O fillo da noite, castigado por Zeus por amosarlle os segredos da vida aos humanos é o demiurgo que lle dá forma aos soños que nos axudan a esquecer a dor, as preocuoacións e as inquietudes da vida.
Morfeo toma a forma de Céix para protexer a Alcíone e amosarlle o camiño que xa está debuxado. Símbolo e imaxe do inconscente atemporal, liberado da razón, produce sen cesar o material que alimenta o mundo crepuscular para saír á luz, proxectarse cara o futuro e anticipar os acontecementos pola reminiscencia do pasado.
Fundidos no ADN, a través do soño, pasado, presente e futuro, cobran sentido con mensaxes reminiscentes. Flúen as verdades ineludibles, as desenfrenadas fantasías, as vidas pasadas, as premonicións, as experiencias e as visións transmitidas telepáticamente. A linguaxe dos soños é tan complexa como a conciencia do soñador e o soño se converte nunha unidade autónoma onde verdade e falsedade se esvaecen.
Morfeo viaxa a través do tempo dándolle forma aos soños; está por riba do ego porque reúne en sí todas as formas. É a proxección intermitente da memoria nun espazo sen dimensións, fóra do tempo, donde, pasado, presente e futuro se funden na unidade da nosa conciencia.
Morfeo a traveso do soño lle dá forma á unha mensaxe cifrada de orixe crepuscular. Oniromancia milenaria que incorpora crenzas e organización social. Vehículo da expresión divina. Comunicación sobrenatural pitagórica e mantra estoica que confirma á providencia e o fado. Para Posidonio a simpatía era a unión entre a alma e o ser sobrenatural e o acceso á dita vía se producía polo delirio profético, o soño e a morte.
Morfeo toma a forma de Céix para protexer a Alcíone e amosarlle o camiño que xa está debuxado. Símbolo e imaxe do inconscente atemporal, liberado da razón, produce sen cesar o material que alimenta o mundo crepuscular para saír á luz, proxectarse cara o futuro e anticipar os acontecementos pola reminiscencia do pasado.
Fundidos no ADN, a través do soño, pasado, presente e futuro, cobran sentido con mensaxes reminiscentes. Flúen as verdades ineludibles, as desenfrenadas fantasías, as vidas pasadas, as premonicións, as experiencias e as visións transmitidas telepáticamente. A linguaxe dos soños é tan complexa como a conciencia do soñador e o soño se converte nunha unidade autónoma onde verdade e falsedade se esvaecen.
Morfeo viaxa a través do tempo dándolle forma aos soños; está por riba do ego porque reúne en sí todas as formas. É a proxección intermitente da memoria nun espazo sen dimensións, fóra do tempo, donde, pasado, presente e futuro se funden na unidade da nosa conciencia.
Morfeo a traveso do soño lle dá forma á unha mensaxe cifrada de orixe crepuscular. Oniromancia milenaria que incorpora crenzas e organización social. Vehículo da expresión divina. Comunicación sobrenatural pitagórica e mantra estoica que confirma á providencia e o fado. Para Posidonio a simpatía era a unión entre a alma e o ser sobrenatural e o acceso á dita vía se producía polo delirio profético, o soño e a morte.
No hay comentarios:
Publicar un comentario