo e representa a prima materia. Este pensamento básico da alquimia remítese ao Tehom, a Tiámat co seu atributo de dragón e con el, o mundo primitivo matriarcal, que foi vencido polo mundo patriarcal, un mundo masculino, na teomaquia do mito de marduk. A transformación histórica mundial da conciencia cara o lado masculino compénsase polo primitivo masculino-feminino do inconscente. Xa nalgunhas relixións precristiás prodúcese unha diferenciación do masculino na figura da especificación pai-fillo cuxo cambio adquire logo no cristianismo unha importancia máxima. Se o inconscente fora simplemente complementario, acompañaría esta transformación do conscente mediante a manifestación da nai e filla para o que se dispuña de material no mito de Deméter-Perséfone, pero prefiríuse o tipo Cibeles-Atis na figura da prima materia e filius macrocosmi, co que deste xeito non se amosa complementario, senón compensador. Deste xeito o inconscente non se amosa dun xeito simplemente contradictorio respecto ao conscente, senón que é coma un compañeiro máis ou menos modificador.
O tipo de fillo non saca do inconscente primitivo unha filla como imaxe complementaria, senón tamén un fillo. Este feito se correlaciona coa encarnación do Deus espíritu puro na naturaleza humana terrena posibilitada mediante a acción enxendradora do espíritu santo no ventre da "virxen María". Deste xeito, o superior, o espiritual, o masculino se inclina cara o inferior, o terreo, o feminino e deste xeito, a nai que procede do mundo patriarcal, compracendo ao masculino, enxendra un fillo mediante o instrumento do espíritu humano; non o contrario de Cristo, senón a súa correspondencia misteriosa; non un home-deus, senón un ser fabuloso de acordo coa esencia da nai primitiva. A encarnación de Deus no home tiña a apariencia dunha aproximación do principio masculino do mundo patriarcal ao principio feminino do mundo matriarcal, co que este último sinteuse movido a unha igualación do mundo dos pais.
No hay comentarios:
Publicar un comentario