AETERNITAS

"Que dicha que también ahora haya tenido la inspiración de que el tiempo no existe. Sólo el tiempo separa al hombre de lo que anhela". Hermann Hesse 

Imaxinamos o curso do tempo como unha liña recta que por un lado descorre en dirección ao pasado e polo outro cara ao futuro. Sen embargo, pola xeometría de Riemann sabemos que en realidade non existen as liñas rectas, debido á curvatura esférica do espacio, toda liña recta se a prolongamos ata o infinito, acaba por convertirse nun círculo. Polo tanto, en realidade, cada liña recta é un arco dunha circunferencia. Isto quere dicir que pasado e futuro se atopan ao pecharse o círculo; é dicir, que sempre vivimos cara o noso pasado e o noso pasado está determinado polo noso futuro. Todo se une na eternidade, a materia, o movemento e o tempo existiron sempre e existirán eternamente, 

O ser humano contempla a vida no contexto "sempre-cando-entón". Pero en campos de espacio-tempo moi pequenos da orde de magnitudes de partículas elementais, o espacio e o tempo se esvaecen, de tal xeito que, nin os conceptos de antes e despois poden definirse. A estructura de espacio-tempo non pode modificarse pero, en apariencia, determinados procesos descorren inversamente á súa orde causal. Se imos en dirección oposta, perdemos a diferenciación entre espacio e tempo, entre o antes e o despois, ata que a separación acaba por desaparecer. É o punto que todo o abarca, o que todos chamamos a "nada". Atravesar o velo de Maja, o  engano, é o requisito para contemplar a unidade. 

Newton relaciona a eternidade con Deus. Para a teoría da relatividade, o universo e o tempo é relativo ao observador de tal xeito que pasado e futuro poderían cohexistir no presente. Einstein calificaba o tempo de "ilusión pertinaz". Para Brian Greene "El tejido del cosmos", pasado presente e futuro deben entenderse como un todo que exclúe fronteiras. Stephen W. Hawking partindo da relatividade xeral e a mecánica cuántica,  chega á conclusión de que "...O universo (...) non ten fronteira (...) non sería creado nin destruído. Simplemente sería. ". Para Roger Penrose unha partícula sen masa pode "alcanzar a eternidade".

O samsara budista, o neheh exípcio, a negación do tempo de Parménides, emanación da divinidade para Averroes, visión circular interminable de Giambattista Vico. Para Ernes Renan a persoa pode vivir sen eternidade pero é preciso que crea nela e para Wittgenstein vive eternamente quen vive no presente: "Nuestra vida es tan infinita como ilimitado nuestro campo visual". Según Heidegger, "...Cuando el filósofo plantea la cuestión del tiempo, (...), entonces está dispuesto a comprender el tiempo (...) a partir del siempre, concepto que se presenta como eternidad".

"Esta es la nostalgia: habitar en la onda
y no tener patria en el tiempo.
Y éstos son los deseos: quedos diálogos
de las horas cotidianas con la eternidad". R. M. Rilke

Os números e as súas relacións existen con independencia do tempo, pero o ser finito non comprende a eternidade porque non é quen de aprehender o infinito. Linguaxe e perspectivas de coñecemento, interpretación e procesamento secuencial. Mundo polarizado por hemisferios cerebrais que explican o fenómeno pola causalidade, a lateralidade e a linealidade con consecuencias que comenzan a apreciarse.

"Nuestro espíritu es un ser de naturaleza indestructible, es algo que obra de eternidad en eternidad. Es como el sol, que sólo a nuestros ojos terrestres parece ponerse, pero que en realidad nunca se pone, sino que sigue luciendo eternamente. " J. W. Goethe

"...y el Siddartha niño sólo estaba separado del Siddartha hombre y el Siddartha anciano por sombras, no por causas reales (...) Nada fue ni nada será, todo es, todo tiene ser y presente." H. Hesse: "Siddartha".