A XENREIRA

"El justo no hiere a nadie; luego no convienen al justo ni la ira ni su hija la venganza." platón

Nunca houbo praga que máis dano fixera á humanidade que a Xenreira; asesinatos, infamias,  ciudades destruidas, nacións enteiras aniquiladas e pobos exterminados...

O neno cae e sen recibir ningún mal se enfada co chan e sente desexo de castigalo. A persoa se enfada, non coas persoas que lle fan mal, senón porque pensa que poden facerllo. O presentemento do dano irrita porque a intención é considerada unha inxuria A xenreira obedece á frustración do ego ao non poder apropiarse do obxecto desexado.

En contra do que pensaba Aristóteles, o animal é alleo á xenreira porque só se produce nos seres dotados de razón e o animal non sabe dis-culparse. Na enfermidade o primero que se percura é trocar o ordinario, modificarse para recobrar a saúde. Hai quen pensa que é máis fácil moderar a xennreira que afogala ou empregala. Pero a xenreira,  unha vez que tomou posesión da persoa, penetra na psique (alma) e non coñece límite nin restricción; unha vez quebrantada, non obedece máis que ao impulso que nos somete. A persoa non é dona de sí e non pode deterse ata chegar ao final. Extraviados os sentidos, se apodera da vontade.

A xenreira é inútil por moito que Aristóteles a utilice para xustificar ao seu discípulo, o "magno" Alejandro. Qué victoria alcanzařia sen ela...?. Evitemos utilizar a razón en apoio dos grandes vicios porque son os maiores adversarios da paz e da calma. Sen outra actividade que a da sede de poder, que somete pola prudencia e o temor, a qué tiranías nos veremos sometidos?. A única utilidade que ten a xenreira está nos campos de batalla onde o ego somete, humilla e fai inferior ao diferente.

A xenreira é inútil, dexenera en temeridade e nunca nos libera do perigo. É inevitable que a persoa de ben se irrite contra os malos di Teofastro, pero non é preciso encolerizarnos para ir na súa defensa, porque odiar aos que están equivocados non é bo para a persoa sensata. Ao maldecir aos que se equivocan nos maldecimos a nós mesmos, é como mexarlle ou escupirlle ao vento porque nos molesta.

Quen se considera inocente consulta máis a adulación das persoas que a súa propia conciencia Se unha persoa que non coñece o "camiño" se perde e atravesa a nosa eira, non sería mellor conducilo de novo ao camiño que condealo?.